50 jaar na Stonewall: strijd voor LGBTQI+-rechten gaat door!

Pride 2018

Vijftig jaar geleden vormden rellen in Stonewall (New York) het begin van massale protesten die de strijd voor LGBTQI+-rechten op de agenda zetten. Mei is als Pride-maand in België een goed moment om stil te staan bij wat nu echt veranderd is, wat niet en nog belangrijker: hoe we verandering kunnen bewerkstelligen.

Artikel door Elise (Gent) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

Stonewall – een klimaat van protest

Op 28 juni 1969 viel de politie voor de zoveelste keer binnen in LGBTQI+-bar Stonewall Inn, te New York. Het routineuze oppakken van de aanwezigen werd die dag onderbroken omdat LGBTQI+-personen succesvol terug vochten. De woede kon niet langer ingetoomd worden, niet op 27 juni, noch tijdens de protesten die de volgende dagen en maanden uitbraken, eerst in de VS en daarna internationaal.

De deelnemers aan de Stonewall-rellen begrepen het goed: als we echt vrijheid en gelijkheid willen, moeten we er zelf voor opkomen. De rechten die LGBTQI+-personen vandaag hebben, zijn niet het gevolg van de goedhartigheid van politici. Het establishment droeg jarenlang bij aan het voorstellen van LGBTQI+-personen als pervers, ziek, abnormaal en staatsgevaarlijk. Dat moest het negeren van de noden van LGBTQI+-personen en de discriminatie op de job- en huizenmarkt legitimeren. Enkel onder druk van actief georganiseerd verzet kwam het proces voor gelijke rechten op gang.

Het was niet toevallig in de context van de burgerrechtenbeweging, Vietnamoorlog en vrouwenbeweging, dat ook LGBTQI+-personen, bewust van de noodzaak van verzet voor verandering, de nodige ervaring opdeden met het organiseren van verzet. Er kwamen actiecomités, publieke campagnes en betogingen en LGBTQI+-bars waren een plaats van hevige politieke discussie. Vandaag creëren de groeiende protesten op Internationale Vrouwendag, de ervaringen die jongeren opdoen in de klimaatbeweging, de offensieve vakbondsacties en het enorme diskrediet waarin de regering verzeild is geraakt, een nieuwe opening om protest voor LGBTQI+-rechten te organiseren.

Strijd voor reële gelijkheid

De slogan ‘Fight for Pride’ is niet een nostalgisch teruggrijpen naar de jaren ‘60-‘70. Het is een noodzaak wanneer we kijken naar de context waarin LGBTQI+ personen leven, wereldwijd en in België.

Naast LGBTQI+-fobe wetgeving die in veel landen aanwezig is, zorgt de opkomst van rechtse populisten en extreemrechts in verschillende landen voor druk op wat ‘verworven rechten’ leken. Trump nam sinds zijn aantreden al 101 maatregelen tegen LGBTQI+-personen (1), figuren zoals Bolsonaro, Orban en Putin propageren direct en/of indirect (vb. door het stellen dat alles buiten conservatieve familiewaarden slecht is) discriminatie en geweld gericht op LGBTQI+-personen.

In België werden verschillende wetten ingevoerd om discriminatie tegen te gaan (huwelijk en adoptie voor holebikoppels, recht op aanpassen gender op identiteitskaarten, anti-discriminatiewetgeving …). Wettelijke gelijkheid is zeer belangrijk, maar het volstaat niet om reële gelijkheid te bewerkstelligen. Waar de winsten van de 1% belangrijker zijn dan het welzijn van LGBTQI+-personen en de meerderheid van de bevolking, zullen nooit de materiële voorwaarden gecreëerd worden die nodig zijn voor reële gelijkheid. De (tot voor kort volledige) afwezigheid van vluchthuizen voor LGBTQI+-personen is slechts één van de vele problemen. Geweld neemt toe en het armoedecijfer gaat ook onder LGBTQI+-personen de hoogte in. In een context van enorme tekorten op vlak van degelijke woningen en jobs, is het niet mogelijk om discriminatie te stoppen, zelfs indien die wettelijk verboden is. Zelfdodingspogingencijfers – 40% trans* personen in Vlaanderen (2) – en het feit dat 40% van de holebi middelbare scholieren zich onveilig voelt op school (3), geven aan dat het fysiek en mentaal welzijn van LGBTQI+-personen nog steeds verwaarloosd worden.

Jobs geen racisme, seksisme en LGBTQI+-fobie!

