Interview met activist in Gaza. “Hoe meer ze moorden, hoe meer de woede toeneemt”

Protest in Londen. Foto: Paul Mattson

De voorbije weken was er veel Palestijns protest op de Gazastrook. Het protest is gericht tegen de brutale belegering door Israël (in samenwerking met Egypte) en de vreselijke gevolgen hiervan voor de levensomstandigheden. Er waren elke week duizenden betogers. Dit botste op bijzonder gewelddadige repressie door het Israëlische regime. Er vielen meer dan 100 doden en 10.000 gewonden. De Israëlische kapitalistische regering doet er alles aan om een massabeweging te vermijden.

Leden van de Socialistische Strijdbeweging, onze zusterorganisatie in Israël/Palestina, zijn solidair met het protest op Gaza. Ze spraken met een 24-jarige activist in Gaza, Ahmed Al-Na’ouq uit de stad Deir al-Balah, over de bloedige repressie, de vreselijke omstandigheden en de protestbeweging.

Ahmed beschrijft een van de eerste betogingen: “Dat was verschrikkelijk. Ik zag betogers die afgevoerd werden door ambulances. De Israëli hadden zich versterkt opgesteld achter een zandheuvel.”

Dankzij een lokale generator hadden we elektriciteit tijdens het avondlijke gesprek met Ahmed. Meestal is er geen regelmatige elektriciteitsvoorziening.

“Hoe meer ze moorden, hoe meer de woede toeneemt. Als het Israëlische leger bijvoorbeeld mijn broer vermoordt, dan zal ik niet bang thuis blijven. En het Israëlische leger heeft in de vorige oorlog effectief mijn broer vermoord.”

In de oorlog van 2014 kwamen er meer dan 2.200 mensen om in Gaza. Ahmed verloor zijn oudere broer en enkele vrienden. Hij is nog nooit buiten de Gazastrook geweest.

“Het is mijn ultieme droom om te reizen. Ik ben nog nooit in mijn leven uit de Gazastrook geweest. Dat maakt me persoonlijk kapot.”

Het protest van de afgelopen weken was het grootste sinds de belegering. Op de eerste dag waren er 25.000 tot 40.000. Ondanks de zware repressie zijn de betogingen doorgegaan. Op 14 mei waren er bijvoorbeeld 50.000 betogers. De protestbeweging ‘Grote mars van de terugkeer’ moest een hoogtepunt kennen op 15 mei, de 70ste verjaardag van de Palestijnse Nakba, toen 800.000 inwoners hun huis moesten verlaten en sindsdien niet mochten terugkeren.

Maar liefst 70% van de bevolking van Gaza is familie van de vluchtelingen van 1948. Ook Ahmed’s grootmoeder is een vluchtelinge uit Beersheba.

“We betogen niet omdat we denken dat we na dit protest naar onze grond kunnen terugkeren, maar we willen de wereld eraan herinneren en benadrukken dat het ons recht is,” legt Ahmed uit.

“De bevolking van de Gazastrook voert momenteel alleen actie. Er waren geen gelijklopende betogingen op de Westelijke Jordaanover of in Libanon. Hoe dit komt? Door de slechter wordende omstandigheden in Gaza als gevolg van de belegering.”

“Zo is er een vreselijk tekort aan water. De zee is in de zomer de enige bron van verfrissing, maar de zee is compleet vervuild. Er is immers geen elektriciteit voor de waterzuiveringsinstallaties op het rioleringsnet.”

Heel wat gebouwen liggen sinds de oorlog van 2014 in puin. De werkloosheidsgraad op de Gazastrook is een van de hoogste ter wereld: officieel is het 40% en onder jongeren (min dertig jaar) is dat zelfs 60%. De afgelopen twee jaar is er een toename van het aantal zelfmoorden. Wie wel werk heeft, krijgt slechts een gemiddeld dagloon van 60 Shekels (14,2 euro).

“Alle bronnen van inkomsten liggen droog. De Palestijnse Autoriteit (PA) legt zout op de wonde door de lonen van de ambtenaren van de PA in Gaza naar beneden te halen. Nochtans zijn veel mensen afhankelijk van die lonen. De lokale ambtenaren die van het Hamas-bewind afhangen, krijgen evenmin een volledig loon.”

