Hoewel er binnen de onderhandelingen onder leiding van informateur en PS-voorzitter Magnette officieel nog steeds niet over een coalitie wordt gesproken, is de discussie in de media uit de steriele non-discussie “PS en N-VA moeten elkaar vinden” geraakt. De keuze tussen de beide opties – paars-geel of paars-groen – verdeelt de liberalen met een duidelijk meningsverschil tussen de twee kandidaat-partijvoorzitters bij MR en een opiniestuk van Gents burgemeester De Clercq in De Standaard (8 november) waarin openlijk gepleit werd voor paars-groen.
door Anja Deschoemacker, artikel uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Magnette verklaart optimistisch: “Er is een echte dialoog op gang gekomen” (De Standaard, 19/11). Hij wees op een “groeiende consensus” op het vlak van justitie, een verhoging van de laagste pensioenen en de verhoging van de werkzaamheidsgraad. Hij vermeldt dat alle partijen beseffen dat het groeiende begrotingstekort onder controle moet worden gebracht.
Dat hij het belang van het middenveld – opnieuw keihard aangevallen door de Vlaamse regering – benadrukt en nadruk legt op de “sociale crisis”, zijn slechts enkele elementen die duidelijk wijzen in de richting van een regering zonder N-VA. Een paars-groene regering heeft een meerderheid in het parlement, al is het met slechts één zetel op overschot.
MR-duel tussen Ducarme en Bouchez
Hoewel geen van de twee overblijvende voorzitterskandidaten uit de meer sociaal-liberale vleugel van MR kwam, leek hun duel ook te gaan over de keuze tussen een harde rechtse lijn verdedigd door Bouchez of een centrum-rechtse lijn verdedigd door Ducarme.
Zo impliceerde Bouchez in een dubbel interview in Le Soir dat de ambtenarenpensioenen omlaag moeten om de pensioenen van de zelfstandigen omhoog te kunnen trekken, waarop Ducarme antwoordde dat Bouchez de MR dreigt te isoleren met een dergelijke retoriek: “Over een onderwerp dat zo gevoelig ligt (…) is het voorbarig om signalen te geven die als brutaal zullen worden ingeschat door een reeks van sociale categorieën.”
Deze discussies lijken op die binnen Open VLD tussen zij die de oproep voor paars-groen van De Clercq steunen (o.a. de clan-Verhofstadt) en de harde rechtse opstelling van figuren als De Croo en kamerfractieleider Lachaert.
CD&V: band met christelijke arbeidersbeweging behouden of niet?
In november spraken verschillende figuren uit de christelijke arbeidersbeweging zich openlijk uit tegen paars-geel – en tegen het huidige rechtse Vlaamse regeerakkoord. Zowel Van Gorp, voorzitter van de Christelijke Mutualiteiten, als ACV-voorzitter Leemans legden in de laatste maanden verklaringen af die de afstand tussen hun bewegingen en de CD&V benadrukten.
In De Gids (blad van Beweging.net) stellen Wouters en Rosvelds (voorzitter en hoofd van de studiedienst) dat het “verontrustend” is “hoe in elk beleidsdomein het middenveld in het vizier wordt genomen.” En verder: “Wie kritisch is, betaalt de rekening in het middenveld. Meer nog, wij vrezen dat dit ook de onderliggende intentie is.” Een opiniestuk in eigen naam van Renaat Hanssens (studiedienst ACV) in De Standaard van 18/11 antwoordt op het idee dat paars-groen-oranje “te links” zou zijn, een standpunt vertolkt door Eric Van Rompuy: “De vorige regeerperiode verkoos CD&V een heel rechtse coalitie (…). Dat leidde tot een bijna permanente clash met de christelijke vakbond, de vervreemding van een belangrijk deel van de achterban en een historische verkiezingsnederlaag. En nu kiest de partij dus voor… meer van hetzelfde.”
Op 21 november meldde Knack dat bronnen binnen CD&V aangeven dat de partij bereid is haar verzet tegen paars-groen te droppen. De uitbreiding van paars-groen met CD&V zou 12 zetels toevoegen, met CDH nog eens 5. Langs Vlaamse kant is er echter geen meerderheid met een oppositie van N-VA en VB die goed zijn voor 43 van de 87 Vlaamse zetels in de Kamer.
Waarschuwing door Europese Commissie maakt het duidelijk: ook paars-groen zou een besparingsregering worden
De waarschuwing die België van de Europese Commissie kreeg, maakt komaf met de illusies van alle regionale regeringen – de Vlaamse, Brusselse en Waalse – dat hun constructies, waarbij een aantal kosten uit de begroting worden gehouden, aanvaard worden. België zou niet in aanmerking komen voor “flexibiliteit aangaande investeringen” (Le Soir, 21/11), wat de pogingen van Magnette om te komen tot een progressieve centrum-linkse regering “niet aanmoedigt.”
De Linkse Socialist heeft er nooit enige illusie in gehad: de omschrijving door Bourgeois van de PS als een partij met “extreem-linkse recepten” komt van een andere planeet. De PS is al enkele decennia niet meer de verdediger van de eisen van de arbeidersklasse. Eerder dan fundamenteel te verschillen van de andere gevestigde partijen, probeert ze de scherpste kantjes van het besparingsbeleid te vijlen juist om de door de Belgische burgerij geëiste afbouw van de welvaartsstaat gemakkelijker door het strot van de arbeidersbeweging te duwen.
Binnen de vakbonden moeten de strijdbare delegees de wapens niet neerleggen, integendeel. Indien een paars-groene-oranje regering wordt gevormd, zullen de kruimels voor de arbeidersbeweging enkel dienen om langs de andere kant hele stukken taart te stelen. Enkel massale strijd op straat en in de bedrijven kan echte progressieve hervormingen afdwingen en een verdere afbraak van de welvaartsstaat – waarvan nog maar weinig overblijft – tegengaan. Geen illusies en ons voorbereiden op de strijd is de boodschap!
