Vorige week was er in Sri Lanka een internationale bijeenkomst van socialistische activisten uit Zuid-Azië. Leden van onze zusterorganisaties in Sri Lanka, India, Maleisië, Australië en bezoekers uit Indonesië en Kasjmir bespraken de situatie in de regio en onze werking (zie dit Engelstalig verslag). Nadien namen ze deel aan enkele acties in Sri Lanka. Neelakandan TK, van onze Indische zusterorganisatie, bericht over een strijd van theeplantage-arbeiders in het centraal gelegen berggebied van Sri Lanka.
Door Neelakandan TK
“Onze lichamen waren de meststoffen voor jullie theeplantages… De warme thee waarvan jullie ’s ochtends nippen, is doordrenkt met ons bloed.” (vrije vertaling van de dichter Aadhavan Deetchinya uit Tamil Nadu).
Het stadje Nuwara Eliya in de centraal gelegen provincie van Sri Lanka is wereldberoemd voor zijn theeplantages. Over een oppervlakte van 13 vierkante kilometer heuvels wordt de zogenaamde “Light Tea” gemaakt. Het is het koelste gebied van het eiland met een gemiddelde temperatuur van amper 16 graden. Er zijn groene heuvelvlaktes onder de piek Pidurutalagala, wat het een van de mooiste landschappen van het land maakt. De naam Nuwara Eliya betekent letterlijk “lichtstad” in het Singalees, maar voor de plantage-arbeiders die er in armoede leven wordt die naam niet waargemaakt. Het leven van de Tamil migranten in de regio is extreem donker en moeilijk.
Begin 19de eeuw brachten de Britse kolonisten dwangarbeiders uit het Indische Tamil Nadu naar hier om op de theeplantages te werken. In het kader van de imperialistische kapitalistische agenda werden ze aan rampzalig lage lonen tewerkgesteld. Er wordt altijd in gevaarlijke omstandigheden gewerkt met de constante dreiging van slangenbeten, wilde vossen en giftige insecten.
De plantage-arbeiders zijn ondertussen al heel wat generaties actief in de Sri Lankese bergen, van de tijd van hun overgrootouders en zelfs verder terug. Ze worden steeds als een volledige familie tewerkgesteld: de vrouwen plukken de theebladeren, de mannen werken in de verwerking van de theebladeren en bij het inpakken en inladen van de zakken voor transport naar de opslagplaatsen in Colombo. De families wonnen in huizen van de eigenaars van de plantages. Deze huisvesting is vreselijk, de eigenaars van de theeplantages behandelen hun huisdieren beter. De kinderen genieten amper onderwijs, de meesten stappen in de voetsporen van hun ouders en eindigen als arbeiders op de plantages. Het is een vicieuze cirkel die in stand gehouden wordt door de burgerij die generaties vasthoudt op deze plantages en elke uitweg barricadeert.
De economie van Sri Lanka worstelt met groei, ‘gesteund’ door de Chinese dictatuur in de vorm van economische ‘investeringen.’ De inflatie ligt bijzonder hoog. De groeicijfers vertragen maar de prijzen van basisproducten nemen toe. Dit heeft uiteraard gevolgen voor de levenskwaliteit. Bij de arbeiders op de theeplantages is dit des te meer het geval.
In januari 2016 werd het nationaal minimumloon opgetrokken tot 400 Roepees (2 euro) per dag in de plantagesector. De eis van de arbeiders was echter 1.000 Roepees (5 euro). Onafhankelijk onderzoek uit 2013 stelde dat er minstens 1.538 Roepees per dag nodig zijn om een gezin van vier te onderhouden met basisvoedsel. De huidige verloning ligt tussen 400 en 800 Roepees per dag (in het geval dat beide ouders werken). Dat is slechts de helft van wat nodig is, of toch wat vijf jaar geleden nodig werd bevonden.
Staking!
