Sinds enkele jaren is de Antwerp Pride een vaste afspraak voor de LGBTQI+-beweging. Hoogtepunt van de activiteiten is de parade op zaterdag. Er hangt steeds een dubbelzinnigheid rond: enerzijds wordt het duidelijk uitgespeeld als vorm van citymarketing en springen grote bedrijven op de kar om een publiciteitsgraantje mee te pikken, maar anderzijds blijft het voor veel LGBTQI+-mensen een dag waarop ze gewoon zichzelf kunnen zijn.
De parade waarmee 50 jaar Stonewall werd herdacht, werd geopend door een delegatie van de ‘rainbow cops’. Naar de rellen van Stonewall, die het begin vormden van de moderne actieve beweging voor LGBTQI+-rechten, werd niet verwezen in deze delegatie. In de parade trokken zowat alle grote partijen op: van CD&V dat voor transrechten pleitte over N-VA met een Vlaamse leeuwenvlag en VLD (met de bizarre slogan: ‘Only Madonna can judge me’) tot SP.a, Groen en PVDA.
Vijftig jaar na Stonewall is er heel wat legale vooruitgang geboekt, maar de strijd voor gelijke rechten is zeker nog niet gestreden. We zien integendeel een hernieuwde opmars van extreemrechts, dat LGBTQI+-rechten betwist en zelfs actief bestrijdt. In ons land waren er homofobe uitspraken van VB’ers als Dominiek Sneppe-Spinnewijn of de Aalsterse VB-voorman Steve Herman. In de VS en elders wordt nog een stap verder gegaan met homofobe marsen, soms onder de naam ‘Straight Pride’. Een paar jaar geleden was er op hetzelfde ogenblik als de Brusselse Pride in Antwerpen een ‘Mars voor het gezin’ waarmee onder meer een verbod op de Pride werd geëist. Onder de aanwezigen: VB-kopstuk Dewinter. Onder de organisatoren: Wouter Jambon, N-VA-lid en zoon van. Je zou haast niet verbaasd zijn dat de N-VA van De Wever schaamteloos op de Pride verschijnt terwijl het tegelijk blijft onderhandelen met de homofoben van het Vlaams Belang.
Op de Pride weerklonk gelukkig hier en daar een kritisch geluid met meer strijdbare eisen of voorstellen. Campagne ROSA had langs het parkoers een stand en verdeelde pamfletten met eisen die zich niet beperken tot formele gelijke rechten, maar die ingaan tegen het systeem dat voor sociale tekorten zorgt en bijhorende verdeeldheid stimuleert. In ons erg goed onthaald pamflet formuleerden we volgende eisen:
- Meer opvangcentra voor LGBTQI+personen en iedereen die daar nood aan heeft
- Meer publieke middelen voor sociale diensten en begeleiding voor LGBTQI+personen en hun omgeving
- Massale publieke investeringen in onderwijs om o.a. degelijke seksuele opvoeding die niet heteronormatief is en discussie over kwesties als gender en wederzijdse toestemming, mogelijk te maken
- Sensibiliseringcampagnes die verder gaan dan regenboogvlaggen
- Voldoende en degelijke sociale huisvestingen
- Degelijke en toegankelijke zorg en openbare diensten
- Voldoende en degelijke jobs om discriminatie bij sollicitaties tegen te gaan
Het pamflet maakte ook de link met het besparingsbeleid. “Een regering die de belangen van de superrijken verdedigt in plaats van het welzijn van LGBTQI+personen, als onderdeel van de werkende bevolking en hun families, zo’n regering is mee verantwoordelijkheid voor de toename van geweld en discriminatie. Om efficiënt te zijn, vereist de strijd tegen één vorm van discriminatie, strijd tegen alle vormen van discriminatie. Tegenover hun verdeel-en-heerstactieken plaatsen wij eenheid voor een sterke strijd! Het is noodzakelijk om samen het systeem aan te pakken dat aan de basis ligt van onderdrukking: het kapitalisme.
“De vernietigende winsthonger van de 1% is onverenigbaar met het voorzien in onze noden, de meerderheid van de bevolking die net deze winsten mogelijk maakt. Alleen een volledig andere samenleving gebaseerd op gelijkheid en solidariteit, waarin geen mens een ander kan onderdrukken, discrimineren en uitbuiten, kan komaf maken met LGBTQI+fobie. Daarom komen we op straat voor een democratisch socialistische samenleving waarin de belangen van de meerderheid van de bevolking centraal staan.”
Foto’s door Liesbeth op de pagina van LSP Antwerpen
[embed-google-photos-album https://photos.app.goo.gl/adeJogDqtkZiqRsA8]
