Op maandag trok een groep van meer dan 40 vertegenwoordigers van de belangrijkste Indische partijen naar Srinagar, de hoofdstad van het door India bezette deel van Kasjmir. Het is de eerste dergelijke delegatie in meer dan twintig jaar. De afgelopen maanden was er heel wat onrust in Kajsmir met duizenden betogers die met stenen gooiden naar de troepen en onafhankelijkheid eisen voor Kasjmir.
“Een paradijs dat is omgetoverd tot een hel”. Dat is hoe de inwoners van het door India bezette deel van Kasjmir hun regio omschrijven. Er is een avondklok van onbepaalde duur ingezet als reactie op de rellen. Op maandag 13 september werden nog 18 mensen, vooral jonge mannen, neergeschoten door enkele van de 700.000 Indische soldaten die Kasjmir bezet houden. Er waren tal van aanvallen waardoor er meer dan 100 doden vielen in zowat 100 dagen.
Er vielen ook honderden gewonden, waaronder soms jongeren van amper 14 jaar. Dokters getuigen van verwondingen als gevolg van de martelingen en het gebruik van luchtdrukgeweren. Vele honderden mensen zijn intussen gewoon “verdwenen”.
Eens de avondklok van toepassing is, komen er enkel soldaten op straat. Ze liepen rond met zware stokken en machinegeweren. Op de muren zijn er intussen overal slogans als “Indische honden, ga weg”, “Weg met India” of natuurlijk ook “Azadi” (vrijheid). Op de dagen dat er een avondklok is, durft niemand buiten komen. De scholen hebben intussen al drie maanden de deuren gesloten. De examens zijn uitgesteld. Jongeren zijn onzeker over hun toekomst.
Aanvankelijk trokken vrouwen er nog op uit om voedsel en medicijnen in te kopen. Maar omdat ze steeds worden lastig gevallen en omdat hun hoofddoeken worden afgetrokken, gebeurt dit niet meer. Veel vrouwen durven ook hun kinderen niet buiten laten. Er zijn gebroken ruiten en kapot geschoten straatlampen als visitekaartje van de soldaten. Ook de watervoorziening wordt onder vuur genomen. Vrouwen hebben het over hoe soldaten kinderen mishandelen. Ze zijn bang dat jongens niet meer terugkomen als ze de deur uitgaan.
Dat is bijvoorbeeld wat Meraj-ud-Din Lone overkwam, een 22-jarige vader en groentenverkoper, de enige kostwinner van de familie. Op 3 augustus werd hij met een schot in het hart neergeschoten toen soldaten een groepje ongewapende protesterende jongeren achtervolgden. Zijn familie en zijn jonge weduwe Daisy moeten nu maar zien rond te komen. Ze zijn gefrustreerd omdat iedere poging om gerechtigheid te bekomen, op een muur botst. Bij de autoriteiten wil niemand naar hen luisteren. Dat is geen ongewoon verhaal in Srinagar, het is het normale helse leven van een doorsnee gezin.
De gewone bevolking wil Azadi, vrijheid. De politici discussiëren over zogenaamde “vredesakkoorden”, maar dat zijn valse beloften. Sonja Ghandi, de voorzitter van de heersende Congress-partij van India, beloofde een “economisch pakket” met werkgelegenheid, maar dit heeft geen impact. Zowat iedereen met wie ik sprak, van mensenrechtenactivisten tot studenten en arbeiders, stelde dat dit soort maatregelen niet voldoet om de nationale doelstellingen van de bevolking in te lossen.
De erg rechtse nationalistische BJP eist dat er eerst “volledige vrede” is vooraleer er kan worden onderhandeld. De partij staat gekend als een harde tegenstander van iedere vorm van autonomie of akkoord, de BJP wil integendeel nog meer troepen sturen. De propaganda van de BJP wordt gekenmerkt door harde uitvallen naar Pakistan en naar de dreiging van het “islamitisch terrorisme”.
De traditionele linkse partijen, de CPI en de CPM, nemen samen met Congress deel aan lokale regeringen in de deelstaten. Zij stellen geen ernstige eisen rond de terugtrekking van de troepen.
De bezetting heeft intussen aan meer dan 70.000 mensen het leven gekost. De bevolking wil intussen uitdrukkin geven aan haar woede. Overal eisen ze: “Stop de moorden, haal het leger weg, zelfbeschikkingsrecht en onafhankelijkheid van India, Pakistan en China.” Er is geen vertrouwen in de regering en er wordt gerekend op het verzet in de vallei als antwoord.
Hurriyat, een alliantie van politieke, religieuze en sociale organisaties, is een overkoepeling van de Kasjmiri nationalisten. Geelani, een van de leiders van Hurriyat, sprak met vijf leden van de Indische delegatie. Hurriyat organiseerde eerder verschillende dagen van algemene staking, bandhs, waarbij de volledige regio plat gaat. De steun is groot, maar niets wijst op een grote deelname bij het nemen van de beslissingen. Geelani kondigt de bandh gewoon aan. De regering probeert tegelijk de controle terug te verwerven met maatregelen zoals een avondklok met uitgaansverbod.
Ehadjan, een 52-jarige politieman en dus geen stenengooiende jongere, moest dagenlang in het ziekenhuis blijven als gevolg van de nierproblemen die hij had opgelopen na martelingen. Hij had het aangedurfd om een schoen te gooien naar een Indische topman die een Indische vlag kwam ophangen. Hij is nu wanhopig op zoek naar internationale aandacht voor de massale martelingen die dagelijks plaatsvinden en voor de inbreuken op de mensenrechten.
De meesten vrezen dat de propaganda van de Indische regering door brede lagen buiten Kasjmir wordt geslikt. Dat is wellicht het geval, maar steeds meer jongeren in India bediscussiëren de situatie in Kasjmir en leggen verbanden met de realiteit van het dagelijkse leven van de meerderheid van de bevolking in de rest van India.
De Britse premier Cameron bezocht in juni Bangalore om er te verklaren dat Groot-Brittannië klaar is voor zakencontracten met de rijke elite van India. De Financial Times waarschuwde hem om twee punten te vermijden: het was volgens de zakenkrant niet aangewezen om het te hebben over armoede of over Kasjmir. Cameron volgde het advies van de Financial Times en omschreef de zogenaamde democratie in India als een voorbeeld voor de hele wereld. Dat is een waarschuwing voor de arbeiders, armen en jongeren in Kasjmir, India en de rest van de wereld.
