Gebrek aan planning leidt tot lijdensweg. Kapitalisme is inefficiënt voor onze gezondheid.
Hoeveel ministers heb je nodig om een mondmasker te voorzien? Moest het niet zo tragisch zijn, het zou het begin van een goede mop kunnen zijn. Helemaal surrealistisch wordt het als de realiteit het niveau van een tragische grap overstijgt. Bijvoorbeeld met een bestelling van filters die niet op de bestelde mondmaskers passen. Helaas gebeurt dat allemaal op de kap van onze gezondheid.
Exact twee maand geleden werden de eerste strengere maatregelen opgelegd nadat duidelijk werd dat Covid-19 niet stopt aan landsgrenzen rond China of Italië. Op 12 maart gingen de woonzorgcentra op slot. Twee maanden en ruim 8500 doden later is er nog steeds onvoldoende beschermingsmateriaal. Ook met vijf ministers van mondmaskers lukt het niet om iedereen van een degelijk mondmasker te voorzien.
Afgelopen weekend was er het bericht dat een onderzoek van de UAntwerpen onder 1216 verpleegkundigen, zorgkundigen en verzorgenden aangaf dat een kwart van het zorgpersoneel onvoldoende beschermingsmateriaal heeft. Het ontbreekt aan mondmaskers, gezichtsbescherming en ander beschermingsmateriaal. Hoeft het verwondering te wekken dat wellicht een duizendtal besmettingen in ziekenhuizen gebeurden? In de woonzorgcentra, die onder meer door commercialisering los staan van andere onderdelen van de zorgsector, is het bilan bijzonder negatief. Daar gaven 18% van de ondervraagden aan dat er nu een tekort aan zuurstof is.
Terwijl het zorgpersoneel nog onvoldoende toegang heeft tot beschermend materiaal, vond de regering wel de ruimte om een akkoord te sluiten met supermarkten om de commerciële verkoop van chirurgische mondmaskers toe te laten. Volgens de regering zijn er voldoende mondmaskers onderweg om de commerciële verkoop toe te laten. Voor het zorgpersoneel dat op zijn tandvlees zit, is dit nogmaals een slag in het gezicht: blijkbaar zijn er nog voorraden chirurgische mondmaskers voorhanden in ons land, maar de regering eist die niet op om ingezet te worden in de zorg. In plaats van de maskers op te eisen, gaf de regering toe aan de chantage van de commerciële spelers.
Overigens is er in België de capaciteit om een grote hoeveelheid chirurgische mondmaskers te produceren. Het textielbedrijf Ontex kondigde aan dat het vanaf september in Eeklo tot 80 miljoen mondmaskers per jaar kan produceren. Ook hier gaat het om een privaat initiatief met commerciële doeleinden. Ook hier is er geen enkel initiatief van de overheid. Het opeisen van productielijnen en een planmatige aanpak van de productie van beschermingsmateriaal, was geen onderdeel van het regeringsbeleid. Dat is de reden waarom er na twee maanden nog altijd tekorten zijn. Een gebrek aan planning leidt tot een calvarietocht.
Dat was zo bij het begin van de lockdown, en het is ook zo met de exit-strategie. Dit doet het gevaar van een tweede golf van besmettingen toenemen. Het maakt dat een nieuwe lockdown daarbij mogelijk wordt. Het gebrek aan voorbereiding en planning van de exit, gaat immers gepaard met een probleem inzake controle van de werkenden op de beschermingsmaatregelen. Er is de neiging van werkgevers om controle door vertegenwoordigers van de arbeidersbeweging op preventie en bescherming op het werk af te bouwen, bijvoorbeeld door Comités Preventie en Bescherming op het Werk (CPBW) niet te laten plaatsvinden of niet actief te betrekken in de beschermingsmaatregelen. Er is ook de onderbezetting van de inspectie Toezicht en Welzijn op het Werk: slechts 141 van de 177 functies zijn ingevuld. Op de regering kunnen we niet rekenen, op de bazen evenmin. Werkenden moeten zelf initiatief nemen en de veiligheid op de werkplaats controleren en maatregelen afdwingen. Onveilig werken, betekent het werk neerleggen.
Op het establishment kunnen we niet rekenen om onze bescherming te organiseren. De logica van het kapitalisme maakt efficiënt optreden moeilijker. Het probleem zit in het systeem ingebakken. Hoog tijd voor een ander systeem waarin de noden van de meerderheid van de bevolking het centrale vertrekpunt van elke discussie zijn. Opkomen voor zo’n socialistisch alternatief is niet iets voor een verre toekomst, het is onderdeel van de strijd voor de bescherming van onze gezondheid en onze toekomst.
