Voor de democratische opbouw van de beweging van onderaf om nieuwe grotere stakingen te organiseren!
Door John Hird & Rob MacDonald, Socialismo Revolucionario (CWI in de Spaanse staat)
De wraakactie van de Spaanse staat tegen het Catalaanse volk omdat het zijn recht op een referendum over de onafhankelijkheid durfde uit te oefenen door lange gevangenisstraffen uit te delen aan de politieke leiders die de stemming van 1 oktober 2017 organiseerden, heeft geleid tot een tsunami van protesten die de massabeweging van 2017 en 2018 in omvang en revolutionaire kracht kan overtreffen.
MAANDAG: Op de dag dat de uitspraak bekend werd, bezetten duizenden de luchthaven van El Prat, ondanks de brute repressie door de oproerpolitie. Studenten verlieten hun klassen en overal in Catalonië werden pleinen bezet.
DINSDAG: Spontane demonstraties en de staat beval de politie om hard op te treden tegen jongeren, arbeiders en gepensioneerden. Waarschijnlijk waren er in de eerste twee dagen tot 100.000 mensen op straat. Schandalig genoeg verloor een jongeman een oog nadat hij door een rubberen kogel was geraakt.
WOENSDAG: Op de derde dag van de demonstraties zijn er nationale politiecordons in Barcelona en laagvliegende helikopters. De barricades zijn in brand gestoken en er zijn talrijke klachten tegen jongeren ingediend. Wegen worden geblokkeerd en de politie blijft rubberen kogels afvuren, terwijl voor het eerst in Barcelona een waterkanon werd ingezet. De hogesnelheidstrein AVE werd vijf uur lang opgehouden tussen Barcelona en Figueres nadat een kabel was doorgeknipt.
DONDERDAG: Quim Torra, premier van Catalonië, kondigde aan dat de Catalaanse regering voor het einde van de huidige legislatuur nog een referendum zou proberen te organiseren. De aankondiging heeft de Spaanse pers in een razernij gestort.
De 72 uur durende studentenstaking van de Sindicato de Estudiantes begon haar tweede dag en culmineerde in een demonstratie van 200.000 studenten.
Een kind werd omvergeworpen en gewond door een te hard rijdende politieauto in Tarragona en de staatstroepen bleven traangas en wapenstokken gebruiken bij talrijke demonstraties. Dit geweld leidde tot veel gewonden. Ook organiseerden ongeveer 200 Spaanse fascisten een tegenbetoging die resulteerde in fysieke aanvallen tegen pro-onafhankelijkheidsdemonstranten.
De beweging vindt plaats in heel Catalonië. In elke stad nemen grote demonstraties pleinen in beslag om op te roepen tot de vrijlating van negen demonstranten die dinsdag zijn gearresteerd. In Girona heeft de politie een demonstratie brutaal aangevallen door zonder enig onderscheid de matrakken in te zetten.
Gran Via, een van de belangrijkste straten in het centrum van Barcelona, werd door demonstranten bezet. Ook de Avenida Diagonal werd geblokkeerd met brandende barricades. Zelfs de lokale politie gaf toe dat de CDR (Comités ter verdediging van de Republiek) 22.000 demonstranten in Gran Via had gemobiliseerd. Demonstranten droegen een wc-rol omdat ‘er veel rotzooi op te ruimen is’.
Vijf demonstraties of zuilen marcheren vanuit alle uithoeken van Catalonië, waardoor het hele land wordt betrokken terwijl ze op weg zijn naar Barcelona in aanloop naar de algemene staking van vandaag.
De invloed van de demonstranten in Hongkong
Het is duidelijk dat de beweging in Catalonië veel van de tactieken van de demonstranten in Hongkong heeft overgenomen. De vloeiende, flexibele en snel bewegende demonstraties komen uit het draaiboek van Hongkong, net als de poging om de luchthaven El Prat te sluiten. Ook Quim Torra trok parallellen tussen de bewegingen in Catalonië en Hongkong in een interview in september.
