De volgende stap is een algemene staking nog voor eindejaar
De actiedag van 2 oktober is weliswaar niet de algemene staking geworden die door Vertenueil, ABVV-voorzitter, werd aangekondigd, maar met betogingen in zo goed als elke provincie van het land is het niet niets. Samen met de acties van de gewestelijke en de federale ambtenaren van de voorbije twee weken, zorgt twee oktober voor een sociaal klimaat dat de regering voor het eerst sinds 2014 in nauwe schoentjes brengt. De vakbondsleiders mogen de regering deze keer niet weer op adem laten komen zoals toen, maar moeten nog voor eindejaar opbouwen naar een goed georganiseerde algemene staking.
Het zit de rechtse regering de jongste tijd niet meer mee. Waar is het borstgeklop over haar jobrapport gebleven? Waar is de bewering dat we met zijn allen netto meer overhouden dankzij de taxshift? Als het begrotingstekort niet helemaal weggewerkt was, dat kwam dat volgens Michel omdat hij een relancepolitiek wou voeren etc.
Sindsdien kon de PVDA uit cijfers van de Europese Commissie aflezen dat het loonaandeel in het bruto nationaal inkomen sinds Michel is afgenomen met 9 miljard. Het winstaandeel nam toe met 12 miljard. Het gat in de begroting werd niet 3, maar 8 miljard, bijna evenveel als bij het aantreden van de regering. We betalen de taxshift niet alleen terug via onze energiefactuur, maar er wachten ons deze winter stroomtekort en afschakelplannen. De ontmenselijking van vluchtelingen heette ‘efficiënt’ tot bleek dat Francken 32 ‘ordeverstoorders’ op vrije voeten stelde om plaats te maken voor transmigranten. De politici willen dat niet corrigeren door een menselijker, maar integendeel een nog strenger asielbeleid. Franckens’ protegees bij Schild en Vrienden herinnerden aan het aangebrand verleden van Franken en zijn partij. De regering is nog steeds brutaal en asociaal, maar in plaats van efficiënt, komt ze nu over als een bende knoeiers.
Normaal zou de regering, N-VA op kop, zich daaruit praten met een verdeel en heersretoriek over migratie, fundamentalisme en veiligheid. Maar ze heeft zelf haar vermogen daartoe ondermijnd met het zomerakkoord. Daarin pakt ze zowat iedereen aan, van publiek tot privé, van loontrekkenden, werklozen, gepensioneerden en zieken tot aan de Arco-gedupeerden die een regeling nu wel helemaal kunnen vergeten. Het was al van 2014 geleden, met de indexsprong en het optrekken van de pensioenleeftijd naar 67, dat de regering zo een algemeen front van verzet tegen zich op gang bracht. Ook toen mobiliseerden de vakbonden en werd de aandacht getrokken naar het antisociale karakter van de regering. Ook toen donderde ze achteruit in de peilingen, maar de vakbondsleidingen maakten het werk niet af en de regering kon zich herstellen. Dat is een belangrijke les voor vandaag.
Peilingen zijn uiteraard maar peilingen. Er kan nog van alles gebeuren tussen nu en de gemeenteraadsverkiezingen van 14 oktober en al zeker tussen nu en de moeder van alle verkiezingen op 26 mei. Maar het lijkt nu vrij consistent dat de N-VA in Vlaanderen klappen krijgt en Groen en de PVDA en helaas ook Vlaams Belang de grote winnaars zijn. In Wallonië herstelt de PS zich gedeeltelijk en is de doorbraak van de PVDA minder dan in de peilingen na de schandalen rond de intercommunales, maar nog steeds aanzienlijk. Als de vakbondsleidingen nu niet op hun lauweren gaan rusten en afwachten tot aan de verkiezingen, maar de mobilisatie blijven opdrijven, dan kan de sociale en electorale steun voor rechts niet enkel leeg lopen, maar is zelfs een val van de regering niet uitgesloten. Dat is de beste manier om de catastrofe van een Michel II nog te vermijden.
Daarmee is de buit helaas nog niet binnen. Er is nood aan een regering die de belangen van de werkenden met evenveel inzet verdedigt als de huidige regering die van de kapitalisten. Dat is wat veel werkenden verwachten van de vraag van het FGTB van Wallonië naar een progressieve coalitie van PS, Ecolo en PTB. Maar in plaats van een voorstel van programma voor zo een coalitie en een brede campagne errond, wordt dit door de drie partijen bot afgewezen. Di Rupo stelt zelfs PS-Ecolo-Défi als alternatief voor. Dat zou geen antibesparingsregering worden, maar een soort Di Rupo II. We gaan toch geen Di Rupo II een Michel II laten voorbereiden zoals de besparingspolitiek van Di Rupo I de basis gelegd heeft voor Michel I?
