Het zomerakkoord leidde niet alleen tot kritiek bij de oppositie, maar ook bij een deel van de N-VA. Peter De Roover, fractieleider in de Kamer, schreef in een opiniestuk op de rechtse website Doorbraak.be dat hij de kritiek deelt. “Deze regeringen voeren te weinig van het programma van de N-VA uit,” stelde hij. Vlaams fractieleider Matthias Diependaele is het daarmee eens: “Als de achterban mort, dan is het inderdaad omdat het beleid rechtser mag. Ik herken dat. Zelf betreur ik het dat we de werkloosheidsuitkering in de tijd niet hebben kunnen beperken.”
Wie behoort tot die ‘morrende achterban’? Een twitteraar die in Sicilië woont en schreef dat de N-VA “niet bracht wat ze beloofde” of nog Jean-Marie De Decker die in ’t Pallieterke klaagt dat er “gaande van de pensioenen tot de begroting geen enkele verandering” was. Waar alle kritiek op de N-VA doorgaans meteen brutaal wordt afgeserveerd op sociale media, legden kleinere garnalen uit de partijleiding nu heel veel begrip aan de dag.
De boodschap is dan ook duidelijk: als het van N-VA afhangt, dan wordt de besparingsmachine niet stilgelegd in de aanloop naar de parlementsverkiezingen van 2019 en als het kan volgt na die verkiezingen een nog forser offensief op de levensstandaard van werkenden en uitkeringstrekkers. Zoals Francken vluchtelingen gewoon terug de zee wil opsturen, willen zijn partijgenoten werklozen tot extreme armoede veroordelen, werkenden laten opdraven tot ze erbij neervallen en wat rest aan sociale bescherming helemaal afbouwen. Tegelijk wil de partij in het offensief gaan tegen al wie het daar niet mee eens is. Dat kan leiden tot een aanval op de vakbonden: N-VA wil niet dat de vakbonden werkloosheidsuitkeringen uitbetalen en pleit voor rechtspersoonlijkheid. De aanval op het recht op actievoeren in Antwerpen is een indicatie van de richting die N-VA uit wil.
Bij het aantreden van de rechtse regering maakten wij direct de vergelijking met het neoliberale voorbeeld van Thatcher: zij hakte in de Britse openbare diensten, brak de arbeidsvoorwaarden en lonen af, voerde oorlog tegen de vakbonden en liet een sterk gedesindustrialiseerd land achter waarin de speculanten en grote banken het voor het zeggen hadden. Kenmerkend voor Thatcher was dat ze bleef aanvallen. Dat is ook waar N-VA op aanstuurt.
