Op woensdag 29 september was er in het Luikse een stakingsoproep van het ACV en het ABVV. Er werd (jammer genoeg een beetje laat) actie gevoerd tegenover de uitspraak van de correctionele rechtbank van Luik die op 20 september beslist had om de arbeiders te veroordelen in plaats van de verantwoordelijkheid aan de groep Arcelor toe te wijzen naar aanleiding van een ontploffing in Ougrée in 2002.
Nicolas Croes
De arbeiders hebben stakingspikketten opgezet en trokken rond 9u naar het justitiepaleis van Luik. Daar vonden zo’n 200 arbeiders een gesloten deur. Het indrukwekkende gebouw, een burcht om de rechten en de wetten van het patronaat te verdedigen, was niet toegankelijk voor de arbeiders. De vakbondsleiding bevestigde aan het gerechtsgebouw dat ze bereid zijn om alle juridische mogelijkheden te benutten om het vonnis teniet te doen. Het vonnis vormt na de gevolgen van de ontploffing zelf, immers een tweede slag in het gezicht van de arbeiders. Maar waarom zou justitie van mening veranderen ? De rechters hebben al positie ingenomen.
Blijkbaar is het wel gemakkelijker om een overheidsbedrijf te veroordelen. De NMBS werd naar aanleiding van het ongeval in Pécrot veroordeeld. In dat geval wordt niet gevreesd dat het bedrijf de uitspraak zal aangrijpen om weg te trekken of te sluiten. Bovendien wordt het bevestigen van het slechte beheer van de staat aangegrepen om verder propaganda te voeren dat de openbare diensten niet efficiënt zijn. Het gaat hier blijkbaar om een kwestie van positie, wordt vertrokken van het standpunt van de bevolking, of van het standpunt van de kleine groep superrijke aandeelhouders. Bovendien rekenen de politici sterk op Arcelor bij de reconversie van de jobs die zullen verloren gaan bij het sluiten van de warme fase. Als we kijken naar de wijze waarop reconversies normaal plaatsvinden in onze markteconomie, weten we al de gevolgen: veel toegevingen aan Arcelor om bijzonder weinig te bereiken.
Het is duidelijk dat de nummer 1 in de staalsector op wereldvlak, die positie bereikt heeft door de veiligheid van de arbeiders in het gedrang te brengen. Voor de komst van Usinor (de vroegere naam van Arcelor) in 1998 waren er 6 jaar lang geen dodelijke ongevallen in de Luikse staalsector. Die situatie is sindsdien veranderd. Tussen oktober 2002 en februari 2004 vielen er 8 doden bij arbeidsongevallen. Dat is ook logisch gezien het beleid van het bedrijf om meer en meer beroep te doen op interimarbeid, waardoor meer ongevallen gebeuren door een gebrek aan opleiding. Arcelor beweert een kampioen te zijn op vlak van veiligheid, maar wellicht bedoelt ze vooral de veiligheid van haar grote aandeelhouders.
Die hebben overigens niet te klagen. Ondanks de crisis die de overheden “verplicht” om onze sociale verworvenheden aan te pakken, kan Arcelor niet klagen: de directie kondigde reeds trots aan dat de winsten aan het stijgen zijn en in 2003 werd een zakencijfer gerealiseerd van 25,9 miljard euro.
De actie van vorige woensdag zal wellicht geen vervolg krijgen, maar het was een belangrijke actie om nadruk te leggen op de noodzaak om te strijden tegen het huidig systeem en de dringendheid van een alternatief op de politiek van het patronaat en de regering.
