Na de verkiezingen: sociaal verzet moet tandje hoger schakelen

“De Zweedse coalitie overleeft, maar is zwaar op de proef gesteld. Haar levensvatbaarheid is bedreigd. De linkerzijde is volop in beweging, maar vormt nog steeds geen alternatief. De extremen van rechts en links rukken op. Stabieler is het politieke landschap niet geworden.” Zo vatte De Standaard het samen een dag na de gemeenteraadsverkiezingen.

Artikel door Nicolas Croes uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

Langs Franstalige kant was het resultaat rampzalig voor de liberale MR, zeker in Brussel maar ook in de meeste grote Waalse steden. Dit werd algemeen gezien als het gevolg van het beleid van de federale regering. Maar bij de MR zelf waren sommigen er snel bij om zondebokken te vinden. Het was uiteraard allemaal de schuld van de anderen. Ze hebben bij de Franstalige liberalen wel iets geleerd van De Wever en de N-VA. De rechtse Alain Courtois, uittredend schepen en voormalig kopman van de MR in Brussel-stad, verklaarde de verpletterende nederlaag van zijn partij door de “omvorming van de wijken” waardoor de liberale boodschap niet langer aanslaat. Charles Michel – die zelf niet opkwam, maar de liberale lijst in zijn thuisstad Waver een klap van -15% zag incasseren – haalde uit naar de media en meer bepaald de RTBF omdat deze op zaterdag het journaal opende met een reportage over het IPCC-rapport over klimaat.

Er is onder de bevolking effectief een groeiende bezorgdheid rond milieukwesties. En de liberalen hebben geen enkel antwoord hierop. Maar het was toch vooral woede en frustratie rond sociale thema’s die een rol speelde, zeker langs Franstalige kant waar de tradities van de arbeidersbeweging nog sterker staan dan in Vlaanderen. Toch kregen ook de Vlaamse regeringspartijen klappen: zelfs in de ‘gele rand’ rond Antwerpen verloor N-VA in vergelijking met de verkiezingen van 2014. Elders was er zelfs forse achteruitgang. De pensioenhervorming in het bijzonder blijft onverteerbaar voor brede lagen van de bevolking. Het blijft ook tot protest leiden: op de actiedag van de vakbonden op 2 oktober kwamen er opnieuw 65.000 mensen op straat! De federale regering heeft er alles aan gedaan om het sociale ongenoegen onder te sneeuwen door het over migratie en veiligheid te hebben, maar ook dat heeft niet het gewenste resultaat opgeleverd. Het zette bovendien de deur open voor een hernieuwde groei van extreemrechts in Vlaanderen.

Sociale strijd: het beste antwoord op verdeeldheid

Vakbondsacties voor de verkiezingen hebben sociale thema’s prominenter op de agenda gezet. Er was de grote betoging van 10.000 federale ambtenaren op 28 september in Brussel. Er waren de lokale betogingen van 2 oktober. Op 11 oktober was er een werkonderbreking van het personeel van gemeenten, OCMW’s en publieke ziekenhuizen in Brussel onder de slogan “Alles wordt duurder, maar ons loon volgt niet.”

Als we willen vermijden dat de ‘Zweedse coalitie’ na de parlementsverkiezingen van mei 2019 verder doet, moeten we de strijd opvoeren. Het ABVV van Charleroi en Zuid-Henegouwen stelde terecht dat de actiedag van 2 oktober moest gevolgd worde door een actieplan, indien mogelijk in gemeenschappelijk vakbondsfront, met de “planning van een algemene staking voor het einde van het jaar.” Personeelsvergaderingen en militantenbijeenkomsten om zo’n actieplan voor te bereiden en draagvlak te geven, zijn nodig.

Links alternatief

Enkele dagen na de verkiezingen, op de internationale dag van strijd tegen armoede (17 oktober), herinnerde Eurostat er aan dat 20% van de Belgische bevolking – bijna 2,3 miljoen mensen – bedreigd wordt door armoede of sociale uitsluiting. Om het tij van toenemende armoede te keren, is een breuk met het besparingsbeleid nodig. De doorbraak van de PVDA op 14 oktober geeft aan dat de zoektocht naar alternatieven groter wordt. De ruim 150 lokale verkozenen van de PVDA kunnen een belangrijke rol spelen in het versterken van het sociaal verzet.

Ook op politiek vlak moeten we onze strijd met durf en ambitie opvoeren. De commentatoren van het establishment zeggen dat een links project niet realistisch is wegens onbetaalbaar. Er zijn nochtans middelen genoeg. Maar dan moeten we het huidige financiële keurslijf wel doorbreken. Vandaag wordt de gemeenschap op een hongerdieet gezet om zoveel mogelijk cadeaus te geven aan de grote bedrijven. Energiebedrijven als Engie-Electrabel geven de cadeaus door aan de aandeelhouders en weigeren te investeren in onderhoud van energieproductie, laat staan in de ontwikkeling van duurzame energie. Een geloofwaardig links alternatief vertrekt van de behoeften van de meerderheid van de bevolking. Dit vereist een programma gericht op een breuk met de marktlogica van het kapitalisme. We moeten uitleggen wat socialisme inhoudt en ons programma doorheen actie op straat populariseren. Dat heeft LSP gedaan in de verkiezingscampagne – zowel waar we kandidaten hadden (Sint-Gillis en Keerbergen) als waar we opriepen om PVDA te stemmen – en in de sociale strijd. Sluit je aan om onze strijdbare socialistische benadering te versterken!

Delen:
Printen:
Voorpagina van De Linkse Socialist