Chinese regime wil brutaal geweld van Tiananmen overdoen in Hongkong

Werkenden moeten zich dringend organiseren tegen de repressie. Bouwen naar een echte algemene staking!

Door Dikang, Socialist Action (onze zusterorganisatie in Hongkong)

De regering van Carrie Lam in Hongkong voert het politiegeweld tegen de pro-democratische protestbeweging drastisch op. Deze escalatie, die sinds begin november duidelijk is, gebeurt in opdracht van de Chinese dictatuur. Dit is een van de resultaten van de vierde plenaire vergadering van het Centraal Comité van de Communistische Partij (CCP) eind oktober. Xi Jinping hield kort daarna een zeldzame ontmoeting met Lam in Sjanghai om de wereld duidelijk te maken dat het regime voorstander is van meer brute maatregelen tegen de massale protesten, die nu al bijna zes maanden woeden.

De CCP is bang voor de economische, politieke en geopolitieke gevolgen van het hardhandig optreden van het Volksbevrijdingsleger (PLA) in Hongkong. Het ziet dit als een “finale oplossing” die indien mogelijk moet worden vermeden. Daarom geeft zij er de voorkeur aan om de “interne” instrumenten van Hongkong te gebruiken door het politiegeweld tegen demonstranten extreem op te voeren – zowel tegen de zogenaamde “radicalen” die met bakstenen en benzinebommen hebben geantwoord op aanvallen van de politie, maar ook de tienduizenden vreedzame demonstranten. Deze zijn de afgelopen dagen opnieuw gemobiliseerd na online oproepen om de straat op te gaan.

Bezetting van de universiteiten

Het zwaartepunt van de strijd is de afgelopen week verschoven naar de universiteiten, waarvan er zes op een gegeven moment bezet waren. Deze bezettingen waren defensieve acties van studenten tegen de plannen van de politie om de campussen te betreden en daar massaal arrestaties te verrichten. De aanleiding voor wat tot nu toe enkele van de ernstigste confrontaties zijn geworden, was de dood van een 22-jarige student, Chow Tsz-lok, op 8 november. Chow stierf aan verwondingen tijdens een operatie in een parkeergarage. De omstandigheden zijn verdacht.

Toen de woede van de jongeren explodeerde, werd op de online platforms – het belangrijkste organisatiecentrum voor de strijd – opgeroepen tot een ‘algemene staking’. In werkelijkheid was dit geen staking van arbeiders, maar een reeks directe acties van jonge demonstranten met het doel om belangrijke verkeersaders zoals verkeerstunnels en bruggen te saboteren en te sluiten. Desondanks is een groot deel van Hongkong vorige week tot stilstand gekomen, wat de ernstigste economische ontwrichting van de strijd tot nu toe heeft veroorzaakt. De Hongkongse beurs is in de loop van de week met 5 procent gedaald. Scholen en universiteiten gingen dicht en zijn nog steeds gesloten.

Veel universiteiten bevinden zich dicht bij belangrijke wegen of spoorwegen en het doel van de demonstranten werd om de universiteiten te beveiligen en tegelijkertijd de nabijgelegen transportroutes maximaal te verstoren. De reactie van de politie was om ongekend zware aanvallen met waterkanonnen, gepantserde auto’s en ‘meer van alles’ (traangas, rubberen kogels, enz.) uit te voeren op de bezette universiteiten om de ‘bronnen’ van de strijd uit te schakelen.

De acties van de regering zijn er niet om “de rechtsstaat te herstellen”, zoals zij beweert, maar om staatsterreur te gebruiken om de studenten en jongeren, de ruggengraat van de strijd, te onderdrukken. Ze volgen het Tiananmen-handboek, hoewel tot nu toe met minder dodelijke methoden, maar met precies hetzelfde doel. Net als in juni 1989 is het doel om het gezag van de dictatuur te herstellen met een overweldigend staatsgeweld om iedereen die de macht van de dictatuur in twijfel trekt af te schrikken.

