Zorgpersoneel spreekt

Foto: Jean-Marie Versyp

De zorgsector ligt al jarenlang onder vuur. Het besparingsbeleid maakte het werken in de sector moeilijker en zwaarder. Dat heeft onvermijdelijk gevolgen op de dienstverlening. Het zorgpersoneel kwam al meermaals in actie. Dit zal opnieuw nodig zijn om meer publieke middelen voor zorg af te dwingen. Hieronder laten we een verpleegster uit een ziekenhuis en een verpleegkundige uit een woonzorgcentrum aan het woord.

Verpleegster in een ziekenhuis: “We moeten die solidariteit en het ongenoegen op de werkvloer organiseren in actie voor concrete verandering”

“De gezondheidszorg is een sector die al jaren lijdt onder de kapitalistische logica. Een systematische onderinvestering zorgt dat een deel van de inkomsten uit de zakken van de patiënten moet komen en veroorzaakt een uitholling van loon- en arbeidsvoorwaarden.

“Een crisis, zoals de coronacrisis nu, maakt de problemen, zoals het personeelstekort in de sector extra duidelijk. Men vertrekt vanuit het idee om zo min mogelijk kosten te maken in plaats van te vertrekken vanuit de noden. Op dit moment is er een dringende nood aan een verlaging van de werkdruk. Op mijn afdeling werkt niet de helft van het personeel voltijds, het werk is te zwaar en de uren te flexibel voor een evenwicht tussen werk en privéleven. Dat in combinatie met te lage lonen schrikt jonge mensen af om in de sector te stappen.

“Wij willen arbeidsduurvermindering met behoud van loon en evenredige aanwervingen, wij willen een minimumloon van 14 euro per uur als basis. Maar daar mag het niet bij stoppen, het wordt tijd dat we afstappen van het kapitalistische systeem. Als we gratis en degelijke gezondheidszorg  willen, zullen we moeten gaan naar een socialistisch systeem waarin vertrokken wordt vanuit de noden van de meerderheid van de bevolking. Daarom ben ik actief lid van de LSP.”

 

Verpleegkundige in een woonzorgcentrum: “Er is al jaren een groot ongenoegen over het gebrek aan middelen en de werkdruk”

“Zes weken na het begin van de quarantaine zijn alle bewoners en personeelsleden in het woonzorgcentrum waar ik werk getest. Ondertussen waren tien bewoners overleden en zijn er nog zeven andere besmet. We kregen hulp van vrijwilligers van het Rode Kruis, thuishulp en van ambulanciers. Het leger werd ingezet om een ‘coronavleugel’ in te richten voor 16 bewoners.

“Meer dan de helft van de dodelijke slachtoffers van het virus in België zijn overleden in woonzorgcentra. Toch duurde het vier weken in de quarantaine vooraleer Vlaams minister Wouter Beke besefte, dat de sector van de woonzorgcentra niet kon beschermd worden tegen corona zonder tests, beschermingsmateriaal en zonder het personeel op te leiden, zoals dit wel werd gedaan in de ziekenhuizen.”

“Vorig jaar werden in Vlaanderen 81.000 mensen opgevangen in 818 zorgcentra. Sinds 2016 is dit een Vlaamse bevoegdheid. Er was sindsdien een toename met 5000 bewoners. De nadruk kwam meer op het commerciële te liggen: het aantal woonzorgcentra in de profit-sector steeg met 40 tot 170. De persoonlijke bijdrage van bewoners steeg in dezelfde periode met 4,5 euro per dag tot gemiddeld 59,05 euro per dag, waarbij het dagbedrag varieert tussen 42 en 70 euro per dag.”

“In de woonzorgcentra is er al jaren een groot ongenoegen onder bewoners en personeelsleden over het gebrek aan middelen en de werkdruk. Dit leidt onvermijdelijk tot onvoldoende zorg. De bewoners zijn steeds ouder en hulpbehoevender op het moment dat ze in een zorgcentrum gaan wonen. Dit fenomeen is al jarenlang bekend, maar de opleiding van het personeel wordt veel te traag aangepast om aan de grotere zorgbehoeften te voldoen.”

“Voor de verkiezingen berekende de Ouderenraad dat tussen nu en 2025 14.700 bedden uit de woonzorgcentra moesten omgevormd worden tot zorgbedden en dat er 3600 plaatsen in de woonzorgcentra moesten bijkomen. Dit kost 255 miljoen euro. De regering-Jambon zal dit nooit willen financieren. Het betekent dat de sector nog meer in handen van commerciële bedrijven zal terechtkomen.”

“Het is enkel door de witte woede te organiseren en door op straat te komen dat we onze gerechtvaardigde eisen kunnen laten horen. Dat is ook de enige manier om duidelijk te maken dat een menselijke zorg voor oudere mensen niet gegarandeerd kan worden in dit rotte systeem.”

Delen:
Printen:

Steun ons: plaats uw boodschap in onze mei-editie!

Voorpagina van De Linkse Socialist

Uw boodschap in onze mei-editie