Een overweldigend grote meerderheid van de bevolking is nog steeds gekant tegen de verhoging van de pensioenleeftijd naar 67 jaar. Ondanks alle propaganda van N-VA over twee democratieën in dit land – waarbij Brussel steeds over het hoofd wordt gezien – is er in alle delen van het land een grote meerderheid tegen werken tot 67: 75% in Vlaanderen, 71% in Brussel en 81% in Wallonië. Voor het standpunt verdedigd door de Zweedse coalitiepartijen – namelijk dat de pensioenleeftijd niet terug verlaagd moet worden – is er in Vlaanderen amper 18% steun.
Dat geeft een goed beeld van de onpopulariteit van de rechtse regeringspartijen. N-VA-voorzitter De Wever probeerde het nog voor te stellen alsof zijn partij in de peiling wat verliest omwille van Angela Merkel en haar ‘Wir schaffen das’ waar Francken geen antwoord op kon bieden omwille van de Europese tanker die zo traagt keert, aldus De Wever. Eerder was het de schuld van de Walen, de sossen, de vakbonden en nu dus ook van zowel Europa als Merkel. Als het maar niet over het eigen asociale beleid moet gaan! Ondanks de Marrakesh-discussie is de groei van het Vlaams Belang beperkt, in vergelijking met de provinciale verkiezingen van oktober vorig jaar is er zelfs achteruitgang.
De Wever probeert de peilingen te gebruiken om het voor te stellen alsof de verschillen tussen Vlaanderen, Wallonië en Brussel verder toenemen. Nochtans is er één constante in alle cijfers: alle regeringspartijen krijgen slaag. In Vlaanderen was de meerderheid bijzonder groot, waardoor een gezamenlijk verlies met 10% sinds 2014 niet volstaat om de meerderheid te breken. Maar ondertussen verliezen N-VA (-4,5%), CD&V (-3,9%) en Open VLD (-1,3%) samen toch maar 9,7%. MR krijgt in Wallonië en Brussel rake klappen van telkens -7%. De gedoodverfde extra Franstalige partner, cdH, zakt in Wallonië onder de 10% en blijft in Brussel slecht scoren. Een nieuwe Zweedse coalitie, volgens De Wever dé inzet van de verkiezingen, wordt met deze resultaten erg moeilijk: het zou een coalitie van ‘losers’ zijn en bovendien is een meerderheid op federaal vlak niet in zicht. Overigens opmerkelijk dat De Wever van de verderzetting van wat hij in december nog een ‘Marrakeshcoalitie’ noemde de inzet van de verkiezingen maakt.
In alle delen van het land is er net zoals bij de lokale verkiezingen van oktober vorig jaar een groene golf en daarnaast een mooie vooruitgang voor de PVDA die in Wallonië stijgt naar 14,8%, in Brussel naar 11,9% en in Vlaanderen met 5,9% de kiesdrempel achter zich laat. ‘Links’ blijft kleiner in Vlaanderen maar Groen, sp.a en PVDA gaan er samen 7,8% op vooruit ondanks verlies voor sp.a. Langs Franstalige kant voorspelt deze peiling overigens ook verlies voor de sociaaldemocratie. In Vlaanderen volstaat deze peiling nog niet om een door N-VA geleide rechtse coalitie te breken. Het verschil tussen de steun voor de verhoging van de pensioenleeftijd onder de politieke partijen en onder de bevolking geeft echter aan dat er nog rek op zit. Die rek uitspelen, kan het best door met de vakbonden een eindsprintje in te zetten met syndicaal protest tot aan de verkiezingen.
Er is een reëel gevaar dat de groenen als grote winnaar van deze verkiezingen op zowel federaal als regionaal vlak eerder voor bijvoorbeeld paarsgroene regeringen gaan. Deze zullen geen afdoende antwoord bieden op de klimaatproblematiek en door zich met handen en voeten te binden aan de neoliberale besparingslogica die oplegt dat een volgende regering 8,5 miljard euro moet zoeken, is het bovendien een recept voor asociale maatregelen. Een rood-groen sausje op een liberaal beleid maakt die besparingen niet beter verteerbaar. We willen geen trager besparingsbeleid, maar een einde aan de besparingen op onze kap!
Zowel in Wallonië als Brussel stelt deze peiling de mogelijkheid van linkse regeringen. Het ABVV roept daar expliciet voor op. Het kan het perspectief van een regering van de miljonairstaks vestigen. De rechterzijde haalt daar nu al bijzonder hard naar uit. De Wever waarschuwde voor een ‘rampzalig’ beleid van onder meer een verlaging van de pensioenleeftijd en een vierdagenwerkweek. Veel werkenden zullen dat net als een noodzakelijk beleid zijn. Het discours van De Wever is echter slechts een uitdrukking van het feit dat elke poging tot sociaal beleid meteen zal botsen op sabotage door het kapitaal. Voor een maatregel als een miljonairstaks – noodzakelijk om middelen te creëren voor massale publieke investeringen in openbare diensten, infrastructuur, milieu, … – zal een socialistisch programma nodig zijn dat de niet-betaling van de publieke schulden opneemt naast de nationalisatie van de banken en meer algemeen van de sleutelsectoren van de economie als noodzakelijk antwoord op patronale sabotage en tegenwerking.
