Chili, Soedan, Algerije, Libanon, Irak, Iran, Catalonië, maar ook Hongkong, Ecuador, Haïti, enz.: indrukwekkende massabewegingen overspoelen momenteel meer dan twintig landen. Een van de gemeenschappelijke factoren in deze wereldwijde opstand is de plaats die jongeren en vrouwen innemen: in de voorste gelederen van de strijd tegen ongelijkheid, corruptie, pro-rijkenbeleid, maar ook voor de bescherming van het milieu, enz.
door Emily
De extreme concentratie van rijkdom steekt het vuur aan de lont
Aan het eind van de tunnel is er nog steeds geen licht voor de verschillende crises die we doormaken (economische, sociale, migratie- of milieucrises). Maar het is niet voor iedereen crisis … Begin 2019 waren er 2.470 miljardairs (in dollars), 224 minder dan een jaar geleden. Zelfs op de top van Davos, waar de “machtigen” van deze wereld samenkomen, wordt al jaren gesproken over het gevaar van een dergelijke concentratie van rijkdom voor de sociale stabiliteit en de mondiale veiligheid. Al gaat het voor hen niet over het milieu of ons welzijn. Wanneer 26 mensen evenveel rijkdom bezitten als de helft van de mensheid, zoals nu het geval is, bestaat er een groot gevaar voor miljardairs dat de massa’s in opstand komen tegen een systeem dat alleen de bevoorrechten bevoordeelt.
In de drie decennia na de val van de Berlijnse Muur ondermijnde het neoliberale beleid het socialezekerheidsstelsel, de openbare diensten en de gezondheidszorg. Sociale huisvesting wordt steeds schaarser en het hoger onderwijs wordt steeds meer voorbehouden aan de elite.
Sinds de economische crisis van tien jaar geleden zijn de besparingsmaatregelen enorm toegenomen. Mensen sterven aan geneesbare ziekten omdat ze zich geen behandeling kunnen veroorloven; gezinnen worden dakloos achtergelaten; kinderen gaan naar school zonder eten in hun maag; huishoudelijke taken exploderen door een gebrek aan openbare diensten; vrouwelijke studenten prostitueren zich om hun studie te bekostigen: dit is de nieuwe norm, zelfs in de zogenaamde “rijke” landen.
Specifieke strijdbewegingen spelen op elkaar in en versterken elkaar
De geschiedenis leert ons dat het vaak de minst georganiseerde lagen van de arbeidersklasse – vrouwen, jongeren, immigranten – zijn die als eerste de strijd aangaan. Het zijn inderdaad die lagen die het hevigst worden aangevallen door het kapitalistische systeem.
In Algerije, Soedan, Libanon en Irak lopen vrouwen, naast jongeren, voorop in de strijd. Doordat zij nog harder werden getroffen door de crisis bij gebrek aan openbare diensten en de ineenstorting van de economie, waren zij vanaf het begin betrokken.
Tijdens de revolutionaire bewegingen in Noord-Afrika en het Midden-Oosten in 2011 organiseerden mannen cordons om de veiligheid van vrouwen te garanderen tegen reactionaire krachten op de betogingen. Momenteel hebben vrouwen in Soedan dergelijke cordons georganiseerd om het leger te blokkeren. Het is doorheen de strijd dat de behoefte aan eenheid van de klasse het duidelijkst wordt en dat verschillen in gender en sektarische, regionale of generatiegebonden verdeeldheid overkomen worden.
In Chili heeft de repressie van de jongerenprotesten tegen de stijging van de metroprijzen (repressie die doet denken aan de dictatuur van Pinochet) de beweging niet tegengehouden. De beweging heeft zich uitgebreid naar de inheemse volkeren en de georganiseerde vakbondsbeweging, in die mate dat het historische proporties heeft aangenomen. De verkrachtingen van demonstranten door de politie hebben haar ook niet tegengehouden, integendeel. De specifieke eisen tegen gendergerelateerd geweld van de beweging ‘Ni una menos’ (niet één minder, tegen vrouwenmoord) en de meer algemene eisen tegen het neoliberalisme versterken elkaar en vormen een massabeweging tegen het systeem dat ons onderdrukt, uitbuit en probeert te verdelen.
Wanneer strijdbewegingen samenkomen, groeien in omvang en internationaliseren, komt de strijdende bevolking tot de conclusie dat het noodzakelijk is om de samenleving fundamenteel te veranderen en te breken met het kapitalistische systeem. Wanneer de massa’s in beweging komen, kraakt het systeem in haar voegen; en met consequente methoden en een consequent programma is het mogelijk om dat systeem omver te werpen en een echt democratische samenleving op te bouwen die gebaseerd is op onze behoeften. Dat is het project dat de LSP en haar internationale organisatie in 35 landen hebben opgezet. Sluit je bij ons aan!
