De afgelopen weken kwamen zowel Anja Deschoemacker als Marijke Decamps van de Linkse Socialistische Partij aan bod in het televisieprogramma “De Leeuwekuil”. Daar spraken ze telkens over thema’s verbonden aan vrouwenrechten. Anja sprak zich uit tegen de legalisatie van prostitutie, Marijke over “vrouwen en media” en de schoonheidsidealen die opgedrongen worden. We publiceren een verslag.
Marijke Decamps
Vorige week sprak Anja Deschoemacker zich in het debatprogramma “De leeuwekuil” uit tegen de legalisatie van prostitutie. Onze stelling dat prostitutie geen job is zoals een andere, stond vaak mijlenver weg van het geruzie over het wel of niet belastingen betalen. Anja hield een pleidooi voor volwaardige goedbetaalde jobs als antwoord op de zogenaamde “keuze” van meer en meer vrouwen om in de prostitutie te stappen. Tegenwoordig wordt in Nederland zelfs bij de begeleiding van werkloze vrouwen voorgesteld dat ze zouden werken als prostituee! Dat is het logische gevolg van de legalisatie van prostitutie.
Ook dinsdag 26 oktober werden we opnieuw uitgenodigd door hetzelfde programma. Ditmaal om te spreken over “vrouwen en media”. We leven in een maatschappij die vrouwen voorsteld als lustobjecten, of huissloven, zonder enige intellectuele capaciteiten. Dat hiermee de helft van de arbeidersklasse wordt geconfronteerd met onzekerheid, discriminatie, eetstoornissen is alleen tot voordeel van de schoonheidsindustrie. Zij maken enorme winsten op deze onnatuurlijke situatie. Deze industrie wordt geschat op een totale waarde van 160 miljard $ per jaar.
Maar ook hier is de ruimte om onze ideën uit te leggen klein en is ons standpunt geen meerderheidsstandpunt. Toch denken we dat we deze kansen moesten grijpen, niet in het minst om te tonen dat wij durven tegen de stroom ingaan, ook op de momenten dat dit op veel tegenstand stuit. Dit om te bouwen aan het vertrouwen van de arbeidersklasse in een werkelijk alternatief.
Waarom werden wij uitgenodigd? Het verwoestend effect van het ideologisch offensief van de burgerij na de val van de muur heeft ook in de vrouwenbeweging zijn sporen nagelaten. De jaren ‘ 90 waren de bloeiperiode van het post-feminisme, de gelijkheid van mannen en vrouwen was zogenaamd verworven, de strijd voor gelijkheid was verleden tijd en het was aan de vrouwen om de kansen te grijpen om “het te maken”. Dit betekende vaak dat er niets mis mee was je “seksuele” troeven uit te spelen om hogerop te geraken. Als je werkloos was, of arm, of onderworpen aan geweld in het gezin als vrouw, maakte deze ideologie je dan nog eens wijs dat dit je eigen schuld was, dat je niet hard genoeg je best deed, net zoals men momenteel aan de werklozen vertelt dat ze zelf de oorzaak zijn van hun werkloosheid. Wij schuiven daarentegen nog altijd naar voren dat de ongelijke positie van vrouwen een gevolg is van een maatschappij gebaseerd op diepgewortelde ongelijkheid. Een maatschappij die er niet in slaagt de huishoudelijke last van de schouders van vrouwen te nemen en deze collectief te organiseren.
Wij werden uitgenodigd omdat we vandaag zowat de enigen zijn die op consequente wijze het seksisme aanklagen, de legalisatie van prostitutie veroordelen, een antwoord bieden op het discours van het Vlaams Blok en andere aartsconservatieven die vrouwen terug aan de haard willen,.. En blijven we dit linken aan de nood voor een socialistische maatschappij, en aan een partij met een revolutionair programma. Een partij die er in slaagt de verdelende rol van de burgerij tegen te gaan, mannen én vrouwen samen te brengen, om te vechten voor een wereld die een fundamentele verandering betekent in de levens van iedereen.