Op den tochtige donderdagochtend trokken we met een groep van internationale bezoekers van het Committee for a Workers’ International (CWI) naar de Pedro Estate, onderdeel van de ‘Kelani Valley Plantations PLC.’ We kregen een rondleiding door de centrale verwerkingseenheid van het bedrijf. We vroegen onze gids naar de uren en lonen en we stelden die vragen ook aan personeel. We zagen de hitte en het stof en hoorden het geluid van de fabriek. Een arbeidster zei ons dat ze 505 Roepees per dag verdiende om een hele dag zakken met tot 55 kilogram thee naar vrachtwagens te dragen.
Toen we de plantage verlieten, kwamen we op de toegangsweg een groep vrouwen en mannen tegen. Ze hadden hun werkkledij uitgedaan en keken vastberaden. Ze legden ons uit dat ze zich klaarmaakten voor een staking om een hoger minimumloon van 1.000 Roepees per dag te eisen. Ze zeiden dat het werk de hele dag zou platgelegd worden om van de regering en de plantage-eigenaars toegevingen te eisen. Er waren zelfgemaakte protestborden en er werden slogans geroepen. Toen we hen om meer uitleg vroegen, waren ze maar al te gretig om op de redenen van het protest in te gaan.
“We werken in bijzonder gevaarlijke omstandigheden met de dreiging van slangen en insecten. We krijgen slechts 500 Rs. voor 8 uur werk. Enkel als we het minimum van 18 kilogram geplukte theebladen halen op die 8 uur, krijgen we ons volledig loon. Met de stijgende prijzen voor melk, rijst en essentiële producten, wordt het heel moeilijk om de eindjes aan elkaar te knopen. Onze kinderen hebben geen degelijk onderwijs, ze worden enkel klaargestoomd om ook op de plantages te werken. Onze huizen zijn er al jarenlang erg aan toe en de wegen erheen zijn een nachtmerrie. We willen dat jullie ons lot bekendmaken aan de buitenwereld. Doe dat alstublieft, we zullen jullie heel dankbaar zijn,” vertelde een arbeidster (wiens naam we hier niet vermelden om vergeldingsacties door het management te vermijden).
Kelani Valley heeft 17 plantages doorheen het berggebied van Nuwara Eliya. Het personeel van deze plantages heeft zich georganiseerd rond de stakingsdag. Er kwam geen antwoord van de directie van Kelani Valley of van de regering. Er zijn vooral vrouwen tewerkgesteld. Er zijn vakbondsvertegenwoordigers onder de plantage-arbeiders en er zijn politieke vertegenwoordigers die deel uitmaken van de heersende coalitie, maar er wordt niets aan de lonen gedaan. Zoals in de meeste kapitalistische landen komen deze politici met mooie beloften voor de verkiezingen, maar komt daar na de verkiezingen niets van in huis.
Deze politici en hun vertegenwoordigers in de vakbonden op de plantages doen er alles aan om strijd voor hogere lonen af te remmen. Deze betaalde of onwetende figuren proberen hun collega’s ervan te overtuigen dat ze er alles aandoen om vooruitgang te realiseren en dat dit er snel zal komen. Ze proberen de strijdbare instincten van de arbeiders te verminderen en hen de dagelijkse taken van de werkplaats te doen aanvaarden.
Op de actie sprak Siritunga Jayasuriya van de United Socialist Party met de stakende arbeiders. Hij legde uit dat de voorpagina van de krant van de USP de eis van 1.000 Rs per dag verdedigt. We beloofden met onze groep ook om deze strijd bekend te maken in Sri Lanka en daarbuiten.
Nadien trokken een duizendtal arbeiders van theeplantages in Nuwara Eliya naar de hoofdstad Colombo. De parlementaire vertegenwoordigers uit Nuwara Eliya hadden transport georganiseerd voor de arbeiders. De groep trok de hoofdstad binnen om minstens 1.000 Rs per dag te eisen. De stakingen en betogingen haalden hiermee de gevestigde media en brede lagen van de bevolking. Dit zal de regering verplichten om minstens te antwoorden op de eis van de arbeiders.
We hopen alvast dat de strijd van de plantage-arbeiders uit de ‘Lichtstad’ effectief in het voetlicht komt te staan. Leve hun strijd en leve de internationale solidariteit! Werkenden aller landen, verenigt u!
