Nieuwe zwarte zondag brengt Vlaams Belang en strijd ertegen terug

Het Vlaams Belang is terug. Met 18,5% is het in Vlaanderen de tweede partij na N-VA. Dit was een nieuwe ‘zwarte zondag’. Het brengt ons parlementairen zoals de voormalige straatvechter Tom Van Grieken, beheerder van neonazistische haatgroepen op internet Dries Van Langenhove of nog Filip Brusselmans die meteen verklaarde bij zijn haat tegen de LGBTQI+-gemeenschap te blijven: “Transgenders en holebi’s zullen altijd abnormaal blijven,” zei hij aan Het Laatste Nieuws. Brusselmans komt uit het Antwerpse KVHV dat pleit voor nog hogere inschrijvingsgelden voor studenten om de ‘elite’ beter te selecteren.

Artikel door Geert Cool, woordvoerder campagne Blokbuster, uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

De schok is groot voor wie groepen als Schild & Vrienden kent als gewelddadige neonazi’s. Het is niet omdat je die in een kostuum steekt dat ze plots ‘gematigder’ of minder ranzig zijn. In vergelijking met de eerste ‘zwarte zondag’, de doorbraak van het Vlaams Blok op 24 november 1991, is er een zekere gewenning maar de schok blijft. Bovendien is de groei van het VB vandaag nog groter, zijn de traditionele partijen nog instabieler en is racisme na vijf jaar N-VA-regering aanvaardbaarder geworden. Gelukkig is er nog een belangrijk verschil met 1991: vandaag is er met PVDA een radicale linkse aanwezigheid in het parlement. Een sterkere linkerzijde in Wallonië en Brussel beperkte daar de ruimte voor extreemrechts in het publieke debat.

Diegenen die bij de groei van N-VA verkondigden dat conservatief-rechts deed waar antifascistisch links niet toe in staat was, met name het stoppen van het Vlaams Belang, hebben zich vergist. Wij wezen toen al op het Franse voorbeeld waar de rechtse president Sarkozy met een stoere racistische retoriek de wind uit de zeilen van het Front National haalde, maar zijn kiezers door het asociale karakter van zijn beleid al snel terug naar Le Pen zag lopen. De zeepbel werd doorprikt en extreemrechts kwam terug, versterkt met het meer aanvaardbare karakter dat het kreeg door de gelijklopende standpunten van conservatief rechts. Met de regeringscrisis rond het Marrakesh-pact heeft N-VA de rode loper uitgerold voor extreemrechts. Voor N-VA was migratie het laatste thema waarmee het kon uitpakken na vijf jaar van onpopulair asociaal beleid. Het VB maakte er handig gebruik van om de voorheen verguisde Dries Van Langenhove en VB-voorzitter Van Grieken langs de voordeur terug op het politieke toneel te plaatsen.

De Wever zet de groei van het VB weg als steun voor een rechtser en Vlaamser beleid, eigenlijk als steun voor zijn eigen partij. Nochtans speelde het VB vooral in op ongenoegen tegen het N-VA-beleid, waarbij een sociale retoriek doorslaggevend was. Bij de start van de acties van de gele hesjes probeerde Van Grieken zich voor te doen als één van hen. Zijn partij pleitte voor pensioen op 65 jaar, minimumpensioen van 1.500 euro, hogere uitkeringen en er werd geprotesteerd tegen asociale taksen als rekeningrijden. Bij alle VB-voorstellen zitten er serieuze adders onder het gras, amper tien jaar geleden probeerde het VB zich nog te profileren als de meest neoliberale partij van het land. Maar bij gebrek aan voldoende sterke en veralgemeende massabewegingen tegen de onhoudbare werkdruk, pensioenonzekerheid, opstapeling van taksen en andere aanvallen op onze levensstandaard komt het VB ermee weg. Zolang het bij woorden blijft, wordt niet duidelijk dat het VB niet aan onze kant staat. In de stakingsbeweging van 2014 was dat wel duidelijk: terwijl wij protesteerden tegen de aanvallen op onze pensioenen, keerden Van Grieken en Van Langenhove zich tegen de stakers! In het geval van Van Langenhove zelfs met fysiek geweld.

