Eurosong en het witwassen van de Israëlische bezetting

Elk jaar kijken miljoenen mensen naar het Eurovisiesongfestival. Dit jaar is er echter een significante boycot van wat de populaire rockband Wolf Alice “het meest controversiële songfestival ooit” noemde. Artiesten uit de hele wereld sloten zich bij syndicalisten en Palestijnse solidariteitsactivisten aan in een oproep voor een boycot van het evenement in Israël. In Ierland wordt de oproep gedeeld door de vakbond van muzikanten en die van acteurs.

Reactie door de Socialist Party (Ierland)

In 2012 was er bij Eurosong in Azerbeidzjan ook al terecht protest tegen de brutale repressieve maatregelen van de dictatuur die het evenement gebruikte om de internationale relaties te bevorderen. Nu wordt de wedstrijd georganiseerd tegen de achtergrond van meer internationale aandacht en solidariteit met de Palestijnse bevolking. Beelden van barbaarse Israëlische bombardementen op Gaza keren steeds terug in de internationale media, de afgelopen weken waren er nog dergelijke bombardementen. Het protest tegen het evenement is deze keer dan ook groter.

Het ‘merk Israël’

Het Eurosongfestival is een belangrijke public relationsoperatie voor het oorlogszuchtige rechtse bewind in Israël.

In het Eurovision Village werd een ‘Europe Day’ gehouden met Europese diplomaten en de Israëlische president Reuven Rivlin die er verklaarde dat Israël dezelfde waarden van “democratie, diversiteit en mensenrechten” deelt met de EU. Niet dat de EU zo goed scoort op die punten, maar het is zeker geen terechte omschrijving van het Israëlische beleid. Met Eurosong wil het regime een ‘mooier’ imago promoten.

Het is deel van de door de overheid gesteunde “Strategie merk Israël” waarbij geprobeerd wordt om het “mooiere gezicht van Israël” te promoten. Premier Benyamin Netanyahu ging zelfs zover om de winnaar van Eurosong vorig jaar, Netta Barzilai, voor te stellen als de “beste ambassadeur” van de staat Israël. Het witwassen van de Israëlische bezetting bleek onder meer toen Barzilai op avond van de moord op 62 Palestijnen in Gaza optrad op een concert in Tel Aviv georganiseerd door de burgemeester. Er was heel wat druk op haar om het concert af te zeggen, maar Barzilai stelde: “We hebben redenen om blij te zijn, laat niemand uw licht doven.”

Na haar overwinning vorig jaar, zei ze: “Dit is mijn land, volgend jaar in Jeruzalem.” Dat kwam kort na de provocatieve stap van de regering-Trump om de Amerikaanse ambassade over te plaatsen naar de betwiste, verdeelde en arme hoofdstad. De Palestijnen worden ondertussen het recht op een eigen staat en een eigen hoofdstad in Jeruzalem ontzegd. De bezetting van Oost-Jeruzalem gaat gewoon door.

Het Eurovisiesongfestival kwam al twee keer naar Israël, maar toen werd dit niet gezien als zo’n flagrante schending van de Palestijnse rechten als vandaag. De eis dat het evenement in Jeruzalem zou plaatsvinden, werd ondersteund door de minister van Cultuur die verklaarde: “Als het niet in Jeruzalem kan, dan moeten we het niet organiseren.” Onder druk heeft de Israëlische regering uiteindelijk een stap achteruit moeten zetten en nu zal het evenement in Tel Aviv plaatsvinden.

Socialisten en de boycot

Het Israëlische regime trekt op alle fronten de schroeven van de bezetting en onderdrukking aan: de bouw van nederzettingen neemt toe, er is een escalatie van strafmaatregelen tegen gevangenen, er zijn steeds meer willekeurige maatregelen tegen Palestijnen in de bezette gebieden en vooral in de openluchtgevangenis van Gaza, er is de ‘wet van de natiestaat’ waarin Israël wordt gedefinieerd als een staat die uiteindelijk enkel voor joodse burgers bestemd is. Voor veel vakbondsleden en activisten doorheen de wereld is een boycot een belangrijk middel geworden om solidariteit te tonen met de Palestijnse bevolking.