Het is waar dat de politie in Hongkong en de Spaanse staat beide brutale methoden gebruiken om het kapitalistische systeem te verdedigen en de democratische rechten met voeten te treden. De strijd tegen deze onderdrukking is internationaal en solidariteit tussen mensen in de strijd in de hele wereld is van vitaal belang.
Bovendien is het veelzeggend dat veel van de mensen die nu de straat op gaan, jong en vaak zeer jong zijn. De meesten van hen hebben niet deelgenomen aan de massabewegingen van 2011-2012 en sommigen van hen hebben zelfs niet deelgenomen aan de gebeurtenissen rond het referendum van 2017. Dit is een generatie die is opgegroeid in tijden van bezuinigingen en onzekerheid, waardoor zij een radicalere kijk op het kapitalisme en zijn politieke vertegenwoordigers hebben dan hun voorgangers in de Indignados. Ze hebben geen illusies in de officiële leiders van ‘links’.
Er mag echter ook geen illusie bestaan dat instellingen als de VN en de EU het geweld van de Chinese dictatuur en de Spaanse staat zullen veroordelen. Afgelopen maandag heeft de EU haar standpunt duidelijk gemaakt toen de commissie zei dat zij de Spaanse constitutionele orde volledig respecteert, “met inbegrip van besluiten van de Spaanse rechterlijke macht.”
Net als in Hongkong is het duidelijk dat innovatieve straattactieken van jongeren, bepleit door #TsunamiDemocratico (de overkoepelende naam voor de protesten tot nu toe), gekoppeld moeten worden aan een actieplan om de kracht van de arbeidersklasse te gebruiken met behulp van ons krachtigste wapen, de algemene staking, te beginnen met een zo sterk mogelijke staking op 18 oktober. Er moeten serieuze stappen worden ondernomen om solidariteitsacties op te zetten in alle uithoeken van de Spaanse staat, samen met internationale solidariteit buiten de Spaanse grenzen.
In Madrid heeft een demonstratie plaatsgevonden ter ondersteuning van de Catalaanse beweging en uit protest tegen de uitspraak. De politie viel op brute wijze demonstranten aan. De Spaanse premier Pedro Sanchez, van PSOE (de zogenaamde “socialistische” partij) speelde de rol van Spaans ‘staatsman’ en ontmoette de leiders van de belangrijkste politieke partijen. Rivera, leider van de rechtse Burgerpartij (Ciudadanos), riep onvermijdelijk op tot de onmiddellijke implementatie van het beruchte artikel 155 van de grondwet, wat in feite de schorsing van de Catalaanse regering en de democratische rechten betekent.
De Spaanse regering is, met de hulp van alle media, een campagne gestart om de beweging te delegitimeren door deze af te doen als gewelddadig. Zij gaan eraan voorbij dat duizenden protesteerden tegen een politieke uitspraak en keken enkel naar de defensieve reactie van de demonstranten op het willekeurig politiegeweld. Daarbij werden onder meer rubberen kogels en waterkanonnen ingezet.
Giftige campagne voor de parlementsverkiezingen
Er kunnen geen illusies zijn in PSOE. De overgangsregering van Pedro Sanchez stuurt duizenden extra agenten naar Catalonië en de premier coördineert zelf de mediacampagne om de demonstranten af te doen als “gewelddadige oproerkraaiers.”
De algemene verkiezingen van 10 november wordt een giftige strijd tussen PSOE, PP, Ciudadanos en Vox om zich te profileren als de meest vaderlandslievende verdedigers van één Spaanse staat. Links rond PODEMOS en Izquierda Unida hebben een gouden kans om aan de juiste kant van de geschiedenis te staan en het democratische recht van het Catalaanse volk te steunen om over zijn eigen toekomst te beslissen, en om de sociale en economische kwesties aan de orde te stellen die aan de grondslag liggen van het streven naar onafhankelijkheid. Helaas staan de Catalaanse massa’s links van deze officiële ‘linkse’ leiders.
Pablo Iglesias gaat door in zijn zielige rol van nuttige ‘linkse’ idioot voor de Spaanse kapitalisten. Maandag zei hij dat de gerechtelijke uitspraak moet aanvaard worden, zelfs indien men deze niet leuk vindt. Na zijn ontmoeting met Sanchez heeft Iglesias woensdag de regering volledige medewerking aangeboden om te helpen de situatie “te ontmijnen” en heeft opgeroepen tot “dialoog”.