Het Vlaams Belang kwam in deze campagne weg met het ‘sociaal imago’ omdat het er meteen aan koppelde dat het betaald kan worden door te besparen op migranten. De partij wil niet de oorzaken van sociale tekorten aanpakken, maar deze slechts anders verdelen waarbij eerst het ‘eigen volk’ bediend wordt. Zo wil het VB niet meer sociale huisvesting, het wil enkel minder migranten in sociale huisvesting. Dat vindt ingang bij brede lagen van de bevolking die hun levensstandaard zagen afnemen, zelfs indien het geen antwoord biedt op de kapitalistische crisis die aan de oorzaak van de tekorten en aanvallen op onze levensstandaard ligt. Want laat het duidelijk zijn: onder de regering-Michel/De Wever gingen migranten en vluchtelingen er zeker niet op vooruit. Neen, enkel de superrijken werden bediend. De winsten in ons land stegen onder de rechtse regering met gemiddeld 3,2%, terwijl dit in onze buurlanden 1,8% was. Daar zit de oorzaak van onze dalende levensstandaard. Maar daar gaat het Vlaams Belang niet tegen in.

Laten we de woede en angst voor de groei van extreemrechts organiseren in strijdbare acties waar we ons niet beperken tot verzet tegen racisme, maar ook ingaan tegen de voedingsbodem voor extreemrechts. Dat was de benadering van Blokbuster na zwarte zondag 1991: jongeren en werkenden zichzelf laten organiseren in de strijd tegen racisme en verdeeldheid, maar ook voor jobs, openbare diensten en een degelijke toekomst. De ervaring van Blokbuster, ook levendig gehouden in die jaren dat het gevaar van het VB als minder dringend werd gezien, zal in de antifascistische strijd vandaag goed van pas komen. Het beste antwoord op extreemrechts zijn massabewegingen tegen het besparingsbeleid: door samen voor onze toekomst te vechten, wordt duidelijk dat verdeeldheid ons niet helpt maar verzwakt. Bovendien opent offensieve strijd het perspectief op echte verandering: voor een samenleving in het belang van de meerderheid van de bevolking, in plaats van de winsten van enkelen. Dat is onze socialistische benadering.


Jongeren organiseren tegen haat en asociaal beleid

Het Vlaams Belang is zich aan het opbouwen onder jongeren. Daar is het al langer mee bezig: aan de universiteiten werd gerecruteerd bij rechtse studentenclubs als NSV en KVHV. De extremistische groep ‘Schild & Vrienden’ werd grotendeels binnengehaald met kopstuk Van Langenhove als lijsttrekker in Vlaams Brabant. In verschillende steden organiseerde het VB avonden onder de noemer ‘Schild en pint’ om jongeren rond gratis bier slogans te laten roepen. In deze kiescampagne kreeg al wie voor het eerst ging stemmen een brief van Tom Van Grieken. Die werd in de brief afgebeeld als de cartoonfiguur ‘Pepe the frog’, het handelsmerk van de Amerikaanse alt-right.

Voor de verkiezingen wees onderzoek van VTM en Het Laatste Nieuws uit dat het Vlaams Belang onder jongens van 12 tot 24 jaar met 24% de populairste partij was, nipt voor N-VA dat 23% van de jongens kon overtuigen. Opmerkelijk: onder meisjes was dat met 12% slechts de helft. Extreemrechts kan zijn vrouwonvriendelijkheid moeilijk wegstoppen, zeker niet op een ogenblik van een groeiende vrouwenbeweging. Het viel journaliste Phara De Aguirre in het programma Iedereen Kiest op dat er weinig vrouwen voor het VB werken. Op haar vraag hoe dit kwam, antwoordde Hans Verreyt (ondertussen verkozen als parlementslid) dat politiek “een harde wereld is” maar dat vrouwen gerust iets als sociale media kunnen doen. Na de verkiezingen gaven verschillende vrouwelijke verkozenen meteen hun zetel op. Vrouwen blijven voor het VB vooral ‘broedmachines’ die voor het gezin moeten zorgen.

Onder de nieuwe verkozenen zijn er een aantal jongeren. Onder hen Filip Brusselmans. Hij komt uit KVHV-Antwerpen en liet zich opmerken met uitspraken over holebi’s en transgenders: “Transgenders zijn een anomalie, een afwijking. Van geslacht veranderen is niet normaal. Het is een symbool voor onze doorgeschoten permissiviteit: je doet en laat alles wat je maar wilt, zolang je de ander daarmee geen kwaad berokkent. (…) Het is begonnen met de holebi’s die uitkwamen voor hun geaardheid. Moest kunnen, vonden we. We aanvaardden dat voortplanting en liefde van elkaar werden losgekoppeld. De volgende stap was het homohuwelijk: de overheid erkende een homofiele of lesbische relatie. Het begrip ‘liefde’ kreeg een andere invulling: uit liefde hoefden geen kinderen meer te worden geboren” (Humo, 10 september 2018). Zijn collega-parlementslid Dries Van Langenhove sprak zich bij de geslachtsverandering van Bo Van Spilbeeck in dezelfde zin uit in Terzake.

Terwijl het Vlaams Belang in een brief aan jonge kiezers beweert tegenstander te zijn van hoger inschrijvingsgeld, was het de studentenclub van Brusselmans en Van Langenhove die in 2014 pleitte voor nog hoger inschrijvingsgeld zodat de universitair een meer elitair karakter zou krijgen. Dat was voor het Vlaams Belang geen probleem: eind 2015 werd Van Langenhove reeds als spreker op interne vormingen van de partij ingezet. Verzet tegen hogere inschrijvingsgelden is duidelijk een breekpunt voor het Vlaams Belang!

Onder jongeren heeft extreemrechts een impact. De afkeer tegenover de traditionele partijen is erg groot. Er is angst voor de toekomst, wat zich op verschillende manieren uit. Sommigen zijn bereid om actief te strijden voor een betere wereld, denk maar aan de klimaatbetogers. Anderen laten zich vangen door online racisme en zelfs een conservatieve hang naar een verleden dat nooit bestaan heeft.

Het Vlaams Belang zal proberen om de breder geworden steun te organiseren. Dat is niet gemakkelijk. Zo slaagde de extreemrechtse studentenclub NSV er op 9 mei niet in om veel betogers tegen migratie op de been te brengen in Leuven. Dat er een strijdbare tegenbetoging was onder de noemer ‘Undivided against racism’ heeft hen uiteraard ook niet geholpen. Op die tegenbetoging waren we overigens eens te meer met dubbel zoveel als extreemrechts. Maar dat wil niet zeggen dat we het gevaar, zeker onder jongeren, moeten onderschatten. Het verkiezingsresultaat versterkt immers het zelfvertrouwen van extreemrechts.

Jongeren die geschokt zijn door de steun voor extreemrechts moeten hun verzet actief organiseren. Na de Pano-reportage over Schild en Vrienden in september vorig jaar trokken honderden jongeren de straat op in Gent. Helaas werd die beweging niet doorgezet, waardoor de bende van Van Langenhove na een kort intermezzo zichzelf terug op de kaart kon zetten met de mars tegen Marrakesh in december. Het cadeau van De Wever en Francken om migratie centraal in het debat te plaatsen, werd optimaal benut. Jongeren mogen zich niet neerleggen bij de groei van extreemrechtse haat. Samen op straat komen en ook de strijd aangaan tegen het asociaal beleid, is nu de boodschap.

Delen:
Printen:

Steun ons: plaats uw boodschap in onze mei-editie!

Voorpagina van De Linkse Socialist

Uw boodschap in onze mei-editie