Naast de omvang en de intensiteit van de bosbranden in Australië is er één ding dat opvalt: de moed en de inzet van de brandweerlieden. Honderden verhalen gaan de ronde over brandweerlieden die zichzelf overstijgen om levens te redden en huizen te beschermen.
Door Anthony Main, Socialist Action (Australië)
Tragisch genoeg zijn er dit seizoen al minstens vier brandweermannen omgekomen. We hopen dat er geen doden meer vallen bij de verdediging van de lokale gemeenschappen.
Deze mensen worden terecht erkend als helden. Gewone mensen hebben geprobeerd hun waardering te tonen door tientallen miljoenen dollars te doneren aan de brandweerdiensten op het platteland. Comedian Celeste Barber’s online geldinzameling alleen al heeft meer dan 50 miljoen dollar bijeengebracht!
De kwestie van de financiering van de brandweer is een belangrijk onderwerp van debat geworden, vooral omdat het duidelijk wordt dat de klimaatverandering ervoor zorgt dat de bosbrandseizoenen langer, heter, droger en veel moeilijker te beheren worden.
De kwestie van de financiering werd ook benadrukt toen bekend raakte dat veel lokale brandweerdiensten crowdfunding nodig hadden om persoonlijke bescherming van de vrijwilligers te financieren, maar ook voor voedsel en water voor de mensen op het terrein.
Vrijwilligers
Het overgrote deel van de mensen die de branden in Australië bestrijden, doet dit op vrijwillige basis. Vaak hebben ze veel opgeofferd: ze zijn weken, of maanden, weg van hun betaalde baan. Er wordt gemeld dat velen regelmatig 12 uur per dag werken, vaak op honderden kilometers afstand van hun familie.
Onder druk heeft de regering ermee ingestemd om sommige van deze mensen te compenseren, maar andere zullen duizenden dollars blijven verliezen. Het is een probleem dat alleen maar erger wordt en veel mensen vragen zich af of het hebben van een grotendeels vrijwillige brandweermacht wel genoeg is gezien de noodsituatie waar we nu mee te maken hebben.
De brandweerdiensten in Australië zijn over het algemeen verdeeld in grootstedelijke brigades die de steden bestrijken en landelijke brigades die de meeste meer afgelegen gebieden bestrijken. De grootstedelijke brigades worden bemand door betaalde brandweermannen, terwijl de landelijke brigades over het algemeen een kleine betaalde staf hebben, aangevuld met een grote vrijwilligersbasis.
New South Wales bijvoorbeeld heeft ’s werelds grootste vrijwillige brandweerorganisatie met meer dan 72.000 onbetaalde leden. Een betaalde dienst van ongeveer 900 medewerkers houdt toezicht op de activiteiten en het beheer van de organisatie.
In december wees Scott Morrison oproepen voor meer steun aan de brandweer af, met de mededeling dat ze er zelf voor kiezen. Morrison verwierp ook het idee dat de brandweerdiensten op het platteland meer voltijds personeel nodig hebben. De regering beweert dat het verschuiven naar een betaald model de bestaande gemeenschapsgeest zou doorbreken.
Gemeenschapsgeest
Het lijdt geen twijfel dat de meeste vrijwilligers hun tijd opofferen en vaak geld verliezen uit een gevoel van solidariteit en betrokkenheid bij hun gemeenschap. En velen zien wat ze doen als een gemeenschapsdienst. Ze doen dat onbaatzuchtig en zonder de verwachting dat ze er iets voor terugkrijgen.
Maar dit is op zich geen argument om oproepen tot een meer permanente brandbestrijding te verwerpen. Niemand wil de gemeenschapsgeest doorbreken, maar we moeten wel kijken naar de omvang van het probleem waar we mee te maken hebben en welke middelen er nodig zijn om het te bestrijden.
Alle gerespecteerde deskundigen zijn het erover eens dat er meer financiering en middelen nodig zijn. Een deel daarvan is het uitbreiden van de groep voltijdse werkenden die verantwoordelijk zijn om branden te bestrijden en de gevolgen ervan te verzachten.
Op dit moment hebben veel vrijwilligersbrigades op het platteland het moeilijk en zouden ze veel sterker staan als ze aangevuld worden met voltijds personeel. Een afnemende plattelandsbevolking heeft gevolgen voor de rekruteringsmogelijkheden van de brigade, en de hoge mate van flexibiliteit beperkt de mogelijkheden van veel mensen om vrijwilligerswerk te doen.
De belangrijkste reden waarom overheden en veel werkgevers zich verzetten tegen meer voltijds brandweerpersoneel, is dat het hen geld zal kosten. Ze maken gebruik van de goede aard van mensen en spelen in op de echte gemeenschapsgeest die bestaat om een argument te zoeken om de uitgaven te beperken.