Alleen al op één dag, afgelopen zondag (17 november), toen de politie de Polytechnische Universiteit (Poly U) belegerde, werden duizend traangasgranaten op de campus afgevuurd. De politie gebruikte ook verdovingsgranaten en sommige officieren droegen voor het eerst geweren bij zich. Een verklaring van de politie waarschuwde dat scherpe munitie kon worden gebruikt, tenzij de bezetters zich overgaven. Jonge bezetters plaatsten hun testament op sociale media, omdat velen een bloedbad verwachtten, wat nog steeds een vreselijke mogelijkheid is.

Massale arrestaties

De belegering en bezetting van Poly U gaat nog steeds door op het moment van schrijven, hoewel er minder demonstranten binnenblijven. Meer dan 1.100 studenten en hun aanhangers werden gedurende 24 uur gearresteerd. Honderden minderjarigen werden vrijgelaten nadat ze waren geregistreerd, maar dreigen later ernstig in staat van beschuldiging te worden gesteld. Maar alle meerderjarigen die gearresteerd zijn, worden nu opgesloten in de grootste massale arrestatie van de beweging tot nu toe. Enkele honderden van deze jongeren worden aangeklaagd wegens oproer.

Videomateriaal toonde politieagenten die gearresteerde studenten schoppen en slaan. Veel van de bezetters raakten ernstig gewond: 280 van hen werden in het ziekenhuis opgenomen. Toch ontzegde de politie medische vrijwilligers de toegang tot de gewonde studenten en dreigde hen niet anders te behandelen dan de “relschoppers”. Pas onder toenemende druk van het publiek werd de politie gedwongen om een team van het Rode Kruis toe te laten tot de Poly U-campus.

Een hardcore groep van misschien wel 100 jongeren weigert op te geven. De politie heeft duidelijk gemaakt dat iedereen die gearresteerd wordt, vervolgd zal worden op beschuldiging van oproer, wat leidt tot een gevangenisstraf van 10 jaar. Anderen hebben gedurfde, wanhopige ontsnappingen ondernomen, in sommige gevallen met behulp van touwen om van bruggen naar beneden te klauteren naar waar ‘ouderen’ (vrijwilligers van burgers) hen hebben meegenomen in auto’s en op motorfietsen om te ontsnappen aan de politie. Tientallen ontsnapten door smalle ondergrondse afvoerpijpen, nauwelijks breed genoeg om er doorheen te kruipen, voordat de politie deze ontsnappingsroute ontdekte en blokkeerde.

Mensenrechtengroeperingen en zelfs buitenlandse regeringen (die normaal gezien zwijgen) hebben het politiegeweld veroordeeld. Veel mensen zijn verbijsterd en ontroerd door deze taferelen. Ouders, politici en maatschappelijk werkers, velen in tranen, kwamen om te pleiten en druk uit te oefenen op de politie om de belegering op te heffen en de jongeren ongedeerd te laten vertrekken.

Tactiek van de jongeren

“Vroeger vroeg ik me af of de demonstranten, of degenen die leken te demonstreren, een grens overschreden hadden. Maar nu heb ik een beter begrip van waarom ze die tactiek moesten gebruiken,” zei een vader die zijn 17-jarige dochter probeerde te redden van Poly U. “De Molotov-cocktails die ze gooien, zijn vooral bedoeld om een afstand tot de politie te creëren,” vertelde hij de New York Times.

“Ik begrijp niet waarom de politie studenten op deze manier moet onderdrukken,” vertelde een huilende moeder met twee dochters die gevangen zitten in de campus aan een verslaggever van de South China Morning Post.

De regering denkt – naar onze mening ten onrechte – dat de demonstranten in de frontlinie hun massale steun hebben verloren, waardoor ze de kans krijgen om het harde optreden te intensiveren en de protestbeweging zo snel mogelijk te verpletteren. De strategie van het CCP-regime is er bewust op gericht om chaos te creëren door middel van een brute politiemacht: het verbieden van vreedzame demonstraties, het uitlokken van een gewelddadige reactie van de jeugd, het infiltreren van protesten en een poging om de beweging uit te putten en te desintegreren.

