Al jaren vechten wij in de zorg een strijd om meer middelen en mensen. We vechten deze strijd uit met alle regeringen in dit land. Ja, voor ons zelf, en voor de mensen die zich aan ons toevertrouwen. Nu ziet iedereen waartoe een ondergefinancierde zorg leidt: nodeloos veel doden en zwaar zieke mensen.
Door Jan, verpleegkundige, Leuven
Het is inmiddels 4 weken geleden dat de rusthuizen in ons land in lockdown werden geplaatst, en er dus strenge beperkingen werden opgelegd aan wie nog binnen en buiten mag. De beperkingen moesten dienen om te voorkomen dat zeer kwetsbare ouderen met coronavirus zouden besmet raken. In de afgelopen weken bleef ook een niet aflatende stroom documenten aankomen met aanscherpingen van regeltjes over hoe om te gaan met propere en vuile was, cadeaus, etenswaren, … die de families bleven brengen voor hun ouders en grootouders.
Maar de grootste bron van risico’s voor de ouderen en het personeel zijn natuurlijk mensen, die het virus onbedoeld de rusthuizen binnen brengen. Het personeel, dat natuurlijk iedere shift binnen en buiten gaat, is daar de grootste groep van. Ook nieuwe bewoners die, ondanks de lockdown, nog steeds worden opgenomen uit ziekenhuizen en andere rusthuizen vormen een risico op besmettingen. Lege kamers zijn voor de rusthuizen een kostenpost en die moet zelfs in tijden van Corona worden vermeden. Waarom heeft de overheid daar geen compensatieregeling voor gecreëerd?
De personeelsleden van de rusthuizen zijn voor de bewoners waarschijnlijk de grootste bron van besmettingen geweest de afgelopen weken, met als gevolg een explosie van zieke en overleden ouderen. Het valt te vrezen dat veel personeelsleden in de rusthuizen daar de komende jaren nog psychische gevolgen van zal ondervinden.
De Vlaamse regering draagt daar een grote verantwoordelijkheid voor, naast in iets mindere mate de directies die steken hebben laten vallen. De laatsten in veel gevallen door een gebrek aan bekwaamheid om zo’n gezondheidscrisis het hoofd te bieden.
Anders dan in de ziekenhuizen beschikken de rusthuizen natuurlijk niet over een pool aan wetenschappelijk geschoolde mensen zoals virologen, hygiënisten, epidemiologen en hooggespecialiseerde verpleegkundigen om de organisatie van de zorg, en de voorbereiding van alle personeel op de crisis zelfstandig aan te pakken. De directies hadden om de hulp van de ziekenhuizen moeten vragen. Een werkgever is als eerste verantwoordelijk voor de veiligheid op de werkplek en daar zijn ze in tekort geschoten.
De grootste schuld ligt echter bij de Vlaamse regering. Zij heeft nagelaten om persoonlijke beschermingsmiddelen voor de sector te voorzien, zoals mondmaskers, handgels en disposable schorten. Zij heeft niet voorzien in adequate trainingen om met dat materiaal te leren werken. Zij heeft ook niet voorzien in voldoende tests om besmet personeel te screenen of potentieel besmette bewoners op te sporen. Bovenal heeft ze door jaren van de sociale sectoren kapot gemaakt, en werken in de sector onaantrekkelijk gemaakt.
Vier weken te laat komt minister Beke met een crisisplan. Nu pas komt hij met de eerste testkits om een zicht te krijgen op de omvang van het probleem van de besmettingen. Nu dat er waarschijnlijk al duizenden mensen besmet zijn, en nu dat er al vele honderden gestorven zijn.
Een volgend tekort dient zich al aan. Veel zieke ouderen willen niet te koste van alles blijven leven, maar op een menswaardige manier sterven. Voldoende zuurstoftherapie en medicatie om benauwdheid te voorkomen lijkt evenwel niet gegarandeerd.
Deze sector heeft geen nood aan een crisisplan van een regering die ons alleen maar miserie, dood en verdere besparingen kan brengen. Wat deze sector nodig heeft, is een crisisplan om het personeel en de bewoners te beschermen. Daarvoor kunnen we niet op Wouter Beke en de Vlaamse regering rekenen. De Witte Woede zal opnieuw in volle hevigheid moeten worden georganiseerd!
