Verkiezingen verzwakten regering-Michel

Foto: Wikimedia (commons)

Heeft u het ook gemerkt? Tot zondagnamiddag op verkiezingsdag had zowat elke partij in Vlaanderen, SP.a uitgezonderd, de verkiezingen gewonnen, was de overwinning van Groen reëel maar matig en had Vlaanderen vooral rechts gestemd. In Franstalig België daarentegen hadden de traditionele partijen, vooral PS, verloren ten nadele van een groene golf in Brussel en een groene en ultra-rode golf in Wallonië. De conclusie lag voor de hand: we leven in een land met twee democratieën, een die steeds verrechtst in Vlaanderen en één die steeds verlinkst in Brussel en Wallonië. Tegen de avond en in de dagen erop moesten de media dit beeld corrigeren. In Vlaanderen zijn we geëvolueerd van één verliezer en veel winnaars, naar veel verliezers en twee winnaars en in Wallonië blijkt de rechtse MR-CDH coalitie uiteindelijk de grootste verliezer, in Brussel de MR.

Edito van maandblad ‘De Linkse Socialist’ door Eric Byl

Vanwaar die laattijdige correctie? Baseerden journalisten en andere politieke commentatoren zich aanvankelijk nog teveel op de officiële partijmededelingen of was het omdat de aandacht voor uitslagen het hoogst is onmiddellijk na de verkiezingen en nadien snel wegzakt, zodat vooral de eerste analyse van een overwinning van de regeringspartijen blijft hangen en de correctie nadien slechts een bewuste minderheid bereikt? De drie Vlaamse regeringspartijen behalen nog wel 58,1% samen, maar dat is 6,4% minder dan in 2012 en 8,5% minder dan in 2014! De “linkse” partijen (SP.a, Groen en PVDA) zijn daar met gezamenlijk 26,6% nog ver van verwijderd, maar ondanks het forse verlies van SP.a neemt de kloof van die partijen met de regeringspartijen af met 11% ten opzichte van 2012. Voor de Vlaamse regering zou dit betekenen dat N-VA en CD&V niet langer volstaan voor een meerderheid en Open VLD evolueert van luxepartner naar noodzakelijk voor een meerderheid.

Met die uitslag zou de regionale machtsgreep van MR en CDH in Wallonië in mei 2019 afgestraft worden. De Zweedse coalitie zou bovendien haar ruime meerderheid (85/150) op federaal vlak volledig verspelen (73). Ze kan er dan de CDH bijnemen, maar dat wordt een coalitie van vijf verliezers! Dat helpt wellicht verklaren waarom Bart De Wever (N-VA) in Antwerpen, Tommelein (VLD) in Oostende en De Clercq (VLD) en Van Hecke (CD&V) in Gent zo hengelen naar Groen. Die profileert zich als links noch rechts, pikt stemmen aan beide kanten in en zou als pasmunt kunnen dienen als de Zweedse coalitiepartners willen doordoen. Bij iedere vorige regeringsdeelname werd Groen nadien echter fors afgestraft. Het lijkt ons onwaarschijnlijk dat die partij op federaal vlak in een rechtse regering zou stappen en al zeker niet zonder Ecolo aan haar zijde. Voor Ecolo én voor de PS zou het al een ernstige institutionele crisis vergen waarbij beroep gedaan moet worden op “staatsmanschap”, vooraleer ze toetreden tot een regering met N-VA. Als de uitslag van 14 oktober ook die van 26 mei wordt, dan is zelfs dat niet uitgesloten. Het Thatcheriaanse karakter van de regering zou er wel door verbleken.

De PS heeft procentueel meer verloren dan MR of CDH, maar kan daar beter tegen. Ze blijft met voorsprong de grootste in Luik, Charleroi, Doornik, La Louvière en Bergen en houdt zeer goed stand in Brussel waar ze ook Molenbeek en Koekelberg binnenhaalt. Ze wordt door het Waalse FGTB terecht onder druk gezet om haar ‘historische verantwoordelijkheid op te nemen’ en progressieve coalities van PS, Ecolo en PTB te vormen. Als die coalities een fundamentele breuk met het besparingsbeleid doorvoeren, dan zou dit de sterkste troef van de Zweedse coalitie, dat de linkse oppositie geen alternatief heeft, onderuit halen in Wallonië en Brussel, maar na verloop zelfs in Vlaanderen. Maar ook het FGTB heeft een historische taak te vervullen. Druk zetten om progressieve coalities te vormen is uitstekend, maar kan de nood aan goed voorbereide acties om de rechtse coalities onderuit te halen en als het kan ten val te brengen, niet vervangen.

De rechterzijde tracht een amalgaam te creëren tussen radicaal links en uiterst rechts. Niet het zaaien van haat, het  aansturen op discriminatie, intimidatie en geweld, maar het terechte feit dat zowel Stalin als Hitler massamoordenaars waren, wordt ingeroepen om het cordon sanitaire uit te breiden naar de PTB. Maar heel de geschiedenis tot nog toe is er een geweest van oorlogen, burgeroorlogen, massaslachtingen, genocides etc. De meest efficiënte moordmachines waren telkens die welke het hoogste technische niveau hadden bereikt en laat dat nu net die van het Westen zijn, waar “democratische partijen” de dienst uitmaken. Als het aantal moorden begaan door voorgangers of bondgenoten aan wie die wapens geleverd worden de norm wordt, dan moeten zowat alle partijen in de ban worden geslagen. Dat is totaal absurd, rechts weet dat ook wel, maar wil kost wat kost een linkse arbeidersregering vermijden. Voorlopig kan dat zonder Vlaams Belang, maar als het er echt op aan komt, zullen ook voor haar de deuren van de macht wel open gaan. Bijna had De Wever afgetoetst wat het voorzichtig doorbreken van het cordon door een coalitie met Forza Ninove zou betekenen, maar chocomousse D’Haeseleer en zijn strakke arm aan supporters kelderden dat voornemen. Met 13% is het Vlaams Belang nog ver verwijderd van haar hoogtepunt in 2006 (21%). Toch moet dit voor de hele arbeidersbeweging en voor alle jongeren het signaal zijn om te mobiliseren en een waarschuwing dat het gevaar van extreemrechts pas zal verdwijnen als ook de sociale afbraak, die er de voedingsboden voor is, gestopt wordt door een links alternatief.

Delen:
Printen:
Voorpagina van De Linkse Socialist