Van solidariteit naar strijd om meer middelen voor zorg

De politici hebben plots quasi unaniem enkel maar lof voor het zorgpersoneel. Ze laten zich ook positief uit over de vele blijken van solidariteit van gewone mensen. Dat is hypocriet na jaren van besparingen op zorg en het criminaliseren van solidariteit. Maar het zegt wel iets over de kracht van solidariteit van onderop dat ze zelfs in die establishment-kringen moeten doen alsof ze het ermee eens.

Uiteraard is met de handen klappen om 20 uur of een witte doek buitenhangen niet genoeg. Maar het feit dat dit breed gedaan wordt, kan een basis leggen om na deze crisis verder te gaan om effectief meer middelen voor de zorg af te dwingen. Dat zal nodig zijn: zo stelde N-VA in de regeringsonderhandelingen nog voor om meer dan 5 miljard te besparen op de gezondheidszorg! De andere partijen zullen, met de begrotingstekorten die groter worden,  vroeg of laat naar de zorg en de sociale zekerheid kijken. Alle regeringspartijen van de afgelopen jaren zijn overgegaan tot het opleggen van een kleinere groeinorm voor de zorg.

De afgelopen decennia werd de zorg al op een onmogelijk dieet gezet: de groeiende noden gingen niet gepaard met een gelijke stijging van de middelen (zowel financieel als qua infrastructuur en personeel). Medische vooruitgang betekende besparen op het aantal bedden en personeel. Hierdoor komen ziekenhuizen nu mogelijk in de problemen, ondanks heldhaftige inspanningen door het personeel.

Zorgpersoneel komt al jaren in actie voor meer collega’s en betere zorg. Er zijn de afgelopen jaren geen regeringen geweest waartegen de Witte Woede niet betoogd heeft. Na deze crisis moet de strijd voor meer publieke middelen voor zorg worden doorgezet, met actieve steun van de breed gedragen solidariteit die er vandaag is.

De steunbetuigingen van het establishment zijn erop gericht om de solidariteit binnen de perken te houden en zelfs te recupereren. Ook bij acties als geklap of een witte doek is er overigens een merkbaar klassenverschil: vanuit een afgeschermde villa wordt het niet of amper opgemerkt, in een volkswijk daarentegen heeft het een collectief aspect.

We laten ons niet vangen door besparingspolitici die gisteren stelden dat er enkel in de sociale zekerheid nog kan bespaard worden en die eergisteren nog extra besparingen op de zorg voorstelden of toejuichten. Als zij onze solidariteit proberen te recupereren, is het omdat ze er bang van zijn. Zorgen we ervoor dat de verantwoordelijken voor de besparingen op zorg na deze crisis eens echt bang worden?

Zoals de actiegroep ‘La Santé en Lutte’ afgelopen weekend opmerkte: “Dank voor uw applaus elke avond, maar we vragen vooral niet te vergeten wat er nu gebeurt en ons te blijven steunen in onze toekomstige mobilisaties. Zodra de lockdown voorbij is, hebben we iets te zeggen en iets te doen. En we zullen je nodig hebben!”

 

Delen:
Printen:

Steun ons: plaats uw boodschap in onze mei-editie!

Voorpagina van De Linkse Socialist

Uw boodschap in onze mei-editie