Welke dialoog is er mogelijk met een regering en een staatsmachine die politici tien jaar lang opsluit voor het organiseren van een referendum en die nationale politieversterkingen naar Catalonië stuurt? Ze hebben al 2.000 extra politieagenten naar Catalonië gestuurd, waaronder 200 van vier ‘speciale’ oproerpolitieteams. De politie had dinsdag al meer dan 100 mensen gewond.
De Spaanse staat begrijpt duidelijk wat er op het spel staat – het potentieel voor een revolutionaire explosie – en is bereid om de Catalaanse kwestie met geweld op straat op te lossen en dit zijn de mensen met wie Iglesias wil gaan samen zitten! In werkelijkheid is de Spaanse staat bang voor de massabeweging en de straat. Ze proberen alle mogelijke openbare evenementen waar protesten zouden kunnen uitbreken, aan banden te leggen. In het voetbal stelde de voorzitter van La Liga, de fanatieke Real Madrid aanhanger en ultra-Spaanse nationalist die ooit lid was van de fascistische Fuerza Nueva, Javier Tebas voor om “Spanje te verdedigen” en de wedstrijd Barça vs Real Madrid van 26 oktober in Madrid te laten doorgaan. FC Barcelona heeft het vriendelijke aanbod correct geweigerd, maar La Liga stond er vervolgens op dat de wedstrijd in december gespeeld wordt omdat ze bang zijn voor protest tegen de Spaanse staat in Camp Nou (Barcelona stadion) volgende week.
De tactiek van alle grote partijen van de Spaanse staat is om het rookgordijn van ‘geweld’ te gebruiken om de aandacht af te leiden van de fundamentele kwestie van de terechte woede over het ontzeggen van het recht van het Catalaanse volk om te beslissen over de toekomst van Catalonië. PSOE zei in een officiële verklaring: “het geweld wordt georganiseerd door extremistische groeperingen op straat.”
De Spaanse staat bereidt zich voor om alle middelen te gebruiken om de protesten te stoppen. De woordvoerder van de Catalaanse regering, Meritxell Budó, zei dat de regering sympathie heeft voor de demonstranten, maar verplicht is om “de orde te handhaven.” De Catalaanse regionale politie, de Mossos d’Esquadra, werkt met de Spaanse politie samen en heeft bij de demonstraties van woensdag gebruik gemaakt van waterkanonnen.
Keer op keer hebben de Catalaanse regeringspartijen laten zien dat ze proberen de mensen van de straat te krijgen zodat zij, de ‘professionele politici’, met Spanje kunnen onderhandelen. De ervaring van de massa’s met de rol van de leiders van de kapitalistische pro-onafhankelijkheidsleiders de afgelopen jaren, ook door hun rol in het doorvoeren van harde besparingen, leidt tot een terecht wantrouwen in de leiders van ERC en JxCat. De publieke sector en de lerarenvakbonden hebben de door de Catalaanse regering opgelegde bezuinigingen bestreden. De centrale les van de laatste 2 jaar is dat alleen een massale, revolutionaire strijd van onderaf, gebaseerd op de kracht van de arbeidersklasse, de uitkomst van het referendum van oktober 2017 kan implementeren en een Socialistische Republiek in Catalonië kan afdwingen.
De volgende stappen – opbouwende strijd, stakingen, acties en het opbouwen van de eenheid van de arbeiders met vergaderingen van onderaf.
Het is van vitaal belang dat de georganiseerde arbeidersklasse haar stempel drukt op de gebeurtenissen om een duidelijke en krachtige uitdrukking te geven aan de woede. CSC-Intersindical, Intersindical Alternativa de Catalunya (IAC) en het CGT steunen de algemene staking van 18 oktober (18O). De beweging moet een gedurfde campagne voeren om de grootste betrokkenheid van werkenden te bereiken, ook de werkenden die lid zijn van de grotere vakbondsfederaties CCOO en UGT.
