Artikel door Tina De Greef, vakbondssecretaris LBC (in eigen naam)
In aanloop van de internationale vrouwendag op 8 maart heeft een groep vrouwen zich in ons land verenigt om onder de naam “collecti.e.f 8 maart” op te roepen tot een vrouwenstaking op 8 maart 2019. Ze halen daarvoor de mosterd in Spanje, waar vorig jaar 6 miljoen mensen staakten en bijeenkwamen in massabetogingen, en zeggen dat “als de vrouwen stoppen, de wereld stopt met draaien.” Ze klagen terecht allerlei discriminaties en onrecht aan zoals de loonkloof, seksisme, geweld tegen vrouwen, het feit dat zorg méér op de schouders van vrouwen terecht komt en besparingen vrouwen harder raken. Ze ontwikkelden een resem eisen rond een heel aantal maatschappelijke thema’s en hopen die af te dwingen met een 24-uren vrouwenstaking. Daaronder verstaat “collecti.e.f 8 maart” niet alleen het staken van de arbeid in loondienst, maar óók het staken van de huishoudelijke taken (vb. geen eten maken voor de kinderen), geen zorg meer verlenen, niet studeren, niet of minder consumeren tot zelfs het onthouden van seks.
En daar wringt het schoentje. Wie zullen ze treffen met al die zogezegde stakingen buiten het werk? Hun kinderen, familie, partner, zichzelf, de kleine zelfstandige in de buurt, hun lesgever,… Dat zal hun eisen geen kracht bijzetten, maar ervoor zorgen dat ze zich onderling laten verdelen tegenover de echte uitbuiting van vrouwen door het kapitalistisch systeem. Binnen het systeem waarin wij leven wordt de tegenstelling man-vrouw continu gebruikt om de arbeidersklasse te verdelen. Het systeem stimuleert seksisme, ongelijkheid en precariteit zodat een leger van slecht betaalde, ondergewaarde arbeiders (vaak, maar niet alleen vrouwen) klaar staat om mensen te vervangen die in opstand komen of niet hard genoeg werken.
Een staking die écht de bedoeling heeft om alle onrecht en discriminatie te stoppen, wordt noodzakelijkerwijs gevoerd door vrouwen en mannen samen. Zo’n feministische staking is het enige middel om progressieve eisen af te dwingen die voor gelijkheid tussen vrouwen en mannen zullen zorgen én om het systeem teniet te doen dat die ongelijkheid onderhoudt en voedt. Daarom roepen we dan ook op aan de vakbonden die een stakingsaanzegging indienen voor 8 maart om dit te doen voor vrouwen en mannen samen, voor iedereen die wil meevechten tegen onrecht en ongelijkheid. Vooral vrouwen zijn het slachtoffer van slecht betaald en precair werk, van de loonkloof, het glazen plafond, een slecht balans tussen werk- en privéleven, slechte pensioenen, besparingen,… De belangrijkste medestander voor alle vrouwen ter wereld om met deze discriminatie komaf te maken, zijn de mannen die samen met de vrouwen in actie gaan. Proberen om tot oplossingen te komen zonder de andere helft van de wereldbevolking en – misschien nóg erger – mét vrouwen uit de bourgeoisie (vergeet niet: Thatcher was een vrouw!), zal niet leiden tot verbeteringen. Integendeel: de verdeeldheid zal groter worden en de uitbuiting nog eenvoudiger. Een vrouwenstaking zal de discussie binnen koppels over de verdeling van de taken wellicht in gang zetten – je kan je trouwens terecht de vraag stellen hoe een vrouwenstaking er dan moet uitzien voor de talrijke alleenstaande vrouwen – maar voor een echte vooruitgang beter gekeken wordt naar collectieve oplossingen nodig die de taken zowel voor vrouwen als mannen verlichten. Alleen met solidaire acties kunnen we ijveren voor betere openbare diensten met massale publieke investeringen in de gezondheidzorg, kinderopvang, onderwijs, ouderenzorg, zorg voor mensen met een beperking,… samen met de eis voor arbeidsduurvermindering (zonder loonsverlies en met bijkomende aanwervingen) die niet alleen voor een betere balans werk-privé zal zorgen, maar ook een einde maakt aan de werkloosheid die niet alleen vrouwen, maar ook jongeren en ouderen dwingt precaire jobs aan te nemen.
Laten we op 8 maart 2019 gaan voor een feministische staking van vrouwen en mannen samen.