Sommige rechtse politici wijten LGBTQI+-fobie aan immigratie. Vluchtelingen en migranten worden ervan beschuldigd LGBTQI+-fobie te importeren. Hetzelfde wordt gedaan met seksisme. Nochtans is LGBTQI+-fobie niet vreemd aan de ‘westerse’ wereld met roze driehoeken in de concentratiekampen en koloniale homofobe wetgeving als bekendste, maar zeker niet enige, voorbeelden.

LGBTQI+-fobie is niet eigen aan een bepaalde cultuur. Het is wel eigen aan een systeem dat verdeel- en heerstechnieken nodig heeft om zichzelf in stand te houden. In een samenleving waar de tekorten verdeeld worden, worden groepen tegen elkaar uitgespeeld: geld voor vluchtelingenwerk betekent besparingen op LGBTQI+-welzijn en omgekeerd. Zo leidt de regering de aandacht af van haar asociale besparingspolitiek die de ongelijke machtsverhoudingen in stand houdt en die tekorten veroorzaakt. Het zijn niet de vluchtelingen of migranten die de discriminatie van LGBTQI+-personen op de huizen- en arbeidsmarkt veroorzaken, maar de chronische onderfinanciering binnen het kapitalisme.

We moeten ingaan tegen het misbruik van de strijd voor de rechten van minderheden om andere vormen van discriminatie te promoten. Om effectief te zijn, houdt de strijd tegen één vorm van discriminatie noodzakelijk een strijd in tegen alle andere vormen van discriminatie. Alleen verenigd zijn we sterk genoeg om de rijkdom die we samen produceren uit de handen te nemen van de 1% en terug te investeren in onze samenleving.

Gewoon een kwestie van tijd?

Mensen zijn niet van nature uit LGBTQI+foob. Maar als elke investering om LGBTQI+-fobie tegen te gaan op de lange baan geschoven wordt, zal het niet zomaar verdwijnen. Er zijn concrete oplossingen nodig: investeringen in onderwijs zodat degelijke (seksuele) opvoeding en debat mogelijk zijn op elke school met voldoende aandacht voor LGBTQI+-thema’s. Investeringen ook in voldoende kwaliteitsvolle sociale woningen en degelijke jobs om discriminatie in de praktijk te stoppen. Er zijn inhoudelijke sensibiliseringscampagnes die verder gaan dan regenbogen.

Verder zijn er meer middelen nodig voor LGBTQI+-organisaties om personeelstekorten tegen te gaan en te vermijden dat deze organisaties afhankelijk zijn van eenmalige prestigeprojectbudgetten. Er zijn investeringen nodig in vluchthuizen en gezondheidszorg zodat jezelf zijn geen risico op dakloosheid, geweld en armoede inhoudt. Daartoe moet ook geïnvesteerd worden in publieke en sociale diensten voor opvang en begeleiding van LGBTQI+-personen en hun omgeving. Met dergelijke investeringen zijn op korte tijd effectief enorme veranderingen mogelijk.

Strijd voor sociale eisen en socialisme

De mensen die vijftig jaar geleden tijdens de Stonewall-opstanden terugvochten, behoorden tot de armere, zwarte, trans* etc. bevolking. Het waren deze mensen die in enorm precaire situaties zaten doordat ze hun job verloren en geen woning vonden door discriminatie en geen enkele uitweg hadden uit intimidatie, uitbuiting en geweld. Dat zelfs de weinige plaatsen van ontmoeting werden geteisterd door politierazzia’s en op winst beluste baruitbaters, toont dat safe spaces niet mogelijk zijn in een samenleving die zich voedt met ongelijkheid. LGBTQI+-fobie, geweld en discriminatie verdwijnen enkel wanneer het kapitalistisch systeem dat er mee aan de basis van ligt, uitgeroeid wordt.

Met de Pride komen we op straat voor wat nodig is: investeringen en een breuk met het asociale besparingsbeleid en kapitalistisch systeem. Een regering die de voorkeur geeft aan het beschermen van de belangen van de 1%, in plaats van op te komen voor het welzijn van LGBTQI+-personen en de hele werkende klasse, is mee verantwoordelijk voor geweld en discriminatie. Als we verandering willen, is strijd nodig. Wij zijn klaar voor Pride als protest!

18 mei – 12u Brussel Centraal. Om 14u vormen we een ROSA-blok


Noten

  1. http://www.holebi.info/phpnews/kortnews.php?action=fullnews&id=17535
  2. https://transgenderinfo.be/suicidepreventieproject-van-start/
  3. https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2018/05/09/4-op-de-10-holebi-scholieren-voelt-zich-onveilig-op-school/
Delen:
Printen:

Steun ons: plaats uw boodschap in onze mei-editie!

Voorpagina van De Linkse Socialist

Uw boodschap in onze mei-editie