Maar het waanzinnige geweld van de staat heeft geleid tot een grote terugslag in de publieke opinie. Tijdens de middagpauze voeren duizenden mensen in het Central Business District, voornamelijk bedienden en werknemers uit de financiële sector, nu al meer dan een week actie met wegversperringen en demonstraties, waarbij veel mensen maskers droegen die tot gisteren illegaal waren op basis van een noodwet die nu door het Hooggerechtshof is verworpen.

Een week geleden was de Chinese Universiteit van Hongkong de plaats van de hevigste confrontaties met de politie. Een strijd om de controle over een brug over een grote snelweg woedde dertig uur lang onafgebroken. Op dat moment kwamen duizenden mensen ter plaatse om de demonstranten te steunen. Toen enkele dagen later Poly U omsingeld was, reageerden tienduizenden mensen op online oproepen om “de studenten te redden” en stroomden ze naar de politieposten in de buurt van de campus en het nabijgelegen Yau Tsim Mong gebied om de politie af te leiden en weg te lokken. Deze solidariteitsprotesten werden met precies hetzelfde waanzinnige politiegeweld beantwoord, waarbij onder meer politiebussen met hoge snelheid op de demonstranten inreden. Dit zijn terroristische methoden tegen de bevolking.

Speciale elitepolitie-eenheden, bekend als “de roofvogels”, hebben Poly U de afgelopen drie dagen omsingeld, waarbij slechts één uitgang voor demonstranten werd toegestaan om naar buiten te komen en zich over te geven, en alle andere uitgangen werden onderworpen aan zware bombardementen met traangas en verdovingsgranaten om te voorkomen dat de demonstranten zouden ontsnappen. Zowel in de Chinese Universiteit als in de Poly U begonnen de demonstranten na het begin van de bezettingen met het organiseren van zelfbeheerde kantines, veiligheidsbarrières, massaproductie van benzinebommen en projectielen.

De steun voor de betogers onder belangrijke lagen van de samenleving en de stemming om de studenten te “verdedigen” is gebaseerd op de wijdverbreide angst van de regering en de politie voor een bloedige onderdrukking: een “Hongkong versie van 4 juni” (de datum van het bloedbad van 1989 in Beijing). Verslagen van de frontlinie van de Chinese universiteit vorige week, en nu ook van Poly U, bevestigen deze vrees. Een politieagent buiten Poly U vertelde de huilende moeder van een 16-jarige die binnenin gevangen zat: “Er is geen kans dat dit vreedzaam zal eindigen.”

Tegenover de extreme en overweldigende gewapende macht hebben studenten eenvoudige wapens zoals benzinebommen, katapulten en zelfs bogen gebruikt om te voorkomen dat de politie de campussen bestormde om massale arrestaties te verrichten.

Zelfverdediging

Terwijl de politie en sommige media een groot deel van het geweld van de demonstranten aanklagen, is het een feit dat dit defensieve gevechten zijn met de politie die in alle gevallen het geweld in gang zetten om het te doen escaleren. Het is een ongelooflijk eenzijdige strijd en als zodanig is het, ondanks een inspirerend niveau van heldendom en opoffering, niet de basis waarop een succesvolle strijd kan worden gebouwd. De strijd heeft het recht zich te verdedigen tegen politiegeweld. Maar voor een succesvolle strijd moet deze zelfverdediging onder democratische controle staan. Helaas heeft de massale strijd tot nu toe niet geleid tot massa-organisaties die een dergelijke democratische controle kunnen uitoefenen. In plaats van het primaire aandachtspunt van de strijd te zijn, zouden alle kwesties van ‘militaire’ tactiek ondergeschikt moeten zijn aan de hoofdvraag van de mobilisatie en de opbouw van een georganiseerde beweging.

