Sinds maart 2000 opereert Bpost als een zelfstandig bedrijf. De Belgische overheid is echter nog altijd meerderheidsaandeelhouder met 51,04% van de aandelen. Elke regering sindsdien (met welke partijen ook vertegenwoordigd) maar natuurlijk ook de privé aandeelhouders waren slechts in één iets geïnteresseerd: de winst die ze uitgekeerd kregen. Dat deze winst op kap van de werknemers en dienstverlening gemaakt werd, deed er niet toe.
Om de besparingen te kunnen doorvoeren, heeft de directie het personeel steeds verdeeld en tegen elkaar uitgespeeld. Een paar keer zijn ze er met de botte bijl door geweest, maar de meeste besparingen zijn gradueel gegaan of enkel voor nieuwe werknemers. Ook de werkdruk werd systematisch opgevoerd. Dit zorgt er vandaag voor dat er een omslagpunt bereikt is. De werknemers hebben er genoeg van, niet van één specifieke besparing maar van het totale gevoerde beleid en wat dit betekende voor hen.
10% voor de aandeelhouders … en voor ons? Zwoegen, zweten en zwijgen!
Het heeft veel kwaad bloed gezet dat CEO Koen Van Gerven de aandeelhouders een dividend van 10% gewaarborgd heeft, ongeacht de reële omzet van Bpost. Als de winstcijfers onder dat bedrag van 260 miljoen euro vallen (het gezamenlijke dividend van 10%), wie zal de rest dan bijpassen? De mensen van Bpost weten het: het zal komen uit besparingen bij het personeel, waaronder massaontslagen, andere besnoeiingen die de werkomstandigheden van het personeel ondermijnen en verhogingen van de werkdruk, die nu al ondraaglijk is. De mensen in de distributiekantoren en sorteercentra ondervinden het dagelijks.
Als we een einde willen maken aan de logica die ons tot dit punt gevoerd heeft, moeten we op iedere werkplek kijken wat de noden zijn onder het personeel. Het zijn namelijk de werknemers die het best weten hoe hun bedrijf werkt, niet de managers die naar de cijfertjes kijken en vooral bezig zijn met winst maken. Als werknemers vandaag naar hun leidinggevende gaan met ideeën over hoe het beter zou kunnen, stoten ze iedere keer op het argument dat er geen geld is. In een openbare dienst zou dit echter niet centraal mogen staan, maar zou een goede werkomgeving en dienstverlening voor de bevolking centraal moeten staan.
De post terug een sterke openbare dienst voor iedereen
Een strijd om van de post weer deze sterke openbare dienst te maken zou de steun van vele mensen in de samenleving krijgen. Kijk maar naar hoe Corbyn het nationaliseren van de spoorwegen in Groot-Brittannië weer populair heeft gemaakt. Een strijd als deze zal nodig zijn als we willen dat er een einde komt aan de steeds verdere afbouw van diensten, loon- en arbeidsvoorwaarden. Het zou een voorbeeld zijn voor andere openbare diensten maar ook voor sectoren die vandaag in handen van de privé zijn maar beter in handen van de maatschappij zouden zijn zoals energie, banken, gezondheidszorg, …
Het zal geen makkelijke strijd zijn. Iedere kapitalist en zijn politieke lakeien zullen zich verzetten tegen deze voorstellen. Maar een vastberaden houding vanwege het personeel en de steun vanuit de vakbonden, linkse partijen en het middenveld kan deze weerstand breken. Een onmiddellijk gevolg van zo een strijd zou ook zijn dat we moeten kijken wie de openbare diensten dan echt controleert: een neoliberale regering of de meerderheid van werknemers en de bevolking?
Deze acties kunnen een begin zijn van een beweging in deze richting, maar kan geen eindpunt zijn. Vijf dagen ons ongenoegen laten blijken zal niet volstaan. We zullen ons moeten organiseren in de vakbonden die we opnieuw zullen moeten omvormen tot democratische organisaties. Na de acties kunnen we personeelsvergaderingen organiseren, waar we kijken wat de sterktes en zwaktes van deze stakingen waren. Samen kunnen we bediscussiëren hoe we nog meer collega’s kunnen betrekken en welke eisen we naar voor schuiven om ook de publieke opinie nog meer aan onze kant te krijgen.
