De regeringsvorming zit muurvast. Zoals wij al sinds mei vorig jaar schrijven, is zowel de optie van paarsgroen als die van paarsgeel bijzonder moeilijk tot onmogelijk. De politieke crisis leidt vandaag niet tot protest, maar wordt eerder gelaten onthaald. Wellicht denken velen dat geen regering beter is dan een besparingsregering. Er zijn uiteraard veel dringende zaken die moeten aangepakt worden: de zorgcrisis, gebrek aan middelen voor sociale zekerheid, investeringen in openbare diensten, betaalbaar wonen, … Maar daar zijn de traditionele partijen niet mee bezig. Om onze eisen en bekommernissen op de agenda te plaatsen, zal een front van strijd nodig zijn.
De traditionele politici zijn niet bezig met onze noden. Ze zijn daarvoor te druk bezig met het slecht toneel van de afgelopen dagen en maanden. Plots kwam CD&V-kopstuk Geens tot de vaststelling dat de PS niet met N-VA in zee wil, een boodschap die de PS al sinds de verkiezingen met de regelmaat van de klok heeft gebracht. Blijkbaar heeft Geens de media enkele maanden niet gevolgd, zoniet had hij niet vol verbazing gesproken over een ezelstamp toen Magnette herhaalde wat hij al meermaals zei.
De Wever en diens N-VA stelden al meteen na de verkiezingen dat ze niet met PS en Ecolo in de regering wilden, maar proberen nu verongelijkt de zwartepiet door te spelen. Het lijkt alsof De Wever nog steeds een heruitgave van de Zweedse regering wil, ook al werd die weg gestemd in mei. Gesterkt door de wel erg zwakke opstelling van SP.a, dat in Antwerpen beste matekes is met De Wever, werd opgeroepen tot een ‘Vlaams front’. Om wat te doen? Geen regering vormen en het onpopulaire beleid van de Vlaamse regering verdedigen? Het is niet dat de asociale maatregelen tegen onder meer de culturele en de sociale sector op zoveel enthousiasme kunnen rekenen in Vlaanderen… Ondertussen wijst alles in de richting van nieuwe besparingen bij De Lijn, eveneens een Vlaamse bevoegdheid.
De arbeidersbeweging mag politiek niet aan de politiekers overlaten. Er is een front van verzet en strijd nodig rond de verdediging van de sociale zekerheid, leefbare pensioenen van minstens 1.500 euro netto, hogere minimumlonen van 14 euro per uur, degelijke zorg en onderwijs, nationalisatie van bedrijven die afdanken, … De betoging van het ABVV voor het behoud van de sociale zekerheid op 28 januari toonde het potentieel: de opkomst was groter dan verwacht. Ook bij ACV-leden is er bereidheid om actief op te komen voor sociale eisen. Zelfs bij de ACV-top moet het stilaan duidelijk zijn dat er bij CD&V meer kritiek op het ACV is dan op de rechtse N-VA… De linkse PVDA kan een rol spelen in de strijd: de partij brengt onze bekommernissen naar het parlement en neemt deel aan acties waar deze plaatsvinden. Laten we niet gewoon toekijken, maar zelf de politieke agenda bepalen door een ernstige strijd te organiseren rond onze eisen.
LSP wil daaraan bijdragen en bouwt momenteel onder meer aan de campagne naar de nationale betoging op 8 maart (internationale vrouwendag) en daaraan gekoppeld de lokale betoging voor ‘equal pay’ en een minimumloon van 14 euro per uur een week later in Gent. We doen dit met ons socialistisch programma van maatschappijverandering om een einde te maken aan de ellende en de chaos van het kapitalisme. Doe mee!