Het wordt door de politie en sommige media voorgesteld alsof de jeugd het initiatief heeft genomen tot het geweld, wat niet waar is. De eerste weken van de beweging – met miljoenen demonstranten in juni en augustus – waren grotendeels vreedzaam. Zelfs de vernieling van de Kamer van de Wetgevende Raad (Legco) in juli heeft niet geleid tot ernstige verwondingen. Dit was tot voor een groot deel het patroon tot de afgelopen weken. Benzinebommen werden pas in augustus gegooid, toen het regime al begonnen was met het verbieden van alle demonstraties van de “vreedzame vleugel” van de beweging: de pandemocratische politici en hun geallieerde ngo’s.

Het is de staat – de politie van Hongkong op bevel van de CCP – die in elk stadium het geweld heeft opgevoerd in een poging om de massa’s te terroriseren tot onderwerping. Dit is de strategie die de staat heeft gekozen als een berekend beleid om eerst massale vernietigingen uit te lokken en vervolgens de jeugd in diskrediet te brengen en te isoleren.

De enige manier om het accent in de strijd te verleggen van fysieke conflicten en vandalisme, die uiteindelijk geen effectieve methode zullen zijn tegen een goed opgeleide gemilitariseerde politiemacht, is met een strategie van massale mobilisatie en vooral voor de arbeidersklasse van Hongkong om haar eigen organisaties op te richten en op te bouwen. Dit zal het politieke ‘cement’ zijn dat een succesvolle massale strijd samen kan houden.

De werkende klasse is de sleutel

Socialisten zijn niet de enigen die begrijpen dat de arbeidersklasse de beslissende kracht is in de politieke strijd tegen autoritaire regimes. Dit was de onmiskenbare conclusie van een recente studie gepubliceerd in de Washington Post (24 oktober 2019), waarin werd gekeken naar de massale democratische bewegingen van de afgelopen honderd jaar:

“In een nieuwe studie onderzochten we systematisch hoe burgers in ongeveer 150 landen de democratie hebben willen bevorderen. Dit is wat we vinden: Industriële arbeiders zijn de belangrijkste actoren van de democratisering geweest en zijn belangrijker dan de stedelijke middenklasse. Wanneer industriële arbeiders massaal mobiliseren tegen een dictatuur, is de kans op democratisering zeer groot.”

Dit is de les die de Hongkongse beweging moet omarmen om te winnen.

De situatie na de universitaire bezettingen is gecompliceerd. Veel studenten hebben het gevoel dat ze in de steek gelaten zijn, waardoor er een verdeeldheid ontstaat onder jongerenactivisten. Dit onderstreept het feit dat hoe meer de strijd op een kritiek moment komt – zoals vandaag – hoe meer een democratische organisatie nodig is.

Het verzet van veel jongeren tegen een meer georganiseerde en traditionele beweging vloeit voort uit de vroegere rol van pandemocratische politici die hun controle over het “hoofdpodium” gebruikten om de leiding van de protesten te monopoliseren. De pandemocratische leiders wilden niet dat deze strijd zich zou ontwikkelen en radicaliseren, dus in de meeste gevallen stopten ze de strijd voordat er concrete vooruitgang was. Maar het verwerpen van formele en georganiseerde structuren ten gunste van een volledig gedecentraliseerde strijd, terwijl dit ook veel innovatieve en ingenieuze protestmethoden heeft opgeleverd, biedt geen bescherming tegen kaping van de beweging door zelfbenoemde leiders.

Massale organisatie nodig

De strategie om een machtige en wrede dictatuur te verslaan moet bewust worden geformuleerd, door gekozen vertegenwoordigers van de massa’s, in de eerste plaats door middel van debat en discussie over de politieke doelstellingen, en niet zozeer over de tactiek die altijd uit een duidelijke politieke lijn moet voortvloeien. Daarom moet de beweging in Hongkong dringend democratische structuren en een echte, massale organisatie tot stand brengen. Daarom moeten er democratische comités worden opgericht op scholen, in werkplaatsen en in lokale gemeenschappen.

