Werkdruk & pensioenen: onze citroen is volledig uitgeperst

Niet stilvallen na massale pensioenbetoging!

“Pensioen op 67: werken als een paard, eindigen als een gepluimd kieken,” stond op één van de protestborden tijdens de schitterende grote pensioenbetoging van 16 mei. Op een ogenblik dat de sociale onrust toeneemt door de steeds verder opgevoerde werkdruk, weten velen dat ze het niet tot 67 kunnen uithouden. Het vooruitzicht van een laag pensioen – vandaag gemiddeld 1181 euro voor een man en 882 euro voor een vrouw – giet nog meer olie op het vuur.

Het personeel van Lidl zette met een spontane stakingsgolf de toon: er is een probleem met de werkdruk. Ze moeten soms met amper drie collega’s een winkel openen of sluiten. Er waren ook acties van de piloten van Brussels Airlines. In zowat elke sector rommelt het. Bijna de helft van de leerkrachten haakt binnen de vijf jaar na indiensttreding in het middelbaar onderwijs af. Vier op de tien verpleegkundigen zou niet opnieuw voor deze job kiezen.

De stakingsgolf bij Lidl leverde resultaat op: er komen meer collega’s om hetzelfde werk te doen. Dat is de enige manier om de werkdruk te beperken. Maar de werkgevers aanvaarden het niet graag: ze persen het personeel liever als citroenen uit. Dat er hier en daar wat afvallers zijn, is niet hun probleem: de kost van ziekte, stress en burn-out  is grotendeels voor de gemeenschap. De afgelopen decennia heeft de enorme toename van onze productiviteit de winsten fors de hoogte ingestuwd. Daaraan raken, vinden ze onaanvaardbaar. Het nog maar suggereren levert banbliksems van het hele politieke establishment op.

De groeiende revolte tegen de onhoudbare werkdruk is verbonden met de discussie over de pensioenen. De druk zorgt er namelijk voor dat we gemiddeld minder lang gezond leven. In 2016 was de gemiddelde leeftijd tot wanneer we gezond zijn voor mannen gedaald van 64,4 tot 63,7 jaar, voor vrouwen was de daling beperkter: van 64 tot 63,8 jaar. We leven dus minder lang gezond, maar we zouden wel langer moeten werken?!

Toch blijven de werkgevers, hun politieke marionetten in de regering en hun betaalde woordvoerders in de vorm van ‘experten’ en andere spreekbuizen zeggen dat het niet mogelijk is om iets aan de werkdruk of de pensioenen te doen. Volgens Gwendolyn Rutten (Open Vld) toonden de betogers van 16 mei een “opgestoken middenvinger” naar wie werkt. Haar collega De Wever (N-VA) zei dat een pensioenhervorming even onafwendbaar is als klimaatverandering. Als werken tot we erbij neervallen “onafwendbaar” is, dan is er een probleem met het systeem.

“Stop met het uitzuigen van werknemers, gepensioneerden en zieken,” lazen we op 16 mei op een protestbord. Wij krijgen de lasten op ons bord, zij de lusten in de vorm van steeds grotere winsten. Vorig jaar gingen de winsten van de op de Bel20 genoteerde bedrijven in ons land er met 7 miljard euro op vooruit tot 21 miljard. Er is geld voor werkbaar werk en een leefbaar pensioen van minstens 1500 euro per maand. We zullen echter hard moeten vechten om de beschikbare middelen hiervoor in te zetten.

De pensioenbetoging toonde een algemene bereidheid tot strijd, de stakingen bij Lidl dat strijd loont. De acties doorzetten en bouwen aan een zo sterk mogelijke politieke stem, is waar het nu op aankomt. Dat kan met minutieus voorbereide provinciale acties nog voor de gemeenteraadsverkiezingen in opbouw naar een nationale actiedag in het najaar. Zo sterk mogelijke resultaten voor consequent links in de lokale verkiezingen kunnen de druk verder opvoeren. Onze eisen afdwingen, vergt strijd. Ze consolideren, een maatschappij waarin geproduceerd wordt voor de behoeften van de overgrote meerderheid van de bevolking en niet voor de opgestapelde winsten van een handvol kapitalisten die hun politieke vertegenwoordigers rijkelijk belonen voor bewezen diensten.

Delen:
Printen:

Steun ons: plaats uw boodschap in onze mei-editie!

Voorpagina van De Linkse Socialist

Uw boodschap in onze mei-editie