Wouter Beke blijft provoceren tegen de sociale sector. Eerst kondigde hij besparingen aan, vervolgens deed hij alsof zijn neus bloedde toen de besparingen concreter werden met afdankingen. Hij beweerde dat de miljoenen die de CAW’s moeten besparen gevonden kunnen worden in overhead- en managementkosten. Is de minister zo wereldvreemd dat hij niet beseft dat het chronische gebrek aan middelen die kosten al tot een minimum beperkt heeft?
De CD&V’er deed er nog een schep bovenop door recent aan te kondigen dat de Vlaamse regering wel middelen vrijmaakt voor een app rond gezond eten. Op zich is daar niets mis mee. Maar 550.000 euro uitgeven voor een app is wraakroepend als ongeveer hetzelfde bedrag bespaard moet worden bij CAW Antwerpen als onderdeel van de algemene besparing. Het betekent minder psychologische en schuldhulpverlening voor armoede. Mensen zullen hun hulpverlener verliezen, maar kunnen ondertussen wel gezonde recepten opzoeken.
De maatregelen van de Vlaamse regering zetten mensen op straat. Dat gebeurt zowel figuurlijk als letterlijk. Er vallen ontslagen. Zo verdwijnen bij de vzw Sam, de organisatie die straathoekwerk ondersteunt, een 20-tal van de 54 jobs. Daaronder ook Joost Bonte, een pionier van het straathoekwerk in ons land. De directies van de 11 Vlaamse CAW’s zien geen andere optie dan hun aanbod beperken, ook al zijn er wachtlijsten. Dit betekent dat mensen helemaal uit de boot zullen vallen. Het kan honderden mensen extra letterlijk op straat doen terechtkomen.
In Knack (18.2) schreef Ann Peuteman: “Als onze politici er niet voor zorgen dat die straathoekwerkers, psychologen en sociaal werkers sterk staan, goed worden ondersteund en de waardering krijgen die ze verdienen, zullen meer en meer mensen afdwalen in de richting van depressies, burn-outs, suïcide, verslaving, misdaad ook. Een erg efficiënte besparing lijkt zoiets niet.” Voor de extra politie en camera’s op straat zullen er nadien ongetwijfeld wel middelen gevonden worden.
De besparingen op de sociale sector zijn onderdeel van een algemeen besparingsbeleid van de Vlaamse regering. Zo moeten ook de culturele sector, de openbare omroep, De Lijn, het onderwijs, … het met minder doen. Het leidt overal tot ongenoegen. Minister-president Jambon mocht dit ondervinden toen hij tot twee keer toe werd uitgejouwd op culturele galabijeenkomsten, nochtans staan die niet bekend als traditionele broeihaarden van subversief sociaal verzet. Het doet het boegeroep op de MIA’s en de Ultimas enkel luider klinken.
In december waren er al de eerste protestacties, met onder meer druk bijgewoond protest van de sociaal assistenten. Op 5 maart is er een nieuwe gelegenheid om het verzet op te bouwen. Dan is er een betoging van de sociale sector, een uitstekende kans om al wie getroffen wordt door het Vlaamse besparingsbeleid bijeen te brengen in een collectieve actie van waaruit een actieplan kan gelanceerd worden.