De CCP en de regering van Carrie Lam bereiden nog grotere aanvallen op de democratische rechten voor. Het Chinese Nationale Volkscongres heeft het Hooggerechtshof van Hongkong de oorlog verklaard na de uitspraak deze week om wet van Carrie Lam die het betogers verbiedt om hun gezicht te verbergen teniet te doen. Als het Volkscongres zijn standpunt handhaaft, zal het de onafhankelijke rechterlijke macht van Hongkong, een van de laatste elementen van “één land, twee systemen” dat nog steeds bestaat, volledig ondergraven. De anti-maskerwet werd in oktober opgelegd omdat de regering de basis wilde testen voor een ruimer gebruik van de noodverordening uit het Britse tijdperk. Dit is een antiek, draconisch juridisch “kernwapen” dat voor het eerst werd gebruikt in 1922 tegen de historische staking van zeelieden in Hongkong, die het gebied meer dan een jaar verlamde en een grote rol speelde in de opkomst van de arbeidersorganisaties in China in de jaren twintig van de vorige eeuw.

De laatste aanval van het Volkscongres is een voorbereiding voor Peking om de rechterlijke macht in Hongkong verder in de boeien te slaan. De voor 24 november geplande verkiezingen voor de districtsraad kunnen nog steeds worden afgelast, onder het mom van de laatste gevechten. Deze verkiezingen voor tamelijk onbeduidende en machteloze gemeenteraden worden gezien als een referendum over de strijd tegen de regering en kunnen historische verliezen voor de pro-Beijing-partijen betekenen.

Bovendien dreigen zeven pandemocratische wetgevers opgepakt te worden wegens een protest dat zes maanden geleden in de Legco plaatsvond. Dit lijkt het begin van een nieuwe golf van uitsluitingen om van de semi-gekozen Legco een fort van het pro-CCP-kamp te maken.

Er is geen weg terug voor de strijd die in juni begon. Maar om verder te gaan is een nieuwe strategie nodig en vooral een georganiseerde oproep aan de Chinese massa. Een oproep aan de Chinese massa’s vereist een andere benadering. Wij willen een gezamenlijke strijd tegen het wrede bewind van Xi Jinping. Als zelfs de helft van de energie die door sommige delen van de protestbeweging is gestoken in oproepen aan het Amerikaanse parlement (wat zeer weinig zal opleveren) was geïnvesteerd in oproepen voor demonstraties en gecoördineerde acties om werknemers en jongeren van het vasteland bij onze strijd te betrekken, had dit een explosieve wedergeboorte van de massabeweging kunnen betekenen.

Heersende klasse verdeeld

De interne samenhang van het pro-Beijingse kapitalistische establishment is ernstig aangetast. Onlangs heeft de voormalige voorzitter van de Wetgevende Raad, Jasper Tsang Yok-sing, een opmerkelijk openhartig interview gegeven aan een Franse sinoloog. Tsang zei dat de belangrijkste regeringsgezinde partij, DAB (Democratic Alliance for the Betterment and Progress of Hong Kong) Carrie Lam al had gevraagd in te stemmen met een onafhankelijke commissie om de politie te onderzoeken – een van de vijf eisen van de beweging. Ondanks het feit dat dit door een meerderheid van de gevestigde pro-Beijingse leiders wordt gesteund, heeft Lam het afgewezen met een verwijzing naar de “fragiele” moraal van de politiemacht. De echte reden is de harde lijn van de CCP en haar vierde plenaire vergadering om de repressie te escaleren.

Gevestigde politici zoals Tsang dragen de volledige verantwoordelijkheid voor de huidige crisis. Zij steunden de uitleveringswet en de zuiveringen, arrestaties en repressie tegen de democratische beweging die de afgelopen drie jaar hebben plaatsgevonden. Maar nu is het kamp van de heersende klasse diep verdeeld, waarbij velen er bij de regering op aandringen om concessies te doen om de massale woede weg te nemen. Zij vrezen een permanente instabiliteit in Hongkong, die de voorheen superrendabele status van Hongkong als mondiaal financieel centrum in het gedrang kan brengen.

