Het leek alsof het op voorhand voorspeld was dat er bij de Love Parade in Duisburg problemen zouden ontstaan. De officiële informatie is erg beperkt, maar het is evident dat de veiligheidsmaatregelen en infrastructuur te wensen overlieten. Het resultaat: 19 doden en meer dan 300 gewonden.
Een lezer schreef op 7 juni reeds op het nieuwskanaal derwesten.de: “Heb ik het goed als ik vaststel dat 1 miljoen mensen door één tunnelkoker moeten om tot het terrein voor het evenement te geraken? Dat is volgens mij onverantwoord, dit kan nooit goed gaan. Wie er in Essen en Dortmund bij was, weet hoe groot het gedrang wordt zelfs op brede toegangswegen. Het was toen al rampzalig en nu zou iedereen door een tunnelkoker moeten? Ik kan het niet geloven. Dat kan tot doden leiden als na het einde van het feest iedereen op hetzelfde ogenblik het terrein wil verlaten.”
De organisator van de eerste Love Parade, Motte, stelde: “De organisatoren hebben een flagrante fout gemaakt. Hoe is het mogelijk dat iedereen door slechts één doorgang naar het terrein moet. Dat is een schandaal. De organisatoren dragen hiervoor de verantwoordelijkheid. Ze wisten toch dat het terrein zou vollopen? Hekkens en security konden niets veranderen als er maar één toegang was.” Motte distantieerde zich in 2006 van de Love Parade omdat het evenement te commercieel en inhoudsloos was geworden.
Deze Love Parade vond plaats in het kader van de Europese Culturele Hoofdstad, dit jaar werd die titel aan de Ruhr toegekend. Het doel hiervan is om het prestige van de regio te vergroten. Energiereus RWE en andere grote bedrijven hebben de grote middelen boven gehaald als sponsors van de evenementen. De “gewone bevolking” daarentegen moet het doen met de massale besparingen in de gemeenten waarbij culturele centra en scholen de deuren sluiten. De gewone bevolking haalt geen voordeel uit die titel van culturele hoofdstad.
De patroon van het fitness-bedrijf McFit en hoofd van de organisatie van deze Love Parade, Rainer Schaller, wou kost wat kost deze locatie voor het evenement. Wellicht is er door verantwoordelijken van onder meer de brandweer gewezen op de gevaren. Alle waarschuwingen werden genegeerd. Er waren bij het ontstaan van de massapaniek beelden voorhanden voor de veiligheidsdiensten, maar daar werd geen gebruik van gemaakt om de verdere ontwikkeling van de paniek tegen te gaan. Het kan de aanwezigen niet kwalijk worden genomen dat ze in de chaos de controle over zichzelf verloren waardoor het tot doden en gewonden kwam. De organisatoren hadden voorzorgsmaatregelen moeten treffen opdat het niet zo ver zou komen.
De lokale burgemeester van Duisburg, Adolf Sauerland (CDU), stelde: “We hebben op voorhand met de organisatoren en alle betrokken partners een goed veiligheidsconcept uitgewerkt.” Mensen die de politie op het ontstaan van massapaniek wezen, werden weg gestuurd en sommigen werden zelfs van antwoord gediend: “Zal jij het hier eens komen organiseren? Dat laat je beter aan ons over.”
De genadeloze winstzucht komt al langer in de plaats van feestvreugde. Dat geldt overigens ook voor de Gay Pride in Duitsland. Ook daar is het verspreiden van politiek materiaal verboden terwijl de officiële sponsors de aanwezigen overrompelen met publiciteit en gadgets. Discotheken zijn erg duur en ook festivals vragen steeds meer voor de inkom en consumpties. Grote muziekbedrijven zien cultuur in termen van winst. In Duisburg is het “cultuur-kapitalisme” zelfs over lijken gegaan.
