16 mei: massaal betogen voor degelijke pensioenen

Tussen nu en 16 mei zou ieder van ons van de betoging voor ‘waardige pensioenen op een waardige leeftijd’ een topprioriteit moeten maken. Er resten ons nog enkele dagen om collega’s, vrienden, familie en buren te overtuigen mee te komen. Wees maar gerust dat de regering en het patronaat met een bang hartje afwachten hoeveel mensen de vakbonden op straat zullen brengen.

PDF van dit pamflet

Betekent dat meteen dat ze al hun plannen zullen opbergen als we met veel zijn? Zo snel gaat dat ook niet. Maar een matige of zwakke opkomst zal de ijver van de regering en het patronaat om ons nog eens goed te ringeloren, nu het nog kan, alleen maar versterken.

Een sterke deelname daarentegen, kan de plannen van regering en patronaat doorkruisen, hun ijver temperen. Ze zullen in dat geval alles uit de kast halen om de deelnamecijfers te betwisten. De media zullen onder druk worden gezet om er niet teveel aandacht aan te besteden en als dat niet lukt, om het effect ervan zoveel mogelijk te minimaliseren. Als het echt heel groot wordt, zullen ze tijd trachten te winnen, hun plannen wat verder in de toekomst spreiden en mogelijk de vakbondsleiders trachten paaien met enkele cosmetische toegevingen.

Waar regering en patroons echter nu al wakker van liggen, is een betoging zo groot en zo strijdbaar dat de vakbondsleiders niet anders meer kunnen, dan er een vervolg aan te breien. Ze vrezen vooral een heruitgave van het scenario van 2014, met personeelsvergaderingen, concentraties, meer betogingen en vooral ook regionale en nationale stakingen. Dat bracht in december 2014 de regering aan het wankelen. Het is toen dat de N-VA beroep deed op het primaat van de politiek, op het feit dat de beslissingen door de politiek genomen worden en niet op de straat. Feiten zijn echter maar feiten zolang ze beantwoorden aan de realiteit, een regering wiens maatregelen massaal en actief bestreden worden, kan en mag niet overeind blijven.

De regeringsmaatregelen inzake pensioenen werden uitgebreid toegelicht in de pensioenkrant die de vakbonden in de loop van maart op meer dan een miljoen exemplaren uitdeelden. In essentie komt het erop neer dat we steeds langer moeten werken voor pensioenen die nog minder zullen bedragen dan die van vandaag die al tot de laagste van Europa behoren. Een op drie gepensioneerden leeft daardoor onder de armoedegrens. De Belgische overheid besteedt proportioneel minder aan pensioenen dan die uit de buurlanden. Zelfs als het volledige programma van de vakbonden doorgevoerd zou worden, dan nog zou België proportioneel minder besteden aan pensioenen dan bijvoorbeeld Frankrijk of Oostenrijk.

De pensioenkrant was een prachtig initiatief, maar waarom dat niet koppelen aan een vorming voor alle militanten zodat ze die met kennis van zaken kunnen toelichten aan hun collega’s? Waarom werd daarrond niet reeds een vakbondsconcentratie georganiseerd? Het potentieel voor een krachtige beweging is er, niet alleen omtrent de pensioenen, maar ook omtrent de onhoudbare werkdruk zoals de spontane stakingen bij Lidl of de stakingen bij B-Post, Brussels Airlines, de federale ambtenaren en andere hebben aangetoond. Dat potentieel ten volle benutten vergt een minutieuze voorbereiding op alle niveaus.

De vakbonden eisen:
1. Terugkeer naar de wettelijke pensioenleeftijd van 65 jaar.
2. Een goed en rechtvaardig stelsel voor de zware beroepen en belastend werk dat toelaat
3. 1.500 euro gewaarborgd pensioen.
4. Wettelijke pensioenen van 75% van het gemiddelde loon (in plaats van 60% nu).
5. De afstemming van het berekeningsplafond voor werknemers op dat voor zelfstandigen
6. Het beter in aanmerking nemen van deeltijds werk voor het pensioen.
7. De automatische welvaartsvastheid van de uitkeringen

De vakbondsleidingen weten net zo goed als wij dat die eisen realiseren een linkse meerderheid vergt die bereid is te breken met de alomtegenwoordige besparingspolitiek van deze en vorige regeringen en die ons opgelegd wordt door Europa. Die eisen ernstig nemen vereist dat de vakbonden de politieke partners die dit in beleid willen omzetten actief ondersteunen en de banden breken met diegenen die daar niet toe bereid zijn. Die eisen consolideren vergt echter ook een maatschappij waarin geproduceerd wordt voor de behoeften van de overgrote meerderheid van de bevolking en niet voor de opgestapelde winsten van een handvol kapitalisten die hun politieke vertegenwoordigers rijkelijk belonen voor bewezen diensten.

Delen:
Printen:
Voorpagina van De Linkse Socialist