Al weken staken jongeren iedere donderdag tegen het gevoerde klimaatbeleid van onze regeringen en internationaal. Het thema leeft niet alleen bij jongeren: kijk maar naar de klimaatmarsen in het weekend met tot honderdduizend deelnemers. Het zijn vooral de jongeren die van milieu een thema hebben gemaakt met hun niet aflatende acties. Ze maken het de traditionele partijen lastig, minister Schauvliege (CD&V) kwam zelfs zo hard in de problemen dat ze ontslag moest nemen. Deze jongeren tonen aan dat collectieve en offensieve actie de beste methode is tegen de rechtse regeringspartijen.
Door Thomas (Gent)
Milieu en klimaat gaat niet enkel de jongeren aan: het is in ieders belang. Het zijn vooral de werkenden die getroffen worden door vervuiling. De autostrades gaan door en over volkse buurten, niet de villawijken van de bazen. Werknemers in shiften of mensen die in industrieterreinen of de havens werken, kunnen vaak niet voor openbaar vervoer kiezen. Als je kinderen naar school moet brengen, sport of andere vrijetijdsactiviteiten is dit ook vaak niet mogelijk met openbaar vervoer.
Het idee dat acties rond klimaat niet rechtstreeks verbonden zijn met sociaal overleg en dat vakbonden zich moeten beperken tot werk en arbeidsvoorwaarden, kunnen we van de bazen of rechtse politiekers verwachten. Maar toch niet van onze eigen vakbondsleiders! Het is de arbeidersbeweging die als eerste de strijd voor een veilig milieu op de agenda heeft gezet met de bescherming van de werk- en leefomgeving. Als we met de werkenden niet bij deze thema’s betrokken zijn, betalen wij daar een prijs voor. Ideeën als allerhande ecotaksen zullen dan snel het debat domineren! We moeten onze syndicale standpunten verdedigen binnen de klimaatbeweging.
Om tot echte verandering te komen, moeten we de vervuilers raken waar het pijn doet: in hun portemonnee. De 100 meest vervuilende bedrijven zijn goed voor 71% van de wereldwijde CO2-uitstoot. In Gent is ArcelorMittal alleen goed voor 76% van de uitstoot. Het zijn de werkenden die de macht hebben om deze bedrijven plat te leggen, liefst georganiseerd via hun vakbonden. Het zijn vaak ook deze werkenden die het best weten hoe de productie milieuvriendelijker kan.
Een van de eisen die breed gedragen wordt in het klimaatprotest is die voor meer, degelijk en gratis openbaar vervoer. Dat is een eis die de vakbonden al lang naar voren schuiven en waarrond heel wat kennis opgebouwd is. De vakbonden eisen al jaren meer middelen voor openbaar vervoer. Vaak stonden ze geïsoleerd en kregen ze alle media over zich. Nu is er een bondgenoot met die jonge klimaatactivisten die smeekt om samen te werken. Vreemd genoeg wordt in de hoogste regionen van onze vakbonden nogal koeltjes gereageerd op die vraag. Waarom? Al jaren wordt gezegd dat we de gebruikers moeten overtuigen van stakingen en de eis voor meer middelen. Nu vragen gebruikers van het openbaar vervoer om samen actie te voeren. Dat is toch een uitstekende kans?!
De vakbonden zouden beter meedoen met de klimaatstaking van 15 maart: niet enkel symbolisch via wat personeel van de vakbond die een vlag en/of spandoek meedragen, maar door het volledige gewicht achter de staking te zetten. De stakingsaanzegging van de Algemene Centrale (ABVV) is alvast een goed voorbeeld. Dit is belangrijk: een nieuwe generatie komt op het politieke toneel, gebruikt methoden van de arbeidersbeweging (collectieve acties als massabetogingen, stakingen en algemene vergaderingen) en er komen eisen die gelijklopen met die van de vakbonden. Deze nieuwe generatie laat zich niet afwimpelen met halve beloften, maar zet door. Hier zien we de volgende generatie vakbondsmilitanten opstaan. Waarom hen niet meteen opnemen door samen te strijden? Samen sterk!
