Er zal op de pensioenbetoging geteld worden. Hier en nu worden mee de krachtsverhoudingen bepaald tussen de werknemers en hun vakbonden versus de werkgevers en hun regering. Bij een matige of zwakke opkomst zal het moeilijker worden om nog ‘waardige pensioenen op een waardige leeftijd’ af te dwingen. Bij een sterke opkomst blijft alles mogelijk, maar enkel als we niet stil vallen en doorgaan met een ernstig actieplan.
Pamflet van LSP op de betoging morgen PDF
Nog voor deze betoging is afgelopen, zal al flink gebakkeleid worden over het aantal deelnemers. Regering en patronaat zullen onze aantallen minimaliseren. De media zullen het vooral hebben over fileleed. De politiecijfers zullen al vast liggen nog voor we in Brussel zijn aangekomen. Alles zal in het werk gesteld worden om ons verzet tegen de pensioenafbraak te ondermijnen.
Toch hebben wij er vertrouwen in dat we met veel zullen zijn. De pensioenkrant op meer dan een miljoen exemplaren was een prachtig initiatief, helaas zonder specifieke militantenvormingen, vakbondsconcentraties of personeelsvergaderingen. Toch is de ongerustheid over de pensioenen bijzonder groot, het ongenoegen over de arbeidsdruk eveneens en bovendien trekken de vakbonden deze keer aan één zeel. Iedereen hier kent wellicht evenveel collega’s die er graag bij waren, maar verhinderd zijn door ziekte, verlof of wat dan ook. Voor iedere betoger zijn er tientallen anderen die het met ons eens zijn, maar om welke reden ook (nog) niet mee betogen.
Ons werk is nog niet af. Zelfs bij een massale opkomst zullen de regering, het patronaat en hun bevriende media ons de komende dagen bestoken met regeringspropaganda om het tij te keren. We mogen dat niet laten passeren zonder wederwoord. In de media zullen we nauwelijks of niet aan bod komen, maar op ons terrein, de werkvloer, de poort, de kantine of tijdens een personeelsvergadering, moeten we zelf verslag geven van de betoging en hoe wij denken dat het nu verder moet. De vakbonden kunnen dat ondersteunen met een nieuw ordewoord en een massapamflet.
Als we echt met veel zijn, zal de regering de vakbondsleiders trachten te paaien met kleine toegevingen omtrent gelijkgestelde periodes of door het bedrag voor de zware beroepen lichtjes op te trekken. We mogen ons daaraan niet laten vangen. Regering en patroons vrezen vooral een heruitgave van het actieplan van 2014, met personeelsvergaderingen, concentraties, meer betogingen en vooral ook regionale en nationale stakingen. Dat bracht in december 2014 de regering aan het wankelen, maar de vakbondsleiders namen helaas gas terug. De hoop dat de regering zou temperen bleek een illusie. Sindsdien moesten we de ene na de andere antisociale maatregel slikken. Verkiezingen zijn een belangrijk moment, maar de sociale strijd opschorten in de hoop dat de regering in de verkiezingen toch afgestraft zal worden, is een gevaarlijke contraproductieve strategie.
De regeringsmaatregelen komen erop neer dat we steeds langer moeten werken voor pensioenen die nog minder zullen bedragen dan die van vandaag, die al tot de laagste van Europa behoren. Een op drie gepensioneerden leeft daardoor onder de armoedegrens. De Belgische overheid besteedt proportioneel minder aan pensioenen dan die uit de buurlanden. Zelfs als het volledige programma van de vakbonden doorgevoerd zou worden, dan nog zou België proportioneel minder besteden aan pensioenen dan bijvoorbeeld Frankrijk of Oostenrijk. Alleen al de stijging van de bedrijfswinsten vorig jaar bedraagt evenveel als het volledige pensioenprogramma van de vakbonden.
Het potentieel voor een krachtige beweging is er, niet alleen omtrent de pensioenen, maar ook omtrent de onhoudbare werkdruk zoals de overwinning van de spontane stakingen bij Lidl of de stakingen bij B-Post, Brussels Airlines, de federale ambtenaren en andere hebben aangetoond. Dat potentieel ten volle benutten, vergt een minutieuze voorbereiding op alle niveaus.
De vakbonden eisen:
1. Terug naar de wettelijke pensioenleeftijd van 65 jaar.
2. Een goed en rechtvaardig stelsel voor de zware beroepen en belastend werk.
3. 1.500 euro gewaarborgd pensioen.
4. Wettelijke pensioenen van 75% van het gemiddelde loon (in plaats van 60% nu).
5. afstemming van het berekeningsplafond voor werknemers op dat voor zelfstandigen.
6. beter in aanmerking nemen van deeltijds werk voor het pensioen.
7. automatische welvaartsvastheid van de uitkeringen.
De vakbondsleidingen weten even goed als wij dat die eisen een linkse meerderheid vergen die bereid is te breken met de alomtegenwoordige besparingspolitiek van deze en vorige regeringen en die ons opgelegd wordt door Europa. Die eisen ernstig nemen, vereist dat de vakbonden de politieke partners die dit in beleid willen omzetten actief ondersteunen en de banden breken met diegenen die daar niet toe bereid zijn. Die eisen consolideren vergt echter ook een maatschappij waarin geproduceerd wordt voor de behoeften van de overgrote meerderheid van de bevolking en niet voor de opgestapelde winsten van een handvol kapitalisten die hun politieke vertegenwoordigers rijkelijk belonen voor bewezen diensten.