Het is van groot belang dat twee zware bataljons van de Catalaanse arbeidersklasse zich nu in de strijd storten. 9.800 arbeiders in de automobielsector hebben ingestemd met een staking op 18O en de leider van de dokwerkersbond in de haven van Barcelona kondigde aan dat de arbeiders 12 uur lang zullen staken uit protest tegen de schending van de democratische rechten door het vonnis.
18O is een enorme stap voorwaarts voor de beweging. De werkende klasse en de jongeren moeten een manier vinden om hun eigen lot in handen te krijgen.
SR (CWI in de Spaanse staat) ijveren samen met andere krachten voor massabijeenkomsten in de scholen, universiteiten, op de werkvloer en in de buurten. Er is dringend behoefte aan lokale democratische comités – nieuw leven ingeblazen CDR’s, dit keer uitgebreid naar werkplekken en democratisch gecoördineerd op regionaal en nationaal niveau – om richting te geven aan de beweging. De leiding van de beweging is te belangrijk om over te laten aan professionele kapitalistische politici, die in het verleden helaas lieten zien dat zij liever hebben dat mensen niet op straat komen. Democratisch georganiseerde lokale comités moeten in heel Catalonië met elkaar worden verbonden om de strijd serieus te ontwikkelen en de echte leiding van de beweging te worden. Dit is ook een van de belangrijkste lessen die we trokken uit de ‘Indignados’-beweging van 2011 en de klassenstrijd in de daaropvolgende jaren. We hebben macht op straat, op de werkplek en in democratische vergaderingen om over onze eigen toekomst te beslissen. Zonder democratische structuren kan deze macht echter niet volledig tot uiting komen.
Wij pleiten voor een uitbreiding van de strijd op basis van een actieplan op straat en op de werkvloer, met bezettingen en een reeks van regelmatige en opbouwende algemene stakingen. Gecoördineerde plannen voor zelfverdediging tegen het geweld van de politie en fascistische groeperingen zijn ook noodzakelijk.
De leiders van de belangrijkste Spaanse vakbonden, CCOO en UGT, vormen in dit stadium een belemmering voor de opbouw van de stakingen. Dit betekent dat we van onderaf moeten bouwen en die vakbonden tot actie moeten aanzetten of de leiding ervan opzij moeten zetten via democratische vergaderingen en comités die werkenden van alle vakbonden samenbrengen.
De beweging moet bespreken voor welk soort onafhankelijkheid we opkomen. Het heeft weinig zin om de onafhankelijkheid af te dwingen als de volgende dag wordt doorgegaan met besparingen. De werkenden en jongeren van Catalonië verzetten zich tegen de onderdrukking door de Spaanse staat en voor het recht om over hun toekomst te beslissen. Wij verdedigen een vrij Catalonië tegen repressie van de staat, maar ook tegen alle economische en sociale onderdrukking, het einde van het regime en het kapitalistische systeem dat het in stand houdt. Het overtuigen van alle Catalaanse werkenden rond deze eisen en het inspireren van werkenden in de hele Spaanse staat om tegen dezelfde vijanden te strijden is van vitaal belang om te kunnen winnen.
Laat er geen misverstand over bestaan dat deze beweging revolutionair potentieel heeft, en om dat te laten slagen moeten we politieke organisaties opbouwen die in staat zijn om de beweging naar een revolutionaire overwinning te brengen. SR is dat nog niet, maar we roepen op tot samenwerking van krachten die voor revolutionair socialisme staan. Samen moeten we in de beweging opkomen voor socialistische maatschappijverandering in Catalonië en de hele wereld.
- Voor het opzetten van volksvergaderingen vanaf de basis om de beweging te leiden!
- Voor het einde van de bezuinigingen, de aanvallen op de pensioenen en voor een radicaal socialistisch programma!
- Organiseer solidariteitsacties in de hele Spaanse staat en internationaal!
- Bevrijd de Catalaanse politieke gevangenen!
- Verdedig de democratische rechten!
- Voor het recht op zelfbeschikking!
- Voor een Catalaanse socialistische republiek!
- Voor een vrije en vrijwillige confederatie van de volkeren van de Spaanse staat en het Iberisch schiereiland, als onderdeel van een socialistische confederatie van Europa!
