De Bisschoppenconferentie heeft – weinig verrassend – laten weten niet achter het nieuwe voorstel van de regering te staan. Ze herhalen in persberichten de argumenten die ze naar voor brachten tijdens de parlementaire besprekingen in juni. Men kan zich afvragen of een instelling als de Kerk, gerund door celibataire mannen, die vrouwen enkel ondergeschikte functies aangeboden heeft, niet beter gebruik had gemaakt van haar recht om te zwijgen over wat al dan niet wettelijk moet zijn voor de hele samenleving.
Reactie door Anja Deschoemacker
Hoewel een groot deel van de mensen die zich christelijk noemen tevens ook progressief zijn – de christelijke arbeidersvrouwen hebben zich jaren geleden al uitgesproken voor een discussie over een langere termijn waarin abortus mogelijk moet zijn – blijft de leiding van de katholieke kerk dus volharden in verzet.
Een katholieke kerk die wereldwijd aan de kaak is gesteld voor het misbruik van kinderen in hun rangen en het doodzwijgen ervan om hun eigenbelang te verdedigen. Een instelling die voor ongewenst zwangere vrouwen enkel “oplossingen” als de gruwelijke Magdalena-wasserijen in Ierland heeft bedacht, waarin arme vrouwen slavenarbeid verrichtten om nadien gedwongen te worden hun kinderen af te staan voor adoptie aan ongewenst kinderloze katholieke koppels. Nog in de laatste jaren werden op oude percelen van kerkinstellingen in Ierland nooit aangegeven kinderlijkjes terug gevonden, kinderen die hun gruwelijke behandeling niet hebben overleefd. Voor zij die terecht protesteren tegen het Amerikaanse migratiebeleid waarbij ongewenste migranten gescheiden worden van hun kinderen en een deel van die kinderen terechtkomen in Amerikaanse gezinnen met een kinderwens: wie heeft dat voor het eerst in de geschiedenis bedacht, denk je?
Maar laat ons naar de argumenten van de bisschoppen kijken, er rekening mee houdend dat ze niet alle christenen – en zeker niet de enige nog bestaande christelijke massaorganisaties, t.t.z. de christelijke arbeidersorganisaties als ACV, Femma of Beweging.net – om hun mening hebben gevraagd.
“In een democratie staat het strafwetboek borg voor de bescherming van de menselijke waardigheid en de fysieke integriteit van iedere persoon. Mag deze bescherming over het hoofd worden gezien wanneer het om een menselijk leven gaat dat nog groeit naar de geboorte? Het leven waarnaar vele mensen verlangen, waarvoor velen opkomen en vechten, waarvoor de geneeskunde de grootste vooruitgang boekt, dat zo kostbare leven. Waarom zou dat leven in zijn prille begin niet beschermd moeten worden alsof het nog geen leven is?”
Een enorme tegenstrijdigheid moet hier in het oog springen. Mag deze bescherming “van de menselijke waardigheid en de fysieke integriteit van ieder persoon” dan wel over het hoofd worden gezien als het gaat om zwangere vrouwen? Dat “leven in zijn prille begin” werd de Ierse vrouwen dagelijks in hun gezicht gesmeerd in de smerige campagne die Ierse zogenaamde pro-lifegroepen in samenwerking met de Ierse kerk voerden tijdens de periode voor het referendum. Over hoeveel de kerk inzit met de rechten van geboren kinderen, heb ik het hierboven al gehad.
Laten we het wetenschappelijk houden: levend is de foetus vanaf dag één, maar enkel in een totaal afhankelijke positie tegenover de moeder. Een persoon wordt een foetus pas vanaf het moment dat overleven mogelijk is buiten die afhankelijkheid, vanaf de geboorte dus. De Kerk doet alsof een vrouw vanaf de zwangerschap eerst broedmachine is en pas daarna een mens met mensenrechten. Niet voor niets waarschuwen dokters zwangere vrouwen om voorzichtig te blijven met verwachtingen gezien in de eerste periode het risico op een miskraam relatief groot is.