Voor ons is het uitgangspunt om te kijken naar maatregelen die de activisten in Palestina en Israël die opkomen voor een massastrijd van de Palestijnen en de Israëlische werkende klasse tegen het Israëlische regime. We steunen gerichte boycotacties van die bedrijven die medeplichtig zijn aan de bezetting, zoals bedrijven die winst halen uit de nederzettingen of verbonden zijn met het Israëlische leger. We denken dat er internationale vakbondsactie moet komen om bepaalde producten tegen te houden zodat er een echte boycot is, zoals werkenden dit destijds deden tegen de apartheid in Zuid-Afrika of het militaire regime in Chili.

Het is ook juist en belangrijk om de medeplichtigheid van het Westerse imperialisme, waaronder de EU, in de ondersteuning van hun Israëlische bondgenoot aan de kaak te stellen. Anderzijds zijn we geen voorstander van de benadering van een algemene boycot van Israël – iets wat de Israëlische staat aangrijpt om de huidige oppositie tegen de oorlogszuchtige opstelling voor te stellen als antisemitisch.

Aangezien Eurosong gebruikt wordt als witwasoefening en prestigeproject van de Israëlische staat, steunen socialisten de boycot van dit evenement. Dit is geen protest tegen de miljoenen mensen die wel kijken naar de show, waaronder gewone Israëlische werkenden en jongeren. Het is een protestmiddel om de aandacht te vestigen op het lot van de Palestijnen en op de hypocrisie en brutaliteit van het rechtse Israëlische regime.

Massastrijd is nodig

Israël is niet alleen een racistisch en gemilitariseerd regime, het is ook een klassenmaatschappij waar een klein aantal superrijke families aan de top de economie controleren terwijl 20% van de Joodse kinderen in armoede leeft. Werkenden zijn gedwongen om te strijden om hun jobs te verdedigen, tienduizenden betoogden tegen gedwongen deportaties van vluchtelingen en tienduizenden protesteerden tegen de corruptie aan de top van de regering. Veel Israëli’s trappen in de reactionaire propaganda van het regime, maar het is mogelijk om sympathie te winnen voor het lot van de Palestijnen. De geschiedenis van anti-oorlogsprotest in Israël toonde dit aan.

Dit is essentieel om tot een echte oplossing van het conflict te komen, naast massabewegingen van het Palestijnse volk zoals tijdens de Eerste Intifada. Enkel dergelijke massabewegingen hebben toegevingen van het Israëlische regime afgedwongen. Een beweging van de Palestijnse massa’s en Israëlische werkenden kan leiden tot een democratische en duurzame oplossing voor de bevolking van het Midden-Oosten. Dit is niet mogelijk op kapitalistische basis, een basis van strijd voor grondstoffen en middelen en voor de Palestijnen een geschiedenis waarbij elke hoop uitverkocht werd door de corrupte Arabische elite in de regio, de VN en hun eigen ‘leiders’ (zowel van het corrupte Fatah als het reactionaire Hamas).

Het vereist een strijd voor een andere samenleving, een socialistische samenleving waarin de enorme rijkdom in de regio onder democratische controle van de massa’s wordt geplaatst en waarin de werkenden samenkomen om een oplossing te vinden, met inbegrip van het opzetten van een onafhankelijk socialistisch Palestina en een socialistisch en democratisch Israël met het recht op terugkeer voor de Palestijnse vluchtelingen, het verdelen van de middelen, waaronder twee hoofdsteden in Jeruzalem en volledige bescherming van alle minderheden.

Delen:
Printen:

Steun ons: plaats uw boodschap in onze mei-editie!

Voorpagina van De Linkse Socialist

Uw boodschap in onze mei-editie