Lokale kennis
Sommige tegenstanders van een uitgebreidere professionele brandweer beweren dat een grote vrijwilligersbasis eigenlijk de beste manier is om branden te bestrijden. Ze zeggen dat de behoefte aan personeel varieert en dat de lokale bevolking belangrijke lokale kennis heeft die in noodsituaties kan worden ingezet.
Lokale kennis is ongetwijfeld belangrijk, maar er is geen reden waarom betaald personeel niet in de lokale gebieden zou kunnen worden gevestigd. De kwestie van de variërende behoefte aan personeel is eveneens een kwestie van financiering. Overheden willen hun loonkosten beperken en bedrijven willen hun belastingfactuur beperken, maar in dit geval betekent het dat gemeenschappen in gevaar worden gebracht.
Het is waar dat gedurende vele delen van het jaar er geen continue dreiging van branden is, maar in het laagseizoen kunnen betaalde brandweerlieden betrokken zijn bij risicovermindering, bosbeheer, het controleren van eigendommen, de ontwikkeling van evacuatieplannen en voorlichting aan de gemeenschap.
Elke staat zou duizenden nieuwe voltijdse personeelsleden nodig hebben om deze taken uit te voeren. Dat werk moet als essentieel worden beschouwd en als zodanig aan een degelijk loon en goede omstandigheden gebeuren, net als andere jobs in de publieke sector.
Hulpkracht
Tijdens de piekmomenten kan er nog meer betaald personeel worden ingezet. Dit gebeurt al in plaatsen als Victoria, waar veel brandweerlieden op seizoensbasis voor Bosbrandbeheer werken.
In het ergste geval, wanneer er een tekort is aan brandweerlieden, kan het nodig zijn om een beroep te doen op een of andere vorm van hulp door de burgerbevolking. Maar dit werk is heel anders dan het vrijwilligerswerk bij de lokale voetbalclub, er is veel opleiding nodig en er zijn mensen nodig om branden op korte termijn te bestrijden.
Op dit moment hebben de meeste vrijwillige brandweerlieden geen toegang tot nooddienstverlof. Als de overheid ernstig is, zou zij onbeperkt nooddienstverlof opnemen in de nationale arbeidsnormen en een regeling invoeren om ervoor te zorgen dat het loon van deze mensen zo lang als nodig door de overheid wordt betaald.
Op die manier zouden mensen hun betaalde werk in een noodsituatie kunnen achterlaten zonder te vrezen dat ze hun job verliezen of hun hypotheek niet kunnen betalen. Hierdoor zouden de middelen afgestemd worden op de behoeften.
Op dit moment betaalt de overheid reservisten in het leger voor training en operaties en geeft ze ook belastingvoordelen. Hetzelfde moet gebeuren voor mensen die de gemeenschappen verdedigen tijdens bosbranden.
Haal het geld waar het zit
Dit alles zou inderdaad miljarden dollars kosten, maar het kan worden betaald door belastingen te heffen op grote bedrijven, tevens de grote vervuilers die het meest bijdragen aan de klimaatverandering. Op dit moment is er de absurde situatie dat honderden grote bedrijven in het land geen of heel weinig belasting betalen.
Andrew Forrest bijvoorbeeld, verzette zich krachtig tegen een belasting op de superwinsten van de mijnbouw en zijn bedrijven staan bekend als belastingontlopers. Hij heeft ook twijfelachtige opvattingen over klimaatverandering en heeft rechtse samenzweringen gepromoot die beweren dat brandstichting een belangrijke bijdrage leverde aan bosbranden.
Tijdens de huidige crisis kreeg hij veel publiciteit nadat hij 70 miljoen dollar schonk aan de hulpoperaties. Er zitten echter adders onder het gras. $50 miljoen is verbonden met een specifiek privaat project om een ‘nationale blauwdruk’ te ontwerpen voor reacties op rampen. $10 miljoen gaat naar zijn eigen stichting om een vrijwilligersleger samen te stellen om te werken aan hulpprojecten, terwijl slechts $10 miljoen naar goede doelen gaat om de meest behoeftige mensen te helpen. Waarom zouden we dit soort beslissingen aan een individu overlaten?
Wat we nodig hebben is dat deze grote bedrijven aanzienlijk meer belasting betalen en dat beslissingen over hoe en waar de fondsen worden verdeeld democratisch worden genomen op een collectieve basis.
Dat we moeten vertrouwen op de kruimels die door miljardairs worden uitgedeeld, spreekt boekdelen over hoe rot het huidige systeem is. De bosbrandcrisis toont aan dat we dringend nood hebben aan een systeem dat geschikt is voor mens en planeet, een systeem dat de rijkdom die we creëren gebruikt om te zorgen voor de behoeften van de mensen en het milieu.
