Het jaar loopt ten einde. Dat betekent sinds enkele jaren dat het weer tijd is voor de Warmste Week van Stubru. De benefiet, waarbij vrijwilligers zich inzetten om geld op te halen voor verschillende organisaties uit bijvoorbeeld de sociale sector, haalde vorig jaar een record op. Vlamingen zamelden meer dan 17 miljoen euro in. Ook Viva for Life, de Waalse tegenhanger georganiseerd door RTBF, brak haar record in 2018.
Door Stef (Antwerpen)
De bereidheid van gewone mensen om geld te geven voor goede doelen staat in een schril contrast met het kille besparingsbeleid dat net bespaart op dezelfde goede doelen. Sven Gatz en Jo Vandeurzen kwamen vorig jaar namens de Vlaamse regering trots verkondigen dat ze driemaal 50.000 euro zouden schenken aan zelfgekozen goede doelen. Te verwachten is dat ook dit jaar een gelijkaardige geste wordt gedaan. Die schamele 150.000 euro vervalt echter compleet in het niets bij de besparingstsunami waar de nieuwe Vlaamse regering ons aan onderwerpt. Maar liefst 2 miljard ‘moet’ bespaard worden.
De hakbijl gaat onder meer in de kinderbijslag, kinderzorg, sociaal werk en de culturele sector. Ook raakte pas bekend dat er wordt bespaard bij het Vlaams instituut Gezond Leven, het Vlaams expertisecentrum Alcohol en andere Drugs, Sensoa en het overkoepelende expertisecentrum van de zelfmoordlijn. Een boekhoudkundig foefje van verantwoordelijk minister Beke kon de woede hierover niet sussen. Hypocrisie is deze regering niet vreemd. Samen met Crevits ging Beke enkele weken geleden nog “lesgeven” over hoe belangrijk ze het vinden om te investeren in het lichamelijk en mentaal welzijn van jongeren. Dit deden ze ten voordele van Rode Neuzen Dag. Terwijl er wordt bespaard op overduidelijke maatschappelijke noden die men zegt te willen aanpakken, blijft de Vlaamse regering gretig emissiekosten van multinationals financieren (tussen 2015 en 2018 ging het om 148 miljoen euro). Ook op de eigen privileges besparen blijft moeilijk. Het verminderen van de dotaties van de partijen, daar is volgens Open VLD een “degelijk debat” voor nodig. Een degelijk debat met het middenveld is echter overbodig in de ogen van de liberalen.
Een benefiet als de Warmste Week is een goede gelegenheid voor politici om zich sympathiek voor te doen en de mensen op te roepen om hun steentje bij te dragen. Structurele problemen worden zo geïndividualiseerd. De directeur van Free Clinic, Tino Ruyters, heeft dan ook overschot van gelijk wanneer hij in de media zijn ongenoegen uit over het liefdadigheidsdiscours. Ruyters stelt dat het niet de taak van individuen is om met giften maatschappelijke problemen op te lossen. Voor collectieve problemen zijn collectieve oplossingen nodig. Deze moeten structureel worden georganiseerd. Geld geven aan een sociale organisatie is een goede zaak, maar een eenmalige gift komt niet tegemoet aan de problemen die hun medewerkers elke dag proberen aan te pakken. Die bestendige financiering komt beter vanuit georganiseerde solidariteit en dus overheidsfinanciering. Dat hier geen geld voor zou zijn is onzin. Dat blijkt uit de keuzes die de regering maakt.
De liefdadigheid van de Warmste Week toont dat mensen zich kunnen organiseren om iets te doen aan de noden in de samenleving. Wat liefdadigheid echter niet kan zijn, is een alternatief op solidariteit. Een schenking kan op korte termijn nuttig zijn voor sommige organisaties, maar het is niet voldoende. Wat een nog krachtiger signaal zou geven, is het ondersteunen van onder meer de strijd van de welzijnssector, de socio-culturele sector en andere diensten die getroffen worden door het ‘kilste beleid’. Wat meer nodig is dan een warmste week, is een hete winter van strijd tegen het besparingsbeleid.
