Eind mei was er al opnieuw een probleem van aanhoudende droogte. In verschillende provincies was er een oppompverbod. Vorig jaar was er ook zo’n verbod, maar toen kwam dit er pas begin juli. Het verbod om water op te pompen, heeft gevolgen voor onder meer de landbouw. Dit kan tot stijgende voedselprijzen leiden.
“Als we de hoeveelheid neerslag en de mate van verdamping bekijken, zien we dat de situatie nog wat erger is dan vorig jaar. Sinds 1901 is het nog nooit zo droog geweest,” aldus weerman Frank Deboosere. Bovendien legt de droogte nu de basis voor nieuwe hittegolven in de zomer. Vorig jaar waren er drie hittegolven en was er een warmterecord van 41,8 graden.
Eens te meer komen de overheden niet verder dan individuele oplossingen: boeren mogen geen water oppompen en iedereen moet zuinig met water omspringen. Het gaat echter om een structureel probleem. Klimaatverandering kan niet opgelost worden met een ‘individuele’ aanpak. Zoals Greenpeace opmerkte: “Als we de kern van het probleem niet aanpakken, riskeren we jaar na jaar hogere temperaturen en langere periodes van droogte, en zal het watertekort steeds nijpender worden.” Wat die kern van het probleem is, weten we ook: het kapitalistisch systeem.
Individuele gedragsverandering volstaat niet. Dat zagen we tijdens de pandemie: er werd amper gevlogen of met de auto gereden. Maar zelfs dit volstond niet. Het probleem zit dieper.
Het kapitalisme ondergraaft zowel de menselijke arbeidskracht als de natuur, de twee bronnen van alle rijkdom. Het gebrek aan democratische planning leidt tot een enorme verspilling. Zo gaat een kwart tot een derde van het geproduceerde voedsel verloren: minstens 1,3 miljard ton per jaar!
Er is een grote omslag nodig in de productie, onder meer om de 2.400 miljard dollar per jaar in hernieuwbare energie te investeren die volgens het IPCC nodig is. Deze middelen kunnen gevonden worden: waarom de 1.900 miljard dollar die jaarlijks naar wapens gaan niet inzetten voor een sociaal nuttig doel? Ongetwijfeld is een grote meerderheid van de bevolking daar voorstander van. Maar indien we de economische hefbomen niet in publiek bezit nemen, is er geen democratische controle en beheer mogelijk.
Daarom komen we op voor de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder democratische controle van de gemeenschap. Dat moet de basis leggen om tot een rationele planning te komen waarbij de beschikbare middelen worden afgestemd op de noden en behoeften van de mens en de planeet. Dat is wat wij socialisme noemen.
