Vandaag zijn er in verschillende Europese steden protestacties voor de Ierse ambassades. Aanleiding is de strijd van de Ierse ambulanciers voor de erkenning van hun vakbond. ‘Onze vakbond, onze keuze’, is de slogan van de ambulanciers. In ons land is er een actie aan de Ierse ambassade in Brussel. Er kwam onder meer solidariteit van de Brusselse afdeling van ACOD-LRB, waar eveneens ambulanciers lid van zijn. Hieronder een artikel door Katia Hancké van de Socialist Party (Ierland) waarin de achtergrond van het conflict wordt geschetst.
Ambulanciers in het zuiden van Ierland organiseerden zich de afgelopen tien jaar in NASRA, een tak van de Psychiatric Nurses Association (PNA). De vakbonds is democratisch georganiseerd, met een leiding die van onderuit komt en een strijdbare benadering in de verdediging van de rechten het personeel. In de afgelopen tien jaar is het vakbondslidmaatschap toegenomen en in het najaar van 2018 organiseerde NASRA meer dan 500 van de 1200 ambulanciers, waarmee het de grootste vakbond in de sector is. Hoewel NASRA nooit officieel is erkend als de vakbond van het ambulancepersoneel, werden ledenbijdragen bij de bron afgehouden en vertegenwoordigde NASRA haar leden tijdens onderhandelingen over arbeidsomstandigheden.
Maar de vakbond wordt steeds meer gezien als een bedreiging die gestopt moet worden. Het management heeft, met instemming van het ministerie van Volksgezondheid, besloten om te stoppen met de rechtstreekse afhouding van vakbondsbijdragen bij de uitbetaling van het loon. Dit komt erop neer dat NASRA de facto helemaal niet meer erkend wordt als vakbond van ambulanciers. Als reactie op deze provocatie hebben de leden van NASRA een referendum over acties gehouden.
Na de eerste dag van de stakingsactie in januari 2019 volgden nog eens acht stakingsacties, die zijn opgebouwd naar tot 48-uursstakingen. Voor hulpverleners is het moeilijk om effectieve stakingsacties te organiseren. Zelfs indien het leger werd ingeschakeld, moesten stakers nog steeds ingaan op oproepen als er onvoldoende dekking was. De weigering van het ministerie van Volksgezondheid om op stakingsdagen voldoende dekking te organiseren, liet het personeel geen andere keuze dan noodoproepen te beantwoorden.
Tijdens de jaren van besparingen sinds 2008 zijn de ambulancediensten in Ierland tot op het bot afgebouwd en zijn ze nu helemaal ontoereikend in grote delen van het land. De arbeidsomstandigheden zijn ondermijnd. Een recent onderzoek van de Health Service Executive heeft een uitzonderlijk hoog niveau van intimidatie van personeel in deze dienst vastgesteld. Een probleem is dat SIPTU, de vakbond die van oudsher ambulanciers organiseerde, ook het management vertegenwoordigt en actief concurreert met de vakbonden van onderuit, zoals de PNA, om sectorale overeenkomsten in de zorgsector te sluiten. Dit betekent dat de SIPTU-bureaucratie zich zeer conservatief opstelt ten aanzien van de problemen van het personeel in plaats van effectief te strijden voor betere lonen en voorwaarden voor de mensen die zij vertegenwoordigen. Dit verklaart waarom NASRA in staat was om te groeien tot de huidige sterkte, met een brede basis van actieve leden. Het verklaart ook waarom veel SIPTU-leden zich in solidariteit met hun collega’s aansloten bij de piketten.
NASRA heeft niet alleen stakingen georganiseerd, maar heeft ook maximale druk uitgeoefend op het politieke establishment door actiedagen te organiseren, zowel buiten als binnen de Dail, het Ierse parlement. Op een van deze dagen organiseerden de parlementsleden van de Socialist Party (TD’s) zich samen met NASRA om 96 ambulanciers in het parlement te krijgen, op het ogenblik dat de erkenning van hun vakbond daar besproken werd. Vervolgens hielden zij een spontane arbeidersmeeting in de bar van het parlement, een plaats waar normaal gesproken alleen parlementairen komen.
Op 23 oktober zullen ambulanciers buiten het parlement actie voeren om hun zaak opnieuw onder de aandacht te brengen. We roepen op tot internationale protesten ter ondersteuning van deze strijd, door protestbrieven te overhandigen aan Ierse ambassades of consulaten over de hele wereld op 21 en 22 oktober. De slogan van de ambulanciers, “Mijn vakbond, mijn keuze”, is een positieve verwijzing naar de beweging voor het recht op abortus die Ierland de afgelopen jaren op zijn kop heeft gezet.
Zoals het stakerscomité zegt: “Wij strijden niet alleen voor het recht om ons te organiseren in de vakbond van onze keuze.” Deze strijd is een mijlpaal voor een nieuwe generatie werkenden in veel andere bedrijven, zoals Ryanair, Engelse taaldocenten en de horecasector, die momenteel soortgelijke gevechten voeren. Als zelfs de regering de vakbonden niet erkent, waar staan werkenden uit de private sector dan? Werkenden hebben behoefte aan een effectieve vertegenwoordiging die wordt geleid door henzelf, die hun belangen op de eerste plaats stelt en die bereid is de nodige maatregelen te nemen om te strijden voor betere lonen en voorwaarden. Om dat te bereiken, moeten werkenden het democratische recht hebben om zich te laten vertegenwoordigen door de vakbond van hun keuze, en dat is precies waar dit geschil over gaat.
