De traditionele partijen zitten te ruziën over wie er in de volgende regering mag zitten en wie het niet met wie wil doen. Over de sociale noden van de bevolking wordt echter amper gesproken. De voorbije jaren zaten zowat alle traditionele partijen wel eens in een regering. Hun asociale beleid zorgt voor steeds meer problemen. Het nieuwe record van het aantal mensen dat vorig jaar beroep moest doen op een voedselbank is een schokkende en bijtende veroordeling van het jarenlang gevoerde neoliberale beleid.
Waar er in 2000 nog 92.225 mensen in dit land naar de voedselbanken trokken, liep dit vorig jaar op tot 168.476. Er was een stijging op een jaar tijd met 5,9%, waarmee de voedselbanken wellicht de snelst groeiende ‘bank’ vormen. Onder de asociale regering-Michel steeg het aantal gebruikers van de voedselbanken van 130.030 in 2014 tot 159.081 in 2018. De echte slogan van de Zweedse regering was dus niet ‘jobs, jobs, jobs’, maar ‘honger, honger, honger.’ De stijging die onder vorige regeringen bestond, kwam onder Charles Michel en zijn bende in een stroomversnelling. Nu er geen regering is, houdt die versnelling aan. Deze cijfers vormen slechts het tipje van de ijsberg: ze hebben enkel betrekking op hulp via organisaties aangesloten bij de Belgische Federatie van Voedselbanken. Bijna evenveel mensen krijgt hulp via andere organisaties en OCMW’s. In totaal zijn 321.000 Belgen afhankelijk van voedselhulp.
De organisaties van de Belgische Federatie van Voedselbanken verdeelden 17.936 ton voedsel, wat overeenkomt met 36 miljoen maaltijden en een stijging is met 17%. De hulpvraag van wie beroep doet op de voedselbanken neemt dus verder toe. Tegelijk dreigen de voedselbanken in de problemen te komen omdat de Europese steun vanaf 2021 afneemt. Voor sommige banken heeft de EU meer over dan voor andere. Het maakt dat voedselbanken steeds meer afhankelijk zijn van schenkingen, lees: van liefdadigheid.
Terwijl de groep die uit de boot valt aangroeit, concentreert zich een nooit geziene rijkdom bij een handvol superrijken. Oxfam becijferde dat 2.153 miljardairs in deze wereld vorig jaar rijker waren dan 4,6 miljard mensen. De 22 rijkste mannen bezitten meer dan alle vrouwen in Afrika samen. Het kapitalisme doet de ongelijkheid toenemen: waar de gemiddelde lonen wereldwijd tussen 2011 en 2017 met 3% stegen, was de stijging van de dividenden aan de grote aandeelhouders van een andere orde: +31%! Miljardairs gingen er de afgelopen tien jaar met gemiddeld 7,4 % per jaar op vooruit.
Een ernstige strijd tegen de oprukkende armoede zou iets doen aan de enorme ongelijkheid waarbij een kleine toplaag steeds rijker wordt terwijl honderdduizenden in dit land van voedselhulp afhankelijk zijn. Een massaal programma van publieke investeringen in sociale huisvesting, gezondheidszorg, onderwijs, infrastructuur, … zou de sociale noden al drastisch verlichten en zou bovendien nieuwe degelijke jobs creëren. Om de grondslag van de ongelijkheid aan te pakken, zal er meer nodig zijn. De bevolking zal democratische controle moeten verwerven over de sleutelsectoren van de economie om de inhaligheid van die kleine elite aan de top uit te schakelen. Dat vereist een consequent socialistisch beleid als alternatief op de ellende van het kapitalisme. Strijdbaar verzet is een eerste stap om te bouwen aan zo’n alternatief.
