Dick Cheney was vicepresident onder George W Bush en een onverbeterlijke oorlogshavik. Als voormalige topman van oliebedrijf Haliburton was Cheney aanvoerder van de Amerikaanse invasie in Irak en steunde hij martelingen in naam van de zogenaamde ‘oorlog tegen terreur.’
Recensie door Darragh O’Dwyer, uit maandblad ‘The Socialist’ (Ierland)
Dat gezegd zijnde kan Cheney beschouwd worden als een opmerkelijk onderwerp van een film die best kan omschreven worden als een politieke komedie. Ondanks alle zwarte humor is Vice echter ook een sober portret van de belangrijkste architect van het Bush-regime en de bijhorende machinaties van de Amerikaanse heersende klasse.
Filmmaker Adam McKay (ook bekend van ‘The Big Short’ en ‘Anchorman’) vertelt over de wilde jeugd van Cheney als stevige drinker die aan de universiteit van Yale faalt. Na een ultimatum van zijn vrouw Lynn moet hij zijn leven een andere wending geven. Hij begint een politieke loopbaan als medewerker van de regering-Nixon, waarna hij al gauw tot de staf van Donald Rumsfeld toetreedt. Hij lijkt niet geleid te worden door specifieke waarden, maar stelt zich naar eigen zeggen op als “een toegewijde en bescheiden dienaar van de macht.”
Cheney werkt zich snel op als beschermeling van Rumsfeld. Hij wordt de jongste kabinetschef. Als Gerald Ford er niet in slaagt om verkozen te raken als nieuwe president, moet Cheney het Witte Huis verlaten. Maar dat stopt zijn carrière niet. Gesteund door zijn vrouw wint hij in 1978 een parlementszetel in zijn thuisstaat Wyoming.
Vice is in eerste instantie een gedetailleerde studie van het hoofdpersonage, maar er wordt ook ingegaan op de opkomst van het neoliberalisme. Cheney was immers een van de belangrijkste politieke verdedigers van dat neoliberalisme. McKay monteert beelden om een kernachtig maar krachtig beeld te geven van deze patronale contrarevolutie waarbij de vrijemarkt-ideologie algemeen opgelegd werd en het status quo gedurende decennia werd.
Het laatste half uur van de film gaat over de periode waarin Cheney vice-president onder George W Bush was. Hij vestigt op zorgvuldige wijze een nooit geziene presidentiële macht die bewust steeds verder uitgebreid wordt. Na de tragische aanslagen van 11 september 2011 volgt chaos. Cheney erkent stoïcijns dat er oorlog dreigt. Het gaat om berekende politiek. McKay onthult hoe achter de schermen koortsachtig gezocht werd naar een rechtvaardiging van de invasie in Irak. Er werd een reden gezocht rond wraak voor de terreuracties in plaats van de olie, waar het eigenlijk om ging.
In Vice zijn er sterke acteerprestaties. Christian Bale overtuigt als het hoofdpersonage, waarbij hij zorgvuldig balanceert tussen het brutale pragmatisme en het opmerkelijk saaie leven van Cheney. Amy Adams valt op als de harde Lynn Cheney die bijwijlen de machtshonger van haar man nog overtreft. Steve Carrell zet een angstaanjagende maar tegelijk donker grappige nihilistische Donald Rumsfeld neer.
De focus ligt op Cheney en zijn directe omgeving, maar toch wordt de algemene rol van presidenten en hun lakeien in de horror van het VS-kapitalisme en de imperialistische avonturen brutaal belicht. De vaak grappige situaties onder de heersende klasse worden naast de bloedige gevolgen van hun beleid geplaatst. Sommigen proberen Trump voor te stellen als een radicale breuk met vorige presidenten. Vice toont echter aan dat het huidige bewind op veel vlakken een verderzetting is van eerder beleid.
