Het belang van de zorgsector is voor grote dele van de bevolking nog nooit zo duidelijk geweest. Deze steun moet worden aangegrepen om enorme investeringen te eisen in een gezondheidsdienst die niet als een bedrijf gericht op winst mag worden beheerd.
Al meer dan dertig jaar hebben de overheden de middelen voor gezondheidszorg op dieet gezet, wordt de toegang tot studies geneeskunde beperkt door een numerus clausus, wordt het aantal ziekenhuisbedden afgebouwd, wordt het medisch, paramedisch en technisch personeel onderbetaald, … Dit alles gebeurde met het argument dat de begroting op evenwicht moest worden gebracht. De tekorten in de zorg zijn dermate groot dat het Sint-Pietersziekenhuis in Brussel een oproep tot giften moest doen om een tiental extra beademingsapparaten te kunnen kopen! Het neoliberale beleid dwingt de ziekenhuizen om beroep te doen op liefdadigheid.
De werkomstandigheden zijn zo slecht dat een groot deel van de verpleegkundigen dit beroep slechts gedurende een periode van 5 tot 10 jaar daadwerkelijk uitoefent. Net voor het begin van de coronaviruscrisis publiceerden het Federaal Expertisecentrum voor de Gezondheidszorg (KCE) en de KU Leuven een studie die aantoont dat één op vier verpleegkundigen niet tevreden is met hun werk, 36% bedreigd wordt met burn-out en 10% overweegt het beroep te verlaten. Volgens dezelfde studie zorgt het daaruit voortvloeiende tekort aan personeel ervoor dat een verpleegkundige in een Belgisch ziekenhuis gemiddeld 9,4 patiënten verzorgt, terwijl internationaal wordt aangenomen dat de kwaliteit van de zorg niet meer gegarandeerd is als er meer dan 8 patiënten per verpleegkundige zijn.
Daarnaast heeft de vermarkting van de sector ertoe geleid dat het management van ziekenhuizen diensten die essentieel zijn voor het goed functioneren uitbesteed heeft aan onderaannemers die vaak met onzekere contracten werken. Er is vandaag nochtans meer dan ooit nood aan voldoende geschoolde en gemotiveerde medewerkers op vlak van logistiek, administratie of onthaal.
Er is nood aan een publieke gezondheidszorg met voldoende middelen om de verschillende zorgniveaus op elkaar af te stemmen, tot en met de medische buurtcentra en de thuiszorg. Dit systeem moet ook de geestelijke gezondheidszorg integreren om niet alleen het hoofd te bieden aan de explosie van burn-outs, maar ook aan de vele psychologische problemen als gevolg van het isolement en het intensieve werk in sectoren waar wel gewerkt wordt.
Wij eisen :
- Een onmiddellijke stopzetting van alle besparingen in de gezondheidssector.
- Een massale publieke investering in de sector om deze crisis het hoofd te bieden, met als doel iedereen toegang te bieden tot gratis en kwaliteitsvolle gezondheidszorg, te beginnen met de huidige Corona-patiënten.
- Maak een job in de zorg aantrekkelijker: geen eenmalige premie, maar loonsverhoging voor het personeel. Optrekken van de laagste lonen tot minstens 14 euro per uur.
- Algemene invoering van de 30-urige werkweek en collectieve arbeidsduurvermindering zonder loonverlies en met compenserende aanwervingen, ook voor telewerk!
- De aanwerving van extra personeel en de re-integratie van uitbestede diensten in de gezondheidssector, met degelijke arbeidscontracten en goede loonvoorwaarden.
- De ontwikkeling van een nationale openbare gezondheidsdienst onder de controle en het beheer van het personeel in de sector en de gemeenschap.
Getuigenis van een verpleegster op de nationale conferentie van campagne ROSA en ALS afgelopen weekend:
