Na de verkiezingen zagen de politici en commentatoren heel veel signalen. Zoveel dat de belangrijkste boodschap van 26 mei ondergesneeuwd werd: de afstraffing van de rechtse besparingsregering van Michel en De Wever. Enkel de regering-Verhofstadt II werd in 2007 even sterk afgestraft met een verlies van 22 zetels. Vijf jaar Thatcheriaans bewind betekende lagere lonen (indexsprong), langer werken (67 jaar), meer betalen (taksen op brandstof, energie, …) en er minder voor terug krijgen (minder openbare dienstverlening, geen investeringen in zorg en onderwijs). Je zou voor minder kwaad zijn!
Artikel uit de juni-editie van ‘De Linkse Socialist’ (die vrijdagmiddag van de drukker terugkomt)
De Wever (N-VA) grijpt het resultaat aan om voor een nog rechtser beleid te pleiten. Maar hij weet heel goed dat de stem voor Vlaams Belang er niet één was voor meer N-VA-besparingen. Het Vlaams Belang recupereerde het sociaal ongenoegen door het te koppelen aan racisme en de migranten de factuur te laten betalen. Waar extreemrechts aan de macht is, wordt nog harder bespaard en neemt geweld tegen migranten toe. Het VB is voor de werkende klasse een ‘Vals Belang’. Toen wij in 2014 protesteerden tegen de besparingen, had extreemrechts vooral een probleem met onze acties! In de parlementen stemde het VB gewoon mee met asociale voorstellen. Neen, uit die hoek moeten we geen verandering verwachten. Voor velen is de groei van het VB een schok. Wie nog twijfelde om zich te engageren: nu is het de moment. Zoals de oude slogan: ‘Don’t mourn, organise’ (“niet treuren, maar ons organiseren”).
Onder de regering-Michel/De Wever waren het niet de vluchtelingen of migranten die profiteerden. Zeker niet: zij werden aan mensonwaardige omstandigheden onderworpen omdat rechtse partijen daar electoraal voordeel uit wilden halen. De enigen die er de afgelopen jaren echt op vooruitgingen, waren de superrijken en grote aandeelhouders. Onder deze regering stegen de winsten in ons land gemiddeld met 3,3%, terwijl dat in de buurlanden 1,8% was. Voormalig liberaal parlementslid en economieprofessor Paul De Grauwe vatte dit beleid samen als: “een verdere herverdeling ten voordele van kapitaalbezitters.”
Om daar verandering in te brengen, zal strijd nodig zijn. Collectieve strijd zette in 2014 de eis van een vermogensbelasting op de agenda. Dat was belangrijk om aan diegenen die nog bij de strijd betrokken waren duidelijk te maken dat niet de gewone werkenden en hun gezinnen moeten opdraaien voor verandering, maar dat we het geld zoeken waar het zit. Moest Groen voor het klimaatbeleid zo’n benadering verdedigd hebben, dan zou klimaatbeleid niet geassocieerd worden met extra taksen op onze kap. Collectieve acties zetten begin dit jaar de nood aan klimaatmaatregelen op de agenda. Wij verdedigden daarbij sociale maatregelen als gratis en degelijk openbaar vervoer, energie in publieke handen, publieke investeringen in wetenschappelijk onderzoek en een geplande economie.
Hoe zal de ABVV-top de banden met SP.a nog verdedigen? En wat denkt de ACV-top van de uitspraken van Etienne Schouppe die het ACV verwijt om de rechtse regering en bijhorende aanslag op onze levensstandaard niet te verdedigen? Enkel de PS kon nog wat standhouden na een linkse campagne. Maar na de verkiezingen worden die links beloften doorgaans snel opgeborgen. Zeker tegen de achtergrond van een begrotingstekort van 8 miljard euro.
Er is veel steun voor eisen als een intrekking van de aanvallen op de pensioenleeftijd, een pensioen van 75% van het laatste loon met een minimum van 1.500 euro netto, hogere lonen en optrekken van het minimum tot 14 euro per uur (of 2.300 euro per maand), een vermogensbelasting om de miljonairs te laten betalen, massale publieke investeringen in openbare diensten (zorg, onderwijs) en infrastructuur, … zal strijd nodig zijn. De vakbondsleiders die alle hoop vestigden op de verkiezingen hebben zich vergist: de traditionele politieke partners van de vakbonden kregen slaag. Gelukkig hebben we een doorbraak van PVDA dat met 43 verkozenen onze stem in alle parlementen zal laten weerklinken. De afgelopen jaren heeft de PVDA hard gewerkt voor dit resultaat. Nu is het tijd voor een volgende stap: deze positie gebruiken om strijd van onderuit te versterken en mee te organiseren om tot overwinningen te komen. Een campagne zoals die van het ABVV rond de 14 euro biedt daar een eerste grote kans voor. Deze campagne op de werkvloer opbouwen, kan tot succes leiden. Het zou meteen duidelijk maken hoe we de besparingsmachine kunnen stoppen: niet door naar vluchtelingen en migranten te schoppen, maar door massaal te strijden voor onze belangen.
Het zal een harde strijd zijn: het establishment zal haar belangen met hand en tand verdedigen. We zullen niets cadeau krijgen. Onze eisen zullen ze onbetaalbaar en onverantwoord noemen. Elke poging om de miljonairs te laten betalen, zal op patronale sabotage botsen. We moeten waarschuwen en ons voorbereiden op die sabotage door nu al eisen zoals niet betaling van de schulden en de stok achter de deur van nationalisatie van de sleutelsectoren te populariseren. Onder het kapitalisme, zeker in het vooruitzicht van een nieuwe crisis, is er geen ruimte voor toegevingen aan de werkende klasse. Laten we strijden voor een socialistische samenleving!
