Nog eens vijf jaar rechtse regering in Vlaanderen: verzet nodig!

Foto: Jean-Marie Versyp

Voor de verkiezingen leek het een evidentie dat de rechtse Vlaamse regering van N-VA, CD&V en Open VLD zou doorgaan. De regering beschikte over een bijzonder grote meerderheid – ook zonder de liberalen was er een meerderheid. Het resultaat van 26 mei zorgde echter voor een haar in de boter. Samen verloren de drie regeringspartijen in de Vlaamse verkiezingen 13%. N-VA verloor 7% en ook CD&V kreeg een zware klap met -5%. Het extreemrechtse Vlaams Belang werd de tweede partij en ging 12% vooruit. Dit maakte een verderzetting van de rechtse regering minder eenvoudig.

Artikel door Geert Cool uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

Gedurende iets meer dan twee maanden werd de deur voor onderhandelingen met het Vlaams Belang open gehouden. Daarmee vergroot N-VA de mogelijkheid van lokale meerderheden met extreemrechts na 2024. De traditionele partijen reageerden amper op de ‘schijnonderhandelingen’ met extreemrechts, wellicht om zelf niet uit de gratie van De Wever te vallen. SP.a hoopte tot op het laatste moment op een Antwerpse coalitie en ook Groen toonde zich opvallend bereid tot regeringsdeelname. Ondanks de zware electorale opdoffer voor N-VA in mei positioneerde De Wever zich als de grote spelmaker. De traditionele partijen lieten hem doen. In de zomer laste De Wever een pauze in de onderhandelingen, volgens N-VA-bronnen om zijn eigen partij op één lijn te krijgen om niet met extreemrechts in zee te gaan.

Inhoudelijk maakt de onderhandelingsnota van De Wever duidelijk dat de N-VA ondanks de afstraffing voor nog eens vijf jaar hard rechts beleid gaat. De N-VA probeerde er alles aan te doen om het voor te stellen alsof het ‘signaal van de kiezer’ werd begrepen. Er was eerst twee maanden nodig om dat beruchte ‘signaal’ te framen in een N-VA-kader, waarbij de afkeer van vluchtelingen van het VB nog meer wordt overgenomen maar zedig gezwegen wordt over sociale eisen die het VB zelf meteen na de verkiezingen ook weer opborg. Rond die sociale eisen volgden geen campagnes. De VB-militanten waren te druk bezig met klimaatmeisjes te intimideren op festivals of om ruzie te maken met N-VA’ers over wie de zwartste leeuw heeft.

In zijn nota neemt De Wever een deel van VB-programma over, inclusief maatregelen uit het beruchte 70-puntenprogramma van toen nog het Vlaams Blok. Terwijl er vage beloften gedaan worden over een warme samenleving met investeringen om wachtlijsten voor mensen met een beperking weg te werken of nog om betaalbare woonzorgcentra te hebben, zijn de aanvallen op migranten helemaal niet vaag. De toegang tot sociale bescherming wordt moeilijker (gelukkig dat er niet meer onderdelen van de sociale zekerheid geregionaliseerd zijn!) en voor een inburgeringstraject moet betaald worden.

Het asociale beleid van de Zweedse regeringen is in mei afgestraft, maar toch wil De Wever niet weten van een koerswijziging. Alles wat enigszins ruikt naar sociale maatregelen in zijn nota wordt meteen overgoten met een ‘voor wat hoort wat’ sausje waarmee sociale problemen geïndividualiseerd worden. Van een romantisch Vlaams-nationalisme waar de weiden als zeeën wiegen, kunnen alleenstaanden in een onbetaalbare of onbewoonbare huurwoning niet eten of zich verwarmen. Sociale bescherming wordt niet alleen voor migranten afgebouwd: als het van De Wever afhangt, komen er amper sociale woningen bij en wordt de toegang ertoe moeilijker. Daarnaast worden openbare diensten verder gebouwd (een ‘slanke overheid’ heet dat) waarbij bovendien het statuut van ambtenaren helemaal verdwijnt. Om dit asociale beleid door onze strot te rammen, wil N-VA dat de openbare omroep “haar representativiteit van het ideologisch landschap in Vlaanderen” versterkt. Lees: meer N-VA’ers en Blokkers op TV en wie kritiek op de regering heeft, vliegt eruit!

Als De Wever en Jambon erin slagen om een tweede rechtse Vlaamse regering op de been te brengen, dan zal dit niet alleen migranten treffen maar al wie minder sterk staat in de samenleving. Tegen de achtergrond van een dreigende economische crisis en na jaren van sociale afbraak wordt die groep steeds groter. Tegen deze regering en dit beleid zal hard verzet nodig zijn. Laten we lessen trekken uit het vakbondsverzet tegen de vorige rechtse regeringen vanaf 2014 om deze keer wel door te zetten en een sociale agenda op het politieke toneel te plaatsen en af te dwingen.

Delen:
Printen:

Steun ons: plaats uw boodschap in onze mei-editie!

Voorpagina van De Linkse Socialist

Uw boodschap in onze mei-editie