“De VN-operatie zit in een diepe crisis nadat Trump aankondigde dat de VS de financiering ervan stopzet. NGO’s die werk en diensten leveren, hebben het ook moeilijk omdat de internationale financiering afneemt. Personeelsleden van NGO’s die nog betaald worden, krijgen slechts 30% tot 40% van hun loon.”

Ahmed is zelf een personeelslid van een NGO, hij is coördinator van ‘We are not numbers’, dat bericht over het dagelijkse leven van jonge Palestijnen. De helft van de bevolking van Gaza is jonger dan 18 jaar, het gaat om zowat een miljoen mensen. Een volledige generatie groeit op in deze rampzalige realiteit. Het is vanuit deze jongeren dat het huidige protest gegroeid is.

“De eerste betoging waaraan ik deelnam, was op de tweede protestdag. Dat was op 31 maart. Er waren duizenden aanwezigen en ik was onder de indruk van de positieve sfeer. Mensen hadden vlaggen bij en riepen slogans voor vrijheid. Ze stonden ver weg van het hekken, misschien zelfs 800 meter, eerder in de buurt van de eerste huizen. Hoe dichter ik bij het hekken kwam, veel dichter lukte echter niet, hoe meer woedende betogers slogans riepen. De Israëlische soldaten schoten op deze mensen.”

Om een ander beeld van de realiteit te creëren, stelt de propaganda van de Israëlische regering de betogers voor als gewelddadig. Ahmed vraagt: “Wie is het slachtoffer van geweld in deze verwrongen vergelijking?”

De gevestigde media in Israël werpen zich steeds opnieuw op als betrouwbare spreekbuizen van de regeringspropaganda. Dit draagt bij tot een veiligheidshysterie en nadruk op schade aan landbouwvelden door ‘Molotov vliegers’, maar zonder aandacht voor het georganiseerd extreem geweld dat de klok rond ingezet wordt tegen de inwoners van de Gazastrook en hun protestacties.

Het organiserend comité voor de acties maakte duidelijk dat het niet uit was op een directe confrontatie met het leger. Ahmed merkt op dat tegenover een betoging van “kwade jonge mensen zonder toegang tot een normaal leven” het Israëlisch leger staat dat dodelijke wapens inzet, met volgens de medische teams ook mogelijk dum-dum kogels.

We vragen Ahmed of dit de mensen weghoudt van de betogingen. “De meeste mensen steunen het protest, maar sommigen zeggen dat dit zinloos is omdat het de belegering en de misdaden tegen ons niet zal stoppen. Sommige mensen zijn effectief bang om aan het protest deel te nemen. Maar de meerderheid steunt het protest en vindt het een goed initiatief, omdat het de aandacht van de hele wereld op onze situatie vestigt.”

De beweging is populair en wordt volgens Ahmed niet gecontroleerd door een van de partijen. In het organiserend comité zitten er vertegenwoordigers van de verschillende fracties in de Palestijnse bevrijdingsbeweging. Maar ook dit comité heeft geen controle op alle initiatieven. Ahmed denkt dat het protest ook na 15 mei zal doorgaan.

“Er zijn slachtoffers aan beide kanten. Onze situatie in Gaza is gewoon rampzalig. De Palestijnen lijden bijzonder hard. En de Israëli lijden soms onder onveiligheid. We moeten een oplossing vinden die voor beide kanten werkt. Jonge Israëli zouden hun ogen meer moeten openen en inzien dat wat de Israëlische regering doet compleet verkeerd is. Ze moeten er zich tegen verzetten. Als de Israëlische jongeren voor verandering opkomen, hebben we een kans op een toekomst. We moeten allemaal samen ingaan tegen onderdrukking en onrechtvaardigheid, samen kunnen we opkomen voor een normaal leven, een leven dat gelijkheid voor iedereen garandeert.”

Delen:
Printen:

Steun ons: plaats uw boodschap in onze mei-editie!

Voorpagina van De Linkse Socialist

Uw boodschap in onze mei-editie