Bpost: hoe kan de strijd gewonnen worden?

Wij verdeelden raamaffiches om de solidariteit met de poststaking zichtbaar te maken

Maandag zaten vakbonden en directie samen bij Bpost, ’s middags werd aangekondigd dat de stakingen afgeblazen werden. Vele werknemers vernamen dit via de pers, in het begin was het zelfs niet duidelijk of er een “akkoord” was tussen directie en vakbonden. Toen het voorstel tot akkoord langzaam naar buiten begon te komen, werd snel duidelijk dat dit onvoldoende was. ACV verwierp het voorstel en ook ACOD kondigde aan het akkoord voor te stellen aan de leden maar niet te verdedigen.

Er is dus geen akkoord en de onderhandelingen worden voortgezet. Dit gebeurt zonder oproep tot nieuwe acties. Nochtans waren er forse woorden van ACOD bij het begin van de staking: als er geen bevredigend akkoord was, zou er 5 of zelfs 10 dagen gestaakt worden. In ons vorig artikel stelden we reeds dat onderhandelen zonder duidelijke krachtsverhoudingen niet veel zou opleveren.  

Het personeel vraagt al 20 jaar braaf veranderingen en laat af en toe het ongenoegen blijken om de onderhandelingspositie van de vakbonden te versterken. Velen zien in deze staking een van de laatste kansen om loon- en arbeidsvoorwaarden te verbeteren en de voordelen van het statuut te behouden. Het personeel wil zich niet zomaar naar de slachtbank laten leiden met deze nieuwe hervorming. Op verschillende plaatsen werden de stakingen aan de basis verdergezet. Zoals de media stellen, gebeurt dit spontaan. Aanvankelijk zeiden de bonden dat ze de stakingen zouden erkennen zonder er zelf voor op te roepen, maar toen de acties sneller dan verwacht begonnen uit te breiden werd actief opgeroepen om niet te staken.

Men had kunnen verwachten dat de beweging zou uitdoven bij gebrek aan organisatie. Maar het omgekeerde gebeurde: het ongenoegen zit zo diep dat veel personeelsleden bereid zijn om verder te gaan. Op dat ogenblik beslisten de vakbondsleidingen echter om op te roepen om de spontane stakingen te stoppen en de onderhandelaars hun werk te laten doen. Acties en onderhandelingen zijn geen twee tegengestelden zoals de regering of directies dit soms beweren: ze kunnen elkaar versterken als het bewust gebruikt wordt door een beweging.

Hoe moet het nu verder? Veel militanten en delegees bij de vakbonden hebben goede intenties en het is door de meest strijdbare elementen te steunen dat de acties tot successen kunnen leiden. Er is meer democratie nodig: geen enkele actie of staking kan afgeblazen worden zonder de betrokken personeelsleden te consulteren en voorstellen te stemmen. Om de eenheid in de beweging te behouden, kunnen bij langere stalingen aan de piketten stakerscomités verkozen worden waarvoor iedereen zich los van vakbondskleur, contract of functie verkiesbaar kan stellen. Deze stakerscomités kunnen regionale en zelfs nationale structuren vormen om grotere acties te organiseren dan piketten, denk maar aan betogingen. Zo kan het begrip en de solidariteit tussen de verschillende functies versterkt worden en kan iedereen erop vooruitgaan.

Het is mogelijk om overwinningen te boeken als onze strijd goed georganiseerd wordt. Dat mogen we niet alleen aan de postmensen overlaten: hun strijd belangt iedereen aan. Het gaat om degelijke arbeidsvoorwaarden, voldoende collega’s, goede dienstverlening en de strijd voor een openbare dienst in plaats van een privaat georganiseerde winstmachine ten koste van personeel én gebruikers.

Delen:
Printen:
Voorpagina van De Linkse Socialist