Eind oktober was er een langdurige staking op de luchthaven van Zaventem. De bagage-afhandelaars van Aviapartners staakten zes dagen. Net als bij Lidl, Ryanair of Bpost, ging het om de verdediging van arbeidsvoorwaarden en een algemeen gevoel dat het teveel was. Respect en een haalbare werkdruk waren de voornaamste eisen.
Artikel door Nicolas Menoux uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
De staking was moedig. Wie de gevestigde media volgde tijdens de staking kon alle mogelijke kritieken erop lezen. Naast de traditionele verwijten van ‘chaos’ en ‘gijzelneming’ werd gezegd dat de bagagisten niet beseften hoe rampzalig hun staking was voor de luchtvaartmaatschappijen en de “reputatie van de nationale luchthaven.” Op de redenen van het ongenoegen werd amper ingegaan.
Sandra Langenus van de socialistische vakbond legde het nochtans duidelijk uit: “Men bleef bewust werken met structurele onderbezetting op de werkvloer, lonen van de werknemers waren niet in orde, de re-integratieprocedure van zieke werknemers werd niet gerespecteerd, de overuren verminderden niet maar zijn fors toegenomen, ploegbazen tekenen geen laadplan meer af omdat ze niet zeker zijn dat de veiligheid is gerespecteerd, … Een vliegtuig met 180 mensen in de lucht sturen, zonder 100% safe te zijn, is een verantwoordelijkheid die velen niet meer wensen te nemen, terecht uiteraard!”
De directie speelde met vuur. In januari 2018 was er al een staking wegens het tekort aan personeel en aangepast werkgerief. Nadien werd geen enkele fundamentele stap gezet om die problemen op te lossen, waardoor een nieuwe staking onvermijdelijk was. De houding van de directie is daar verantwoordelijk voor. Nog langer geleden, in 2013, was er al een vijfdaagse staking bij bagage-afhandelaar Swissport. Ook toen ging het om de rampzalige werkomstandigheden. De staking bij Swissport leverde toegevingen op.
De bagagisten betalen een prijs voor de liberalisering van de sector en het beleid van onderaanneming. Op de luchthavens is een vreselijke concurrentiestrijd opgezet waarbij zowel boord- als grondpersoneel het slachtoffer is van de strijd tussen luchtvaartmaatschappijen en onderaannemers. De uitbuiting wordt opgevoerd met een steeds hogere flexibiliteit en productiviteit, terwijl de lonen niet volgen en de veiligheid in het gedrang komt.
We hoorden dat de reputatie van de luchthaven te lijden had onder de staking. De uitbater van de luchthaven, Brussels Airport Company, heeft tussen 2007 en 2015 maar liefst 837 miljoen euro winst aan de aandeelhouders uitgedeeld. De zoektocht naar steeds meer winst is de reden voor de slechte arbeidsvoorwaarden op de werkvloer. Wie draagt daar de gevolgen van? De lichamen, niet in het minst de ruggen, van de bagagisten: met ploegen van soms amper drie mensen, in plaats van vijf, moeten ze tot zeven vluchten per dag laden en lossen met alles samen 50 tot 60 ton bagage waarbij pauzes regelmatig wegvallen door de werkdruk. Diegenen die de stakers bekritiseren, moeten misschien aangeven hoeveel ton per bagage-afhandelaar volgens hen aanvaardbaar is.
De directie van een bedrijf als Aviapartner doet geen enkele toegeving aan het personeel tenzij ze daartoe gedwongen wordt. Na de staking in januari 2018 werd onder meer een premie bekomen. Die werd laattijdig gestort en er werd geprutst aan de berekeningswijze om minder te betalen. Als het vertrouwen in de directie zoek was bij het personeel, was dit volledig te wijten aan de directie.
Niemand staakt voor zijn plezier. Het is een middel om diegenen die ons uitbuiten te doen antwoorden op onze legitieme eisen. Er was een staking nodig om Ryanair aan de onderhandelingstafel te krijgen of om de directie van Lidl tot beloften over bijkomende uren te brengen (zie artikel hieronder).
De staking bij Aviapartner werd goed opgevolgd door het personeel en kon rekenen op solidariteit van syndicalisten uit heel het land. Na zes dagen volgden toegevingen: er komen aanwervingen (zo krijgen 47 interimmers een vast contract), de ploegen zullen uit vier of vijf personen bestaan, er wordt voor 3,2 miljoen euro geïnvesteerd om gebrekkig werkgerief te vervangen. Strijd loont, maar waakzaamheid blijft geboden tot de beloften effectief en correct waargemaakt zijn!