De CCP gelast Carrie Lam al deze ideeën over concessies te negeren. Het uitgangspunt is niet wat er in Hongkong gebeurt, maar hun vrees dat elke zwakte die zij ten opzichte van Hongkong tonen, zal leiden tot grotere instabiliteit op het Chinese vasteland.

Bouwen aan een echte algemene staking!

Het is belangrijker dan ooit om de staking als het beste middel te zien om het verzet te organiseren. Voor een echte staking moeten we vertrouwen op de werkenden om zich te organiseren en sterkere vakbonden op te bouwen. De demonstranten in Hongkong hebben al lang het idee van een staking, maar omdat de arbeidersklasse geen massale vakbonden heeft, is er tot nu toe nog geen collectieve staking begonnen. Een staking moet worden georganiseerd en geleid, het kan niet alleen “gebeuren”. De staking moet geworteld zijn in de werkplekken, op scholen en in lokale gebieden, niet alleen online. Berichtenapps en -forums kunnen een krachtig instrument zijn, maar ze zijn slechts een instrument. De organisatie van werkenden moet een fysieke realiteit worden door alle werkenden aan te sporen om lid te worden of een vakbond op te richten.

Spontaan ziekteverlof en vakanties zijn geen vervanging voor collectieve actie van de vakbond tegen de terreur van de bazen. Helaas hebben de officiële vakbondsleiders de afgelopen maanden grotendeels stilzwijgend toegekeken.

Om een dergelijke beweging te organiseren en te leiden, zijn structuren nodig door democratische comités op te richten waar over alle kwesties kan worden gedebatteerd en gestemd. Het is veel moeilijker voor politie- en regeringsfunctionarissen om te infiltreren in openbare vergaderingen en democratisch gekozen comités dan om zich in te voegen in online fora en anonieme menigten om deze te misleiden en ravages te veroorzaken. Georganiseerde en open structuren betekenen dat alle ideeën kunnen worden aangevochten en bestreden met andere voorstellen en dat iedereen verklaart wie ze zijn en welke groep ze vertegenwoordigen.

Het Civic Human Rights Front (het pandemocratische netwerk dat tot de historische demonstraties van 9 en 16 juni had opgeroepen), dat als gevolg van het betogingsverbod demonstraties buitenspel is gezet, moet het voortouw nemen. Het kan een eendaagse massabijeenkomst aankondigen, die openstaat voor vertegenwoordigers van werkplekken, scholen en campagnegroepen, om te bespreken hoe de massale strijd kan worden voortgezet en hoe men zich kan verzetten tegen het plan van de regering om de beweging in Hongkong repressief te stoppen.

Na meer dan vijf maanden van massale strijd erkennen steeds meer demonstranten het belang van organisatie van de arbeidersklasse. In veel sectoren bestaat het potentieel om een begin te maken met de organisatie van vakbonden, die vervolgens de massale strijd coördineren en op zich nemen.

Socialist Action zegt:

  • Organiseer vakbonden en stakingscomités, bereid je voor op een echte algemene staking!
  • Verander de manier van vechten en maak van de arbeidersstrijd de ruggengraat van de beweging!
  • Vijf eisen en niet één minder, maar de eisen moeten ook worden verruimd om de dringende sociale behoeften van de arbeidersklasse op te nemen!
  • Exporteer de revolutie naar China voor gezamenlijke massale strijd van arbeiders van het vasteland en Hongkong om de dictatuur van de CCP te verslaan!
  • Ontmantel het ondemocratische kapitalistische regime van Hongkong. Vervang de ondemocratische Legco door een echte volksvergadering, gebaseerd op algemeen kiesrecht vanaf 16 jaar, om onmiddellijk een beleid te voeren voor de arbeidersklasse en de economische macht van de kapitalisten te breken!
Delen:
Printen:

Steun ons: plaats uw boodschap in onze mei-editie!

Voorpagina van De Linkse Socialist

Uw boodschap in onze mei-editie