De tekst gaat verder. De bisschoppen erkennen wel dat vrouwen niet lichtvaardig beslissen over abortus. “Het wordt nooit een gewone ingreep.” Maar als ze zeggen dat het “nooit van harte gebeurt,” dan is dat enkel correct in die zin dat alle vrouwen liever niet ongewenst zwanger waren geworden. De keuze voor abortus is voor de ene vrouw een moeilijke keuze om te maken, maar voor een deel van hen is abortus een bevrijding.
Vervolgens schrijven ze dat als de wet suggereert dan het een “gewone ingreep” is, er “geen recht gedaan” wordt “aan wat de betrokkenen ervaren en beleven”. “Het zal de ontreddering en de eenzaamheid alleen maar groter maken,” is de totaal onbegrijpelijke conclusie. Dus als vrouwen abortus willen plegen en de wet laat dat ook gewoon toe, zal de ontreddering en eenzaamheid groter zijn? Het is totaal ongerijmd.
Voor ons als voorstanders van het recht op abortus spreekt het vanzelf dat er begeleiding moet zijn voor vrouwen die het er moeilijk mee hebben. De campagne ROSA wil ook dat vrouwen geen abortus moeten plegen enkel omwille van financiële redenen, maar we zien de bisschoppen nooit op betogingen en acties voor hogere lonen, tegen gedwongen deeltijds werk, voor diensten, uitkeringen en voorzieningen die maken dat kinderen krijgen je niet armer maakt. Vrouwen die kinderen willen maar omwille van allerlei redenen toch abortus willen plegen, worden niet geholpen door het strafbaar houden van abortus, maar door een betere sociale politiek.
“Het is dan geen overtreding meer in de gevallen die de wet voorziet. Het wordt een recht. Wie er vragen bij stelt of wie abortus weigert, zal zich dan moeten verantwoorden.” Als het een medische handeling wordt, wordt het immers moeilijker om de clausule van de gewetensvrijheid in te roepen. “Een medische handeling vergt immers een medische beslissing, en niet zozeer een gewetensbeslissing.”
Katholieke dokter hebben, net als hun bisschoppen, recht op hun geweten, maar ze mogen niet het recht hebben dat geweten aan anderen op te leggen en zo mensen rechten te ontzeggen die door de wet worden voorzien. Net zoals katholieke ambtenaren in de gemeentes niet kunnen weigeren om een echtscheiding administratief te behandelen. Als abortus een gewetensbeslissing is, dan is het enige “geweten” dat ertoe doet dat van de zwangere vrouw.
In de laatste paragraaf wordt het helemaal onwerkelijk:
“Onze samenleving heeft het steeds moeilijker met alles wat onze plannen doorkruist, met alles wat onze levenswijze verstoort. Dat geldt voor mensen die oud zijn of ziek, voor mensen die gehandicapt zijn, voor armen, vreemdelingen of mensen op de vlucht die bij ons terechtkomen. Dat geldt ook voor het ongeboren leven. In zijn encycliek Laudato Si’ zegt paus Franciscus dat dit alles met elkaar te maken heeft: ‘Wanneer de persoonlijke en gemeenschappelijke gevoeligheid voor het ontvangen van nieuw leven verloren gaat, verdorren ook andere vormen van verwelkoming die het sociale leven ten goede komen’.”
Hier worden de pro-keuze-activisten samen gegooid met zij die een asociale politiek voorstaan, waar geen aandacht is voor mensen die geen winst opleveren, of die een onmenselijk asielbeleid voeren. Iedereen die echter een beetje naar de realiteit kijkt, ziet dat die asociale en onmenselijke politiek juist wordt voortgestuwd door de N-VA, die in de abortuskwestie niet verder wil gaan dan wat de regering nu voorlegt. Liegen is dan misschien geen doodzonde, maar netjes is het niet!
