Lessen van de staking bij Ivago

Begin augustus was er bij de Gentse afvalintercommunale Ivago een staking tegen de hoge werkdruk en het bijhorend gebrek aan respect van leidinggevenden tegenover de werknemers. Dit was niet de eerste staking en het zal waarschijnlijk ook niet de laatste zijn bij Ivago. Onder druk van het gemeentebestuur werd de staking beëindigd zonder akkoord met de werknemers.

Artikel door Thomas (Gent) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

Het personeel van Ivago wijst al langer op een gebrek aan respect. Drie jaar geleden werd meer dan een week gestaakt rond deze kwestie. Toen werd het werk hervat nadat een te brutale leidinggevende verplaatst werd naar een andere functie en na beloften van structurele oplossingen. Toen al waren er stakers die niet in deze oplossingen geloofden en teleurgesteld waren dat de vakbondsverantwoordelijken het voorakkoord niet aan het piket bediscussieerden, maar direct binnen met de directie erbij. De druk op die staking werd opgevoerd toen burgemeester Termont (SP.a) overging tot het opvorderen van stakers. Onder het voorwendsel van de volksgezondheid werd geprobeerd om de staking te breken. Deze opvordering werd nadien door de N-VA gebruikt in antwoorden op kritiek rond de minimale dienstverlening in de gevangenissen.

De staking begin augustus leidde opnieuw tot onderhandelingen tussen directie en vakbonden. Het kwam opnieuw niet veel verder dan symptoombestrijding. Veel werknemers zijn dit beu. Ze weten bovendien uit het verleden dat een gegeven woord van de directie en het stadsbestuur niet veel waard is. Het zit veel afvalophalers erg hoog. Lessen communicatie voor leidinggevenden zullen dat niet oplossen. Er is nood aan een ander beleid bij Ivago.

Het probleem beperkt zich niet tot één persoon, al zijn er natuurlijk verschillen in stijl tussen personen. Het probleem is dat winst vandaag centraal staat. Dit maakt dat het personeel tot het uiterste wordt gedreven. Het Gentse stadsbestuur, dat de grootste aandeelhouder is van Ivago, is evenmin als de private aandeelhouders geïnteresseerd in hoe het vuil wordt opgehaald of hoe er met het personeel wordt omgegaan. Enkel de uitgekeerde dividenden op het einde van het jaar zijn van belang. Er wordt druk op de managers gezet om goede cijfers voor te leggen, deze druk wordt doorgeschoven naar het personeel.

Een deel van het personeel is na afloop van de staking opnieuw teleurgesteld in de vakbonden en hun delegees omdat sommigen het voorakkoord zo fanatiek verdedigden. Ondanks het feit dat de werknemers duidelijk maakten dat ze niet akkoord waren, werd alles eraan gedaan om hen terug aan het werk te krijgen. Waarnemend burgemeester Martine De Regge (SP.a) kondigde bovendien aan dat er opnieuw personeel zou opgevorderd worden. Het resultaat was verdeeldheid en verwarring, waardoor het werk hervat werd met de belofte van verdere onderhandelingen.

De problemen zijn echter niet opgelost. Zal de voorzitter van de raad van bestuur van Ivago, Tine Heyse (Groen), eindelijk haar verantwoordelijkheid opnemen zodat de afvalophaling als openbare dienst aan de bevolking wordt georganiseerd met tevreden personeel? Of laat ze de vertegenwoordigers van de private aandeelhouders (ECOV) verder hun gang gaan?

De werknemers moeten betrokken blijven in de strijd en dat kunnen ze best in hun organisaties: de vakbonden. Door actief te worden en de meest strijdbare delegees te ondersteunen, kunnen ze een meer strijdbare opstelling in hun organisaties afdwingen. Dan kan de krachtsverhouding die met deze en vorige stakingen opgebouwd is, en de steun onder de Gentse bevolking gebruikt worden om op te komen voor een degelijke openbare dienst in het belang van de Gentse bevolking en het personeel.

Delen:
Printen:

Steun ons: plaats uw boodschap in onze mei-editie!

Voorpagina van De Linkse Socialist

Uw boodschap in onze mei-editie