25 november is de Internationale Dag tegen geweld op vrouwen. In België neemt het platform Mirabal het initiatief voor een betoging op zondag 24 november. Dit is een belangrijk evenement. Laten we er een succes van maken en een opstap naar de campagne richting 8 maart, de internationale vrouwendag. De voorbije jaren zijn beide dagen uitgegroeid tot de centrale en groeiende afspraken voor de strijd tegen seksisme.
Artikel door Brune uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Ongelijkheid neemt wereldwijd toe. Vrouwen worden daar hard door geraakt. Het is dan ook geen toeval dat vrouwen vooraan staan in de strijd voor betere lonen en levensomstandigheden, maar ook het gendergerelateerd geweld, dat een gevolg is van economische ongelijkheid. #MeToo toonde dat de angst om seksisme aan de kaak te stellen afneemt. In sommige landen waren er ongekend grote mobilisaties tegen seksisme en feminicides.
Om seksisme te stoppen, moeten we heel het systeem bekampen. Vrouwen staan vooraan in de strijd, niet alleen in die tegen seksisme. Ook tegen de gevolgen van de economische, sociale of ecologische crisissen wordt gestreden.
Het valt bijvoorbeeld op dat jonge meisjes een grote rol spelen in de klimaatbetogingen. Dat is een opmerkelijke ontwikkeling in vergelijking met eerdere bewegingen. Kijk maar naar enkele woordvoerders van het klimaatprotest: Anuna De Wever en Adélaïde Charlier in België, Luisa Neubauer in Duitsland, Harriet O’Shea Carre, Milou Albrecht en Jean Hinchliffe in Australië… En natuurlijk de Zweedse Greta Thunberg. Allemaal spelen ze een rol in de strijd tegen klimaatverandering. Deze strijd polariseert en leidt ook tot door delen van het establishment gesteunde tegenkanting. Sommige reacties zijn agressief en seksistisch. Zo ging de Franse filosoof Michel Onfray zo ver dat hij Greta Thunberg vergeleek met een “cyborg.” De aandacht wordt afgeleid van de klimaatprotesten, de boodschap van de activisten wordt genegeerd. Gelukkig worden de schandalige vooroordelen niet zomaar aanvaard: het klimaatprotest gaat gewoon door en groeit wereldwijd.
De klimaatjongeren beperken zich niet tot één thema. We merkten het bij de ROSA-delegatie op de grote betoging van 8 maart dit jaar in Brussel. Jonge betogers namen deel aan deze delegatie met aangepaste versies van hun klimaatslogans en met zelfgemaakte protestborden die zo kenmerkend waren voor de eerste grote klimaatacties. Deze traditie van protestborden is stilaan goed doorgedrongen.
Strijd met elkaar verbinden is belangrijk om deze te versterken en te verbreden. Strijd tegen discriminatie of voor het klimaat is eigenlijk dezelfde strijd: tegen een systeem dat mens en natuur uitbuit, tegen het kapitalisme.
De volgende internationale actiedag voor vrouwenrechten, 8 maart 2020, is een zondag. Er komt dan een grote nationale betoging waaraan we uiteraard zullen deelnemen. Die actiedag valt op een zondag, maar dat mag geen reden zijn om geen campagnes en acties op de werkvloer te organiseren. Het organiseren van verzet tegen seksuele intimidatie op het werk is van essentieel belang. De plaats van vrouwen is in de vakbond en in de collectieve strijd voor betere arbeidsvoorwaarden.
Op maandag 9 maart zal er aan de Gentse universiteit een werkonderbreking zijn in het kader van de strijd voor een minimumloon van 14 euro per uur. Dat is ook een feministische eis: financiële onafhankelijkheid is belangrijk om aan een gewelddadige relatie te kunnen ontsnappen. In de week na 8 maart zullen er nog andere acties zijn voor gelijke lonen. Die zullen we natuurlijk ook steunen.
Laten we van de betoging op 24 november gebruik maken om het startschot te geven van de mobilisatie naar 8 maart zodat deze actiedag nog groter wordt dan dit jaar!
Welke eisen tegenover de dubbele dagtaak van vrouwen?
Op 8 maart 2019 werd opgeroepen tot een ‘vrouwenstaking’. Was dit een goede benadering om genderongelijkheid binnen gezinnen aan te klagen? Campagne ROSA vindt het belangrijk dat ongelijkheid erkend en aangeklaagd wordt. Het komt voort uit het traditionele gezinsmodel dat onder het kapitalisme wordt gepromoot. Ongelijkheid zit in het DNA van dit systeem gebaseerd op winsthonger. Gelijkheid is onmogelijk in een fundamenteel ongelijk systeem.
Om seksistische onderdrukking te stoppen zal een gelijke verdeling van huishoudelijke taken tussen mannen en vrouwen niet volstaan. Zo’n oproep houdt overigens geen rekening met homoseksuele en éénoudergezinnen. We moeten ons richten tegen materiële basis van de kapitalistische samenleving die verdeeldheid tussen mensen creëert. Strijd tegen seksisme zullen we niet winnen door ons tegen mannen te keren, maar door het systeem te bevechten. Heel wat huishoudelijke taken kunnen door de gemeenschap opgenomen worden door een forse uitbreiding van openbare diensten, zoals gratis kinderopvang, voldoende zorg van zieken en ouderen, openbare wasserijen, betaalbare maaltijden, … Zo kan de ‘tweede dagtaak’ verdwijnen voor wie dat wenst. Een samenleving gebaseerd op de werkelijke behoeften van de bevolking, met gratis en kwalitatief hoogstaande openbare diensten en het creëren van nieuwe diensten, is een vereiste om tot echte gelijkheid te komen.
