Op maandag 14 oktober kondigde het Hooggerechtshof de veroordeling aan van negen politici die een institutionele rol speelden in het Catalaanse referendum van 1 oktober 2017. De straffen lopen op tot 13 jaar gevangenis. Het leidde meteen tot een spontane massabeweging. De eerste week van de mobilisatie begon met de bezetting van de luchthaven van Barcelona door meer dan 10.000 mensen. Deze actie was direct geïnspireerd door de beweging in Hong Kong. Er volgde op vrijdag 18 oktober een hoogtepunt met een algemene staking die Catalonië verlamde. De beweging hervat de massale strijd die begon rond het referendum over zelfbeschikking op 1 oktober 2017 en de daaropvolgende algemene staking tegen repressie op 3 oktober.
Artikel door Carlos (Brussel) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
De betogingen voor zelfbeschikking en amnestie voor de politieke gevangenen zijn massaal. Ze botsen op een indrukwekkende macht van zowel de Catalaanse als de nationale politiediensten. Die vallen de betogers aan en zetten middelen in zoals rubberkogels.
Er vielen heel wat gewonden, waaronder enkele mensen die hun zicht deels verloren. In Madrid ging de politie eveneens brutaal tekeer tegen betogingen uit solidariteit met de Catalaanse beweging. Gewelddadige extreemrechtse groeperingen maken van de situatie gebruik om de straat op te gaan en de beweging te provoceren.
De rol van politieke partijen
De reacties van de linkse partijen laten te wensen over. Pablo Iglesias (Podemos) zegt dat beide kanten in de fout gaan en roept op tot “verzoening.” Hij weigert standpunt in te nemen tegen het repressief staatsapparaat geleid door de sociaaldemocratische PSOE van premier Sanchez. Die laatste verklaarde dat de veroordelingen “volledig moeten uitgevoerd worden.” De rechtse nemen een opruiend standpunt in: ze zeggen dat de uitspraken niet streng genoeg zijn. Al deze verklaringen zijn ingegeven door electorale berekeningen: op 10 november zijn er opnieuw parlementsverkiezingen in de hele Spaanse staat.
De arbeidersklasse heeft een fundamentele rol te spelen in de beweging, die ook sociale eisen moet opnemen als antwoord op de sociale noodsituatie die achter de strijd voor zelfbeschikking zit. De algemene staking van 18 oktober was georganiseerd door alternatieve vakbonden of bonden die voor onafhankelijkheid zijn. De staking was een groot succes, ook al weigerden de grote vakbondsfederaties CCOO en UGT om te steunen. Veel winkels, openbare diensten, de gezondheidszorg en het onderwijs lagen plat. Ook in de industrie werd hard gestaakt. Zo legden 9.800 arbeiders bij Seat het werk neer en was er een werkonderbreking van 12 uur door de dokwerkers van Barcelona uit protest tegen de aanvallen op de democratische rechten.
De Catalaanse samenleving komt in actie en gaat veel verder dan wat de Catalaanse nationalistische partijen willen op het gebied van democratische vrijheden en het betwisten van het “regime van 78”, zoals het bewind na de val van dictator Franco genoemd wordt. De Catalaanse nationalisten voeren besparingen door en keren zich tegen de werkenden en hun gezinnen. De beweging op straat moet een stoutmoedige campagne voeren om de algemene staking verder te ontwikkelen met een zo groot mogelijke deelname, ook van leden van CCOO en UGT, desnoods tegen de leiding van die vakbonden in.
De beweging moet democratische structuren uitbouwen met comités in de wijken, op de campussen, scholen en werkplaatsen. Er is democratische controle van onderuit op de beweging nodig en deze moet eisen verdedigen gericht op de belangen van de volledige werkende klasse. Enkel op die manier kan de beweging een efficiënte krachtsverhouding uitbouwen met inbegrip van solidariteit van de werkenden in heel de Spaanse staat.
Socialismo Revolutionario, onze zusterafdeling, vecht tegen het kapitalisme en tegen het regime dat verdergaat op de erfenis van Franco. We verdedigen zo volledig mogelijke democratische rechten, waaronder het recht op zelfbeschikking en de vestiging van een Catlaanse socialistische republiek als onderdeel van een vrijwillige confederatie van volkeren in de Spaanse staat en het Iberisch schiereiland en een Europese socialistische confederatie.
