Communautair steekspel
Het ABVV roept op voor een “progressief front” van SP.A en Groen en legt uit dat de N-VA-voorstellen tot collectieve verarming, tot een asociale samenleving met lage lonen en uitkeringen leiden. De N-VA noemt het “een karikatuur”, maar dat wordt tegengesproken door het feit dat Bart De Wever VOKA zijn “baas” noemt. Zou een “progressief front” echter een oplossing brengen? Als dat front uit SP.A en Groen moet bestaan, is ons antwoord neen.
Artikel door Anja Deschoemacker uit de novembereditie van De Linkse Socialist
Rechts-populistische figuren als Sarkozy en Berlusconi zijn vooral aan de macht gekomen door het diskrediet van officiëel “links”. Decennialang hebben sociaal-democratische partijen overal in Europa een besparingspolitiek verdedigd waarbij werkenden en uitkeringsgerechtigden – in België zo’n 80% van de bevolking – moesten inleveren om de winsten te doen stijgen. Een enorme overdracht van rijkdom van arm naar rijk vond plaats, vaak onder sociaal-democratische regie, steeds met hun medewerking. De groene partijen zijn in datzelfde bootje gestapt.
Die besparingspolitiek – gecombineerd met toenemende werkloosheid, dalende lonen en stijgende woonkosten… – heeft tot enorme tekorten geleid. Alle openbare diensten, publieke infrastructuur en sociale voorzieningen zijn afgebouwd tot op een niveau dat hun werkbaarheid in vraag stelt. Overal duiken wachtlijsten op: in opvang voor kinderen, jongeren, mensen met een handicap, senioren, in de sociale huisvesting, onderwijs,… Dit leidt tot strijd voor wie van de schaarse middelen kan genieten.
Oplossing ligt in de strijd tegen tekorten en voor democratische rechten van iedere werkende
In een land als België proberen politici de aandacht af te leiden van de middelenoverdracht van de gemeenschap naar het patronaat door communautair gehakketak en in mindere mate door vrijzinnigen en katholieken tegen elkaar op te zetten. Ook racisme en vrouwendiscriminatie zijn nooit ver weg. Op korte termijn helpt dat hen om een asociale politiek erdoor te krijgen, op langere termijn is het een tijdbom.
De Vlaamse arbeiders zullen geen euro meer in hun zak krijgen door het regionaliseren van delen van de sociale zekerheid, arbeidsmarktbeleid,… De onderfinanciering van alle regionale diensten en infrastructuur toont dit vandaag al aan: daar waar Vlaanderen bevoegd is, wordt allesbehalve een sociale politiek gevoerd. Hetzelfde gaat op voor Brussel, Wallonië en de Duitstalige Gemeenschap.
Wat de nationale verworvenheden van de arbeidersbeweging betreft – sociale zekerheid, centraal loonoverleg, de index,… – zal het behoud (en de noodzakelijke uitbreiding) ervan sterker verdedigd kunnen worden door de volledige Belgische arbeidersklasse. Daarom juist streven rechtse partijen de splitsing na. We verzetten ons ook tegen iedere regionalisering van bevoegdheden zonder de middelen ervoor – dit dient enkel om te besparen.
Linkse socialisten verdedigen de nationale en internationale solidariteit van de arbeidersklasse, hun sociaal-economische belangen zijn overal gelijklopend, hun vijand is overal dezelfde. We verzetten ons tegen iedere nationale onderdrukking en verdedigen de culturele en sociaal-economische rechten van iedere bevolkingsgroep – democratie kan binnen een gemengde bevolking niet bestaan indien geen rechten voor minderheden worden toegekend, samen met de middelen om die rechten te realiseren. Centraal in ons programma staat het recht op werk en diensten in eigen taal. Vandaag begint taal immers steeds meer een voorwaarde voor werk en diensten te worden. We verzetten ons ook tegen de oprukkende apartheid die voortvloeit uit het huidige stelsel: de onmogelijkheid van tweetalige (of meertalige) lijsten bij verschillende verkiezingen, de twee concurrerende onderwijsstelsels in Brussel,…
Essentieel moet voor een blijvende oplossing een strijd worden gevoerd tegen het kapitalistische systeem zelf, dat steeds tekorten creëert en vervolgens verdeel-en-heerstaktieken gebruikt om de elite nog rijker te laten worden op het sociale bloedbad dat bij de meerderheid wordt aangericht. In de strijd tegen die elite voor de middelen om de behoeften van de meerderheid van de bevolking te kunnen bevredigen, zal de arbeidersklasse de voor de overwinning noodzakelijke klasseneenheid creëren, o.a. door de rechten van alle arbeiders te verdedigen, ook die van nationale of andere minderheden. De creatie van een nieuwe arbeiderspartij zal daarin een belangrijke stap moeten zijn.
> Lees hier een uitgebreid standpunt van LSP over de staatshervorming
