De N-VA liet de regering vallen rond een niet-bindend internationaal akkoord over migratie. Sindsdien vliegen de verwijten tussen N-VA en de voormalige coalitiepartners over en weer. Premier Michel waarschuwt vanuit Davos voor N-VA en PS. N-VA meent dat het in de affaire van de fraude rond humanitaire visa oneerlijk hard wordt aangepakt. Amper een week nadat voorzitter De Wever al zijn troepen naar de ‘loopgraven’ stuurde, klaagt zijn adjudant Francken over een “bloeddorstige politieke afrekening.” Had hij dan verwacht dat het daar in die loopgraven allemaal koek en ei ging zijn? Of dat aanvallen steeds eenrichtingsverkeer zijn, net zoals Francken dat voorheen in zijn beleid tegen vluchtelingen gewoon was?
Er zijn echter zaken die de voormalige regeringspartners bijeenbrengen, ondanks al het geruzie. Amper twee weken nadat De Wever zijn troepen naar de loopgraven stuurde om de andere rechtse partijen te bekampen, mogen ze er al even terug uitkomen. Er is immers een hoger doel: neen, niet Vlaanderen of het confederalisme, maar de koopkracht van de gewone werkenden die aan de patronale ketting moet blijven!
Echt overleg over de lonen was er niet: er was vooraf vastgelegd dat de loonsverhogingen niet hoger mochten zijn dan 0,8%. Op een ogenblik dat de winsten veel sneller stijgen en de topmanagers zichzelf riant belonen, is die 0,8% een belediging. Zoals de werkgevers zich voorheen verstopten achter de regering, doen ze dat nu achter de loonwet. De rechtse regeringspartijen maakten de afgelopen jaren duidelijk dat er inzake naleving van wetten twee maten en gewichten zijn. Zo probeert Francken zijn praktijken met humanitaire visa goed te praten. Wie de juiste partijkaart en bijhorende kanalen kent, was net iets meer gelijk voor de wet dan anderen. Voor onze koopkracht is zoiets uitgesloten.
Nu de vakbonden het overleg met de werkgevers verlaten hebben, kan de regering in principe zelf een loonnorm opleggen. Voor een regering in lopende zaken zonder meerderheid in het parlement ligt dat moeilijk. N-VA kondigde echter meteen aan dat het bereid is om de regering op dit punt te steunen. Alle uitspraken over ‘loopgraven’ en ‘bloeddorstige afrekeningen’ worden even opzij geschoven om over te gaan tot wat de traditionele partijen verenigt: de belangen van de superrijken verdedigen door in de zakken van de meerderheid van de bevolking te zitten.
Niet dat N-VA bereid is om gelijk welk voorstel van de regering te steunen. Dat “hangt af van de voorstellen die de minderheidsregering neerlegt,” aldus Zuhal Demir. Elk voorstel dat hoger is dan 0,8% zal niet aanvaard worden, zoveel is duidelijk. Daarmee sluit N-VA zich opnieuw aan bij het front van gevestigde partijen die onze koopkracht gijzelen.
Tegenover de patronale vastberadenheid van zowel werkgevers als hun politici moeten wij een ernstig en even vastberaden antwoord bieden. De staking van 13 februari is een goede stap, maar wellicht zal meer nodig zijn om tot ernstige loonsverhogingen te komen. Een opbouwend strijdplan, zoals we dat met het actieplan van eind 2014 kenden, is geen overbodige luxe.
