Er waren grote stakersposten in Antwerpen, Gent, Brussel, … en militantenbijeenkomsten met 2.000 aanwezigen in Brugge en nog eens 2.000 in Doornik. Er was een betoging in Luik van het ziekenhuis CHR naar de met sluiten bedreigde hypermarkt van Carrefour. Ook in Charleroi was er een betoging. De staking van de ACOD op 27 februari toonde een potentieel van verzet en mobilisatie, maar ook de beperkingen van geïsoleerde stakingsacties die via de gevestigde media aangekondigd worden in plaats van opgebouwd aan de basis op de werkplaatsen.
Artikel door een ACOD-afgevaardigde uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
In een poging om de aandacht van de aanvallen op de pensioenen af te leiden, verklaarde minister Daniel Bacquelaine (MR) dat het ABVV die dag een ‘gemeenschappelijk front’ vormde met de PTB en de PS. Daarmee hoopte hij niet te moeten antwoorden op het feit dat zoveel gepensioneerden in armoede leven en dat het huidige beleid de situatie erger zal maken. Of nog over het feit dat de werkdruk en de productiviteit zodanig opgetrokken worden dat er een epidemie is van burn-outs, depressies en diverse beroepsziektes. Ons langer laten werken, zal dat enkel erger maken. Ook hoopte Bacquelaine niet te moeten antwoorden op de leugen dat onze pensioenen onbetaalbaar zouden zijn, terwijl er altijd geld gevonden wordt voor belastingverminderingen en andere cadeaus aan de bedrijven.
Bacquelaine en zijn regering van rijken vormen in werkelijkheid een gemeenschappelijk front met het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO). Als we de strijd voor onze pensioenen willen winnen, hebben wij een eigen actiefront nodig dat beroep doet op de potentieel enorme sociale kracht van de meest strijdbare elementen in de vakbonden die bredere lagen van de samenleving kunnen meetrekken.
De staking van 27 februari toonde dat de wil tot verzet nog altijd aanwezig is en dat er in heel het land kernen van strijdbare militanten zijn. Maar toch is het bilan van de staking gemengd. Er was niet overal enthousiasme, er waren twijfels over de wijze van communicatie en van hoe de mobilisatie werd georganiseerd, heel wat delegees en militanten ondervonden moeilijkheden om hun collega’s te overtuigen. De belangrijkste reden hiervoor is de afwezigheid van een coherente planning van sociaal verzet en de afwezigheid of onvoldoende verspreiding van mobilisatiecampagnes op de werkplaatsen die zich bovendien niet beperken tot het verdelen van pamfletten maar ook personeelsvergaderingen met werkonderbrekingen omvatten. Om een succes te maken van een staking, moet deze door het volledige personeel worden opgebouwd. Het is soms beter om te starten met militantenbijeenkomsten, een reeks acties en afwisselend regionale stakingen in plaats van meteen de zware middelen boven te halen met het risico om geïsoleerd te raken.
De problemen waarmee we geconfronteerd worden, zijn niet onoverbrugbaar. Ze vereisen de opbouw van een krachtsverhouding op een meer coherente, open en betrokken wijze. Zo kunnen we deze krachtsverhouding verbreden binnen alle vakbonden en alle sectoren. Zelfs indien heel wat collega’s niet mee gestaakt hebben, is het tegelijk duidelijk dat ze de woede tegenover de asociale maatregelen van de regering delen. De ACOD kan zelfs alleen een rol spelen in de organisatie van die woede en kan eraan bijdragen om de woede om te zetten in sociaal verzet. We zullen dat echter niet doen met eenmalige stakingen die van bovenaf beslist worden.
