Van 0,8% naar 1,1% dankzij staking, meer was mogelijk!

“Lage lonen schaden de gezondheid.” Actie aan Brussels ziekenhuis Brugmann in oktober 2018.

De staking van 13 februari was een succes en verplichtte de werkgevers om terug aan tafel te komen en toch een Interprofessionaal Akkoord (IPA) op te stellen. De maximale loonnorm steeg van 0,8% naar 1,1% opslag bovenop de index. Het voorstel van eind 2014 rond SWT, het vroegere brugpensioen, kwam terug op tafel naast een verhoging van de patronale bijdrage voor openbaar vervoer en nog enkele toegevingen. Hoe beperkt en onvoldoende dit ook is: het toont dat we met massaprotest zaken kunnen afdwingen. Voor nog meer toegevingen moeten we onze strijd beter organiseren.

Artikel door Thomas (Gent) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

Deze krant gaat naar de drukker vooraleer alle vakbondsreacties op het ontwerp van IPA bekend zijn. Wel is duidelijk dat er binnen de twee grote vakbonden een stevige oppositie is tegen het IPA. Vooral de zeer beperkte verhoging van het minimumloon met slechts 10 cent per uur botst op veel ongenoegen. Maar ook de algemene loonnorm van 1,1% wordt vaak als onvoldoende ervaren. De maatregelen om de pil te verzachten, zoals de versoepeling van SWT en de welvaartsenveloppe, zijn erg beperkt.

Wat een aantal mensen liet twijfelen om het akkoord af te keuren, was de vraag wat er dan zal gebeuren. Komen er nieuwe IPA-onderhandelingen of wordt alles in de sectoren besproken? Wat met de welvaartsenveloppe en SWT? De onzekerheid is terecht en de vakbondsleidingen die het akkoord niet verdedigden, hadden daar voorstellen rond moeten verdedigen.

In onze artikels en pamfletten voor 13 februari riepen we op om het niet bij deze actiedag te houden, maar een plan uit te werken om op basis van massastrijd de patroons en hun politieke marionetten tot toegevingen te dwingen. Uiteraard moesten we na de geslaagde staking van februari terug aan tafel om te onderhandelen. Maar zonder stok achter de deur voor het geval dat de onderhandelingen niet de kant uitgaan die we willen, geraken we niet ver. We kregen deze les eerder al in 2015, toen na het geweldige actieplan nieuwe onderhandelingen werden opgestart terwijl de acties gestopt werden. We verloren toen het momentum om korte metten te maken met de regering-Michel/De Wever.

Vandaag is het nog niet zo ver. Het momentum is er nog om verdere acties rond koopkracht te organiseren. Studies en cijfers tonen aan dat onze koopkracht wel degelijk onder druk staat, wat de regering ook beweert. Test Aankoop stelde vast dat 39% van de gezinnen in ons land niet kan sparen. Het aantal mensen dat bij het OCMW moet aankloppen voor aanvullende steun nam in Vlaanderen met 30% toe tussen 2012 en 2017. Het gaat niet alleen om uitkeringstrekkers, ook werkenden komen niet rond. Nochtans zou volgens een studie van de KULeuven onze koopkracht tussen 2012 en 2020 met 5,2% stijgen. Waar zit het verschil tussen de studies van KULeuven en Test Aankoop? De Leuvense studie neemt een gemiddelde: de rijken zijn fors rijker geworden en trekken het gemiddelde omhoog, maar ondertussen blijft de rest achter.

Bij een verwerping van het IPA komt de uitgestelde koopkrachtmars van het ABVV mogelijk terug op tafel. Er wordt gesproken over 29 april als datum. Er is echter ook de roep om stakingen. Acties in sectoren en bedrijven, zeker waar het minimumloon lager is dan 14 euro per uur, zouden ook positief zijn. Om de aanvallen op onze verworvenheden te stoppen en onze eisen af te dwingen, is een ander type van strijd nodig. Strijd die zich niet beperkt tot het versterken van de onderhandelingspositie van de vakbondsleiders, maar die gericht is op het opbouwen van een krachtsverhouding zodat de werkgevers en hun politieke vertegenwoordigers met hun rug tegen de muur staan.

De regeringen en de rechtse partijen hebben het vandaag moeilijk om het politieke debat te domineren. Ze staan onder druk van de klimaatstakers en de koopkrachtbeweging. Laten we dit verderzetten tot aan de verkiezingen en erna. Partijen moeten kant kiezen en kunnen hun besparingsagenda moeilijker wegsteken achter een verdeel-en-heersretoriek. Het mag echter niet bij mooie woorden blijven: waar linkse coalities mogelijk zijn verwachten we ook effectief een breuk met het besparingsbeleid! Door onze strijd te organiseren kunnen we de traditionele partijen ontmaskeren tegenover onze collega’s, vrienden en familie en de noodzaak van een politiek alternatief op de agenda zetten.

Update. Ondertussen is een actiedag voor koopkracht en voor de verhoging van het minimumloon aangekondigd op 14 mei

Delen:
Printen:

Steun ons: plaats uw boodschap in onze mei-editie!

Voorpagina van De Linkse Socialist

Uw boodschap in onze